«Με ταπεινότητα θα μου επιτρέψετε να πω δυο λόγια για τον δικό μας Ιάκωβο. Ο μεγάλος συγγραφέας και φιλόσοφος Νίκος Καζαντζάκης σ ‘ένα από τα καλίτερα του βιβλία την Ασκητική, λέει, «ερχόμαστε από μια άβυσσο και πηγαίνουμε σε μια άβυσσο το μεταξύ αυτών φωτεινό διάστημα λέγεται ζωή.»
Σε αυτήν την πορεία της ζωής του ο δικός μας άνθρωπος ο Ιάκωβος, εργάστηκε πολύ σκληρά. Πέτυχε. Έκανε περιουσία, και όλα αυτά τα έγραψε στην μονάκριβη κόρη του την Αλκιθέα, για να συνεχίσει την πορεία την δικιά του και αυτά που πήρε να τα κρατήσει και αν μπορεί να τα διπλασιάσει.
Θυμάμαι πριν μας φύγει σαν τον ήλιο που χάνεται, σαν τη σκιά που σβήνει, αυτήν την γυναίκα που τώρα έχω μπροστά μου, την Πηνελόπη, να τον προσέχει.
Σε αυτήν την ηλικία ο άνθρωπος γυρνάει σελίδα και γίνεται πάλι μωρό. Να τον ντύσει, να τον ταΐσει, να τον πάει στην τουαλέτα, να τον πάει στο γιατρό, να του δώσει τα φάρμακα του. Αυτή η γυναίκα για μένα είναι ο πραγματικός άνθρωπος, γιατί αυτή τον αγκάλιασε και αυτή του έκλεισε τα μάτια. Η αγαπημένη μας Αλκιθέα, στην Γερμανία βοηθούσε οικονομικά και με οδηγίες.
Και πριν κλείσω μια που τώρα έχουμε Χριστούγεννα, την γιορτή της αγάπης, θα σας ξετυλίξω μια εικόνα που θα με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή. Ήμουν μαζί του. Κανένας άλλος. Ανέπνεε με δυσκολία, τα μάτια του κομμένα, η αναπνοή του κομμένη, λαχανιασμένη. Κοιταχτήκαμε για λίγο, του έδωσα το χέρι μου. Το κράτησε αδύναμα και το χάιδεψε. Η παλάμη του στην δικιά μου παλάμη, ένα τρομαγμένο σπουργίτι στη φούχτα μου μέσα.
Ο άνθρωπος στα τελευταία του γίνεται ένα τρομαγμένο πουλί, όπου θέλει να πετάξει, αλλά δεν μπορεί. Κοιταχτήκαμε στα μάτια για δευτερόλεπτα και ένα δάκρυ κύλισε και έπεσε πάνω στη φούχτα μου, με τα τελευταία του λόγια σε μένα, «πήγαινε και κόψε πορτοκάλια»
Καλό ταξίδι αγαπημένε μας Ιάκωβε.»
Αυτή η εικόνα μένει στο μνήμη μου, μια μνήμη πολύ δυνατή και πολύ ευαίσθητη. Η κοπέλα που κάνει πρόλογο στο βιβλίο μου ΜΝΗΜΗ ΜΕ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ, η Βασιλική Σαραντέα, Διεθνολόγος, , σε κάποια συνομιλία μας τηλεφωνική μου λέει «είσαι πολύ ευαίσθητος.»
Τα λόγια της καρφώθηκαν μέσα στη μνήμη μου. Ευαίσθητος. Τι σημαίνει αυτή η λέξη; Ας την αναλύσουμε μιας και βρισκόμαστε σε μέρες αγάπης και διαλογισμού. Ναι, είπα είμαι ευαίσθητος, που σημαίνει όταν βρέχει κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω μακριά. Βλέπω τη γιαγιά μου, την Μαρία, που όλος ο κόσμος στη γειτονιά την ήξερε όχι σαν Μαρία, αλλά σαν γιαγιά Μαρούσκα.
Αυτή με μεγάλωσε, όταν οι γονείς μου έφευγαν για τα καπνά. Αυτή λοιπόν η γυναίκα μου έμαθε να μη τραβάω τα φτερά από τίς πάπιες που είχε στο κοτέτσι, πράγμα που έκαναν τα άλλα παιδιά ή να μη τραβάω τα φτερά από τα πουλιά γιατί τα πληγώνω. Αυτή η γυναίκα μου έμαθε να κάθομαι κάτω στο πάτωμα στη ψάθα που έπλεκε ο άντρας της και συνονόματός μου, και που τις πουλούσε για δέκα δραχμές.
Αυτή η γυναίκα με έμαθε να μαζεύω καλαμπόκι από τα τρένα, και κάρβουνο κωκ για να ζεσταθούμε το χειμώνα.
Αυτή η γυναίκα μου έμαθε να είμαι τόσο ήρεμος, όσο ήταν αυτή όταν καθόταν στο παράθυρο του σπιτιού της και έβλεπε πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν.
Αυτή η γυναίκα μου έμαθε όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα να πηγαίνω και να της φιλώ το χέρι με ένα πορτοκάλι και να αλληληλοσυγχορούμαστε.
Τι όμορφο έθιμο αντί να πηγαίνεις στον ιερέα και να εξομολογείσαι, να συναντιέσαι με αυτόν που έχεις μπροστά σου, οπουδήποτε είναι αυτός και να τον κοιτάζεις στα μάτια και να λες «έχουμε να χωρίσουμε τίποτα;»
Κι αυτός να σε κοιτάζει στα μάτια και να εκπλήσσεται και να λέει μα ποιον έχω τώρα μπροστά μου;
Μιλάω εγώ και μόνο εγώ, γιατί εγώ έχω λόγο και ο Θεός μου έδωσε μιλιά. Και δεν αφήνω μπροστά μου να ξετυλίγεται ένα εμπόδιο, είτε λέγετια τρίτος, είτε λέγεται δικηγόρος.
Νόμος, ο ένας απέναντι από τον άλλον με συγχώρεση και μόνο με συγχώρεση και όχι με κάτι άλλο, στο πλαίσιο της σαχλαμάρας και της ανοησίας. Μόνο με αγάπη και ας αφήσουμε τα άλλα τα γνωστά και κατεργάρικα που φέρνουν τούμπα τις ανθρώπινες σχέσεις.
Βέβαια όλα είναι άγνωστα στον κόσμο που ζούμε, το μόνο σίγουρο όμως και τελείως γνωστό αν είναι όμως κι αυτό, είναι η εικόνα απέναντι μου, που σε όλους τους ανθρώπους είναι εντελώς ίδια, σιωπή και μόνο σιωπή.
Ας σταματήσουμε να μετράμε το ύψος των δένδρων και πόσα χιλιάδες λαμπάκια παίρνει. Ας σταματήσουμε να γλείφουμε ο ένας τον άλλον όπως γλείφει ο σκύλος το κόκκαλο. «Πρέπει να γλείψω είχες πει κάποτε, γιατί αν δεν γλείψω δεν θα πάρω κάποιο ρόλο»
Τι είπες ευλογημένε; Το ρόλο θα το πάρεις μόνο σου, γιατί σου αξίζει και όχι με γλειψίματα και αηδίες.
Η ζωή μας μετριέται όχι με λαμπάκια πολύχρωμα αλλά με αυτήν την αγάπη.
«Κυρίες και κύριοι, άπλωσα το χέρι. Μου το άπλωσε κι αυτός και έκλαψε»
Υπάρχει πιο ωραία φράση από αυτήν; Έκλαψε. Και όχι από κάτι άλλο, αλλά από αγάπη και μόνο»
«Ο άνθρωπος δεν έχει πια πρόσωπο και δεν μπορεί να το βρει παρά στο πρόσωπο του άλλου.»
(ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ -ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ)
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΣΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!