Όλο το χρόνο το πνεύμα του Αγίου Βασιλείου ασυγκράτητο και αόρατο καθώς είναι, αφουγκράζεται όχι μόνο τις επιθυμίες αλλά και τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Το ταξίδι του κάθε χρόνο ξεχωριστό, με εμπειρίες μοναδικές γεμάτο εκπλήξεις. Στο διάβα του απ’ άκρη σ’ άκρη της Γης όπου σταθεί κι όπου βρεθεί μαθαίνει ολοένα και περισσότερα πράγματα για την ανθρωπότητα και γνωρίζει περισσότερους και ξεχωριστούς ανθρώπους.
-Σταθείτε, τί κάνετε εκεί; είναι βρώμικα , λέει στούς πρώτους που συναντά δίπλα από έναν κάδο σκουπιδιών.
-Ψάχνουμε για φαγητό. Άν πάμε σε άλλες γειτονιές δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Πεινάμε. Ενώ εδώ όλο και κάτι θα έχουν πετάξει οι πλούσιοι καλοφαγάδες στους κάδους των σκουπιδιών τους.
-Θα αρρωστήσετε, τους λέει , από τα μικρόβια
-Η πείνα μας είναι πιο μεγάλη και πιο δυνατή από αυτά, του απαντούν και συνεχίζουν να ξεδιαλέγουν τα υπολείμματα των μισοφαγωμένων τροφών.
Το πνεύμα του Αγίου γεμάτο απορεί και θλίβεται γιατί η απάντηση αυτή τον βάζει σε χίλιες δυο σκέψεις. Βάζει κατά νου την ανάγκη των ανθρώπων αυτών και συνεχίζει το μεγάλο ταξίδι του.
-Να μπω ή να μη μπω; Μήπως τους ενοχλήσω; αναρρωτιέται, αλλά τελικά παίρνει την απόφαση να μπει στο πρώτο νοσοκομείο που συναντά όπου κι αν βρίσκεται.
Μα η εικόνα που αντικρύζει είναι αποκαρδιωτική. Άνθρωποι είτε μεγάλης είτε μικρής ηλικίας, αβοήθητοι περιμένουν με αγωνία να βρουν τα κατάλληλα φάρμακα για να γίνουν καλά στην υγεία τους.
-Τι περιμένετε όλοι εδώ; τους ρωτά.
-Προσπαθούμε να κλείσουμε ραντεβού για να πάρουμε τα φάρμακά μας, αν υπάρχουν βέβαια, γιατί τα φάρμακα είναι λίγα και ακριβά και οι ασθενείς πολλοί και μπορεί να μη φτάνουν για όλους.
Το πνεύμα του Αγίου δεν πιστεύει ούτε στα μάτια του ούτε στ’ αυτιά του. Καταγράφει στη σκέψη του όλες τις εμπειρίες του και τις ανάγκες των ανθρώπων γιατί τούτη τη στιγμή δε μπορεί να κάνει και πολλά... αλλά κάτι έχει κατά νου... και συνεχίζει το διάβα του στο χρόνο.
Κι εκεί που περιπλανιέται από τόπο σε τόπο ξαφνικά βρίσκεται μπροστά στην αυλή ενός μεγάλου κτιρίου όπου περιφέρονται δεκάδες παιδιά που, αντί να παίζουν και να διασκεδάζουν, τα βλέμματά τους είναι γεμάτα θλίψη και μοναξιά.
-Γεια και χαρά σας αγαπημένα μου παιδιά. Θέλετε να παίξουμε μαζί; τα ρωτά, μα εκείνα μοιάζουν να θέλουν να κρυφτούν και αποχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι θέλοντας να τον αποφύγουν.
Καμία απάντηση δεν παίρνει το πνεύμα του Αγίου και καθώς σηκώνει το κεφάλι του ψηλά αντικρύζει μια μεγάλη επιγραφή χαραγμένη στον τοίχο του μεγάλου κτιρίου: ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΟ. Δεν χρειάζεται άλλες εξηγήσεις. Αυτό που βλέπει μπροστά του, του λύνει αμέσως όλες τις απορίες του.
Ανασηκώνεται και αποχωρεί σιγά σιγά κι αθόρυβα για το ταξίδι του. Περνά από διάφορα μέρη και βλέπει όσα δε βάζει ο νους μας. Μα κουράζεται κάποια στιγμή και στέκει να ξεκουραστεί λιγάκι. Χωρίς να το ξέρει όμως, σταματά σ’ έναν τόπο θλιβερό και μουντό, όπου τα πρόσωπα των ανθρώπων που ζουν εκεί είναι γεμάτα αγωνία και φόβο για την ίδια τους τη ζωή.
-Μα τι γίνεται εδώ; τολμά να ρωτήσει γεμάτος περιέργεια. Γιατί τόση μαυρίλα; Πολύ σκοτεινά και μουντά είναι γύρω. Πώς μπορείτε να ζείτε μέσα σ’ αυτή την καταχνιά; ρώτησε γεμάτος απορία.
-Πρόσεχε! Έχουμε πόλεμο! Άκου!
Και το δίχως άλλο, ριπές σκίζουν μεμιάς τον αέρα, πυροβολισμοί και ήχοι τρομακτικοί ακούγονται από κάπου πολύ κοντά. Ο πόλεμος βρίσκεται εκεί.
-Φύγε! Θα σκοτωθείς, πρόσεχε! Και κοίτα να σώσεις εσύ τουλάχιστο τα όνειρά μας!
Το πνεύμα του Αγίου φεύγει θλιμμένο. Όχι γιατί θέλει να τους εγκαταλείψει στη δυστυχία τους αλλά για να προσπαθήσει να βρει λύσεις στα προβλήματά τους, να τους βοηθήσει να αλλάξουν μαζί τούτο το δύστυχο κόσμο. Είναι η ώρα η κατάλληλη καθώς είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο πραγματικός του ρόλος πάνω στη Γη.
-Φέτος, λέω να κάνω την ανατροπή. Να στείλω δώρα στους ανθρώπους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη, μονολογεί. Λέω να πρωτοτυπήσω. Να στείλω:
φαγητό στους φτωχούς ανθρώπους που πεινούν και ψάχνουν τροφή στους κάδους των σκουπιδιών,
φάρμακα και ελπίδα για ζωή στα άρρωστα παιδιά και τους μεγάλους για να γίνουν καλά στην υγεία τους,
θετούς γονείς και φίλους για να δώσουν αγάπη και φροντίδα στα ορφανά παιδιά,
ειρήνη στις εμπόλεμες περιοχές για να φύγει μακριά ο πόλεμος και να μην ξαναγυρίσει ποτέ πια και
χαρά σε όλο τον κόσμο για να μπορούν όλοι μικροί και μεγάλοι να ζουν όμορφα κάθε στιγμή της ζωής τους δίχως μοναξιά, συντροφιά με τους αγαπημένους τους.
Κάθε χρόνο το πνεύμα του Αγίου δεν ξεχνά μαζί με τις επιθυμίες των ανθρώπων να τους στέλνει δώρα που να καλύπτουν τις πραγματικές τους ανάγκες. Κι η ζωή αλλάζει σιγά σιγά μορφή και γίνεται ολοένα και ομορφότερη. Και κάθε χρόνο οι άνθρωποι ευγνωμονούν το πνέυμα του Αγίου που δεν τους ξεχνά και φροντίζει όλα τα δώρα να είναι γεμάτα με ελπίδα, ειρήνη, αγάπη, υγεία και χαρά σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!