Και τι δεν θα’ δινε το μικρό πράσινο ελατάκι να φύγει από τη βιτρίνα του μαγαζιού και να πάρει τη θέση του σε κάποιο ζεστό σπίτι, όπως τα άλλα έλατα της βιτρίνας. Να φαντάζει όμορφο, στολισμένο, με τις πολύχρωμες μπαλίτσες του και τα φωτάκια του. Να κάθονται κοντά του τα παιδιά και να χαίρονται. Όμως, οι μέρες περνούσαν και αυτό έμενε σκονισμένο στην άκρη της βιτρίνας. Όλα τα άλλα έλατα, τα μεγάλα και τα πλουμιστά, δεν προλάβαιναν να μπαίνουν στη βιτρίνα και αμέσως κάποια οικογένεια ερχόταν και τα έπαιρνε. Και δεν έφτανε αυτό, καθώς έφευγαν περήφανα και καμαρωτά, γυρνούσαν και το κοιτούσαν περιπαιχτικά και κείνο κλεινόταν πάλι στη μοναξιά του.
Μια μέρα, έξω από το μαγαζί, στάθηκε ένα παιδάκι με τη μαμά του και κοιτούσε με λαχτάρα τη στολισμένη βιτρίνα. Ήταν φτωχικά ντυμένοι και οι δύο και η μαμά κρατούσε σφιχτά το χέρι του παιδιού. Εκείνο δεν χόρταινε να κοιτάζει τα φωτάκια που αναβόσβηναν, τα στολίδια και τα παιχνίδια που έκαναν τη βιτρίνα να μοιάζει μαγική. Αυτό, όμως, που είχε τραβήξει την προσοχή του ήταν το μικρό έλατο. Μόλις το αντίκρισε, δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω του.
«Μαμά, γιατί δεν παίρνουμε αυτό το δεντράκι;»
Το ελατάκι, μόλις το άκουσε αυτό, άστραψε με όλα τα φωτάκια του από χαρά!
«Δεν μπορούμε, αγόρι μου, δεν φτάνουν τα χρήματα».
«Όχι, δεν είναι δυνατόν!» Το ελατάκι δεν μπορούσε να πιστέψει στ’ αυτιά του! Όχι μόνο θα έχανε την ευκαιρία μιας συντροφιάς, αλλά θα έμενε και το παιδάκι λυπημένο, χωρίς τη χριστουγεννιάτικη παρέα του. Η μαμά πήγε να φύγει, μα το παιδί την κρατούσε σφιχτά και κοιτούσε με λαχτάρα το μικρό έλατο. Κάτι έπρεπε να σκεφτεί το ελατάκι και, μάλιστα, γρήγορα. Και τότε του ήρθε μια ιδέα! Αμέσως, έβαλε όλη του τη δύναμη και άρχισε να γέρνει στο πλάι. Να γέρνει, να γέρνει, ώσπου έπεσε. Όλα τα φωτάκια του έσβησαν. Δεν έλαμπε πια. Την ίδια στιγμή, ο μαγαζάτορας μπήκε στη βιτρίνα και το άρπαξε με γρήγορες κινήσεις.
«Πάει, χάλασε αυτό το ελατάκι! Έτσι κι αλλιώς, κανένας δεν το έπαιρνε».
Μέσα στα επόμενα λεπτά, βρισκόταν πεταμένο έξω από τον κάδο που ήταν απέναντι από το μαγαζί. Το παιδί έτρεξε αμέσως κοντά του. Πόση χαρά ένιωσε το μικρό έλατο, όταν το παιδάκι το πήρε στην αγκαλιά του! Και πόσο έλαμψε το μικρό δωμάτιο του όμορφου ζεστού σπιτιού της οικογένειας, μόλις το έλατο πήρε τη θέση του κοντά στο τζάκι! Δεν ήταν πια μόνο. Είχε την καλύτερη συντροφιά του κόσμου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!