Ο δικός μου Άγιος Βασίλης. - Κατερίνα Δέδε | Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2024 - ΚΕΦΑΛΟΣ

To Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς για το βιβλίο, τη λογοτεχνία, την ποίηση, τους λογοτέχνες και τις τέχνες.

ΝΕΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2024

Ο δικός μου Άγιος Βασίλης. - Κατερίνα Δέδε | Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2024



Παραμονή Χριστουγέννων...το δέντρο με περιμένει υπομονετικά δυο βδομάδες τώρα, μέσα στο στραπατσαρισμένο από τα χρόνια χαρτοκιβώτιο του, να το ελευθερώσω και να το ντύσω επιτέλους με τα αστραφτερά κατακόκκινα στολίδια του.

Φτιάχνω ανόρεκτα τον πρωινό μου καφέ και βουλιάζω στον καναπέ. Απέναντι μου ακριβώς η άδεια γωνία του σαλονιού περιμένει και εκείνη να υποδεχτεί τον φιλοξενούμενο της.

Ξαφνικά τα μάτια μου γεμίζουν αναμνήσεις. Με βλέπω στην γωνία του σαλονιού, μικρό κοριτσάκι, με δύο χαριτωμένες, καλοχτενισμένες, γεμάτες ζωηράδα πλεξούδες, στολισμένες με κόκκινα και χρυσά φιογκάκια να κάνουν τσουλήθρα  στην πλάτη μου. Τα χέρια μου αγκαλιάζουν το χρυσό αστέρι της κορυφής,το χριστουγεννιάτικο δέντρο ολοστόλιστο με τα πολύχρωμα λαμπιόνια του μου ανοιγοκλείνει πονηρά τα μάτια του και εγώ γεμάτη φως, χαρά και ευτυχία προσπαθώ τεντώνοντας τον μικροσκοπικό κορμό μου να φτάσω την κορυφή του και να του προσφέρω το στέμμα του.

Ως διά μαγείας, δύο τεράστια χέρια με σηκώνουν στον αέρα και επιτέλους καταφέρνω να ακουμπήσω το αστέρι στην κορυφή. Τα γλυκά, μελένια μάτια του παππού μου με χαϊδεύουν απαλά και ζεσταίνουν την καρδιά μου. Ένα τεράστιο χαμόγελο διαγράφεται από άκρη σε άκρη στο μικρό μου μουτράκι και με βλέμμα πονηρό, του ψιθυρίζω κάτι στο αυτί. Εκείνος με αφήνει απαλά από την αγκαλιά του και με ύφος συνωμοτικό μου υπόσχεται ακόμη ένα λαχταριστό μελομακάρονο από την πιατέλα της μαμάς το οποίο βέβαια πρέπει να αρπάξουμε πολύ προσεκτικά. Μου πιάνει το χέρι τρυφερά και περπατώντας στις μύτες των ποδιών μας εξαφανιζόμαστε στην κουζίνα.

Μαζί με τις δύο αυτές φιγούρες εξαφανίζεται και το δέντρο και όλη η μαγεία χάνεται, η γωνία μένει ολομόναχη,θλιμμένη, παγωμένη. Το εσωτερικό των ματιών μου αρχίζει να φουσκώνει και το  αλμυρό νερό που αναβλύζει από μέσα τους τρέχει και μου βρέχει τα μάγουλα.

Δύο χρόνια τώρα χωρίς τον παππού, τίποτα πια δεν είναι το ίδιο, το στόλισμα ανούσιο, τα μελομακάρονα άνοστα, η ψυχή μου παγωμένη, η παλάμη μου άδεια.

Δύο χρόνια τώρα χωρίς τον παππού Βασίλη, χωρίς τον δικό μου Άγιο Βασίλη.


 Κατερίνα Δέδε


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Περιμένουμε τις απόψεις σας!