Ο Φθινοπωρινός Περίπατος και το Μενταγιόν - Νάντια Ηλιοπούλου

«Κυριακή πρωί. Ανοίγοντας το παράθυρο του σπιτιού μου, με φύσηξε το φθινοπωρινό αεράκι και ήταν σαν να με καλούσε να πάω κοντά του. Ντύθηκα γρήγορα και τα βήματά μου με οδήγησαν στο κοντινό δάσος δίπλα στο σπίτι μου. Πόσο μαγικά ήταν όλα; Τα φύλλα είχαν απλωθεί σαν ένα τεράστιο πολύχρωμο χαλί πάνω στη γη και τα πουλιά τιτίβιζαν ασταμάτητα μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων. Ξάφνου, εκεί που περπατούσα, σκόνταψα πάνω σ’ έναν κορμό. Έσκυψα να τον κάνω πέρα κι από κάτω βρήκα ένα μενταγιόν. Τι ήταν αυτό άραγε, αναρωτήθηκα; Πώς βρέθηκε εκεί, ανάμεσα στον κορμό, τη γη, τα φύλλα και κάθε ζωντανό οργανισμό που ζούσε εκεί;

Κάθισα πάνω στον κορμό κι άρχισα να το καθαρίζω. Σιγά σιγά, άρχισαν να φαίνονται δύο πρόσωπα. Ένα αντρικό κι ένα γυναικείο. Τι όμορφο που ήταν! Άραγε, σε ποιον ανήκε;

Τα πρόσωπα χαμογελαστά και γεμάτα προσμονή. Άραγε ποιοι ήταν; Ίσως κάποιο ζευγάρι που ήθελε να είναι για πάντα μαζί, ή κάποιος από τους δύο που έχασε τον άλλον.

Το ένα ένωση και το άλλο απώλεια. Ένα είναι σίγουρο πάντως: με το μενταγιόν, όποιος από τους δύο κι αν ήταν, αποφάσισε να προχωρήσει στη ζωή είτε με βοηθό την ανάμνηση, είτε με βοηθό την παρουσία.

Η ζωή θέλει πίστη κι εκείνος ή εκείνη είχαν πολλή.

Μ’ αυτές τις σκέψεις προχώρησα στον περίπατό μου, αφού πρώτα ξανάβαλα το μενταγιόν εκεί που ανήκε. Κάτω από τον κορμό του δέντρου, με την υπόσχεση να ξαναβρεθεί