ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΚΥΡ-ΧΡΗΣΤΟΥ
Ανήμερα Χριστουγέννων. Οι καμπάνες χτύπησαν πρωί και ξύπνησαν τους κατοίκους ενός μικρού χωριού. Το χιόνι σκέπασε τα πάντα. Το μόνο φως που έφεγγε ήταν του φεγγαριού, ενός μεγάλου αστεριού και των φωτεινών εορταστικών στολισμάτων.
Ο κυρ-Χρήστος ξύπνησε πρωί για να πάει στην Εκκλησία να ψάλλει, όπως κάθε χρόνο. Μόνος του ζούσε αρκετά χρόνια από τότε που έχασε τη γυναίκα του. Παιδιά δεν τους έδωσε ο Θεός, όμως κάθε χρόνο, μετά τη Θεία Λειτουργία ντυνόταν Άη-Βασίλης και μοίραζε δώρα στα παιδάκια που έμεναν σ’ ένα Ορφανοτροφείο κοντά στο χωριό του. Τα δώρα αυτά τα αγόραζε από τη συνταξούλα του.
Ο Θεός δεν του έσωσε παιδιά δικά του, αλλά του έδωσε την ευκαιρία να αγαπήσει τα παιδάκια του ορφανοτροφείου αυτού σαν δικά του παιδιά και σαν εγγόνια του. Κι εκείνα τον αγαπούσαν πολύ, γιατί εκτός από τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, έδινε δωράκια, γλυκά, ρούχα και τρόφιμα όλο το χρόνο. Ό,τι οικονομίες είχε, τα λεφτά της σύνταξής του που δεν ήταν και πολύ μεγάλη, τα διέθετε γι’ αυτό το σκοπό! Και εννοείται πως η δωρεές του αυτές τον γέμιζαν χαρά και ικανοποίηση. Άσε που έχαιρε εκτίμησης από τη Διοίκηση του Ιδρύματος αυτού.
Έτσι έπραξε κι αυτή, την Άγια ημέρα της Χριστιανοσύνης. Μόλις μοίρασε τα δώρα στα παιδιά, εκείνα κατευχαριστημένα βγήκαν έξω στην αυλή τραγουδώντας κι αφού τον αγκάλιασαν, έπαιξαν χιονοπόλεμο μαζί του. Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του, γιατί το άστρο της Βηθλεέμ άναψε γι’ ακόμα μια χρονιά και η ψυχή του έγινε η φωλιά του μικρού Χριστού.
ΜΠΡΙΜΠΟΥ-ΣΤΑΥΡΑΚΗ Ι.ΕΥΣΤΡΑΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!