Του Χριστού
Εκεί που λάμπει ένα αστέρι,
στης νύχτας το θολό ιστό,
άπλωσε το σεπτό σου χέρι
ν’ αγγίξεις το μικρό Χριστό.
Εκεί που σβήνει το φεγγάρι,
ένα παιδί αιμορραγεί,
Χριστέ μου, κάνε μου τη χάρη,
να γιάνεις τούτη την πληγή.
Ένας τυφλός στο άδειο σκοτάδι,
θα ψάλλει πάλι ωσαννά,
να νιώσει τ’ ουρανού το χάδι
τη γη να θυμηθεί ξανά.
Κι αυτή η κόρη που κεντάει,
μπροστά στο αδύναμο κερί,
τη μοναξιά ξαναρωτάει
πότε θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Μα οι καημοί βρήκαν λιμάνι
στην έρημη τη γειτονιά
κι η Παναγιά βγαίνει σεργιάνι
ν’ απλώσει φως στη σκοτεινιά.
Να ιδούν τα μάτια μιαν αλήθεια,
ν’ ανάψει ο νους να στοχαστεί
κι η θλίψη που τρυπά τα στήθια,
στ' ΄γιο της δίχτυ να πιαστεί…
Γιώργος Δ. Μπίμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!