ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ
(της Χριστίνας Χασάπη)
Με σπασμένο κουράγιο
Εκεί, στην άκρη, στο μουράγιο
Μονάχος, στέκομαι, χωρίς ελπίδα
Στου πόνου, μέσα, την καταιγίδα.
Δύναμη, πλέον, δεν υπάρχει
Μέσα, στου κορμιού, τον χάρτη
Κάποιος, την έχει αφαιρέσει
Θλίψη κι απόγνωση, έχει προσθέσει.
Μα, νά, ένα αστέρι, στον ουρανό αναβοσβήνει
Κάποιο σημάδι, φαίνεται, δίνει
Ίσως, πως πρέπει, να τ' ακολουθήσω
Τις άσχημες σκέψεις, πίσω ν' αφήσω.
Με τ' αστέρι, βαδίζω, στους δικούς μου χειμώνες
Περνώ από κάμπους, βουνά, δάση, λειμώνες
Διαβάτες, αν βρήκα; Δυστυχώς, δεν θυμάμαι
Αφού, να μιλήσω, στον κόσμο φοβάμαι.
Η κατάθλιψη, μ' έχει παρασύρει στον πάτο
Για μένα, της χαράς, είναι άδειο το πιάτο
Η μοναξιά, είναι η μόνη, αγαπημένη
Μιά μέρα, μόνιμη, συννεφιασμένη.
Και νά, που φτάσαμε σε μιά κρύα σπηλιά
Δεν ακούγεται ήχος, μήτε λαλιά
Μόνο μιά Θεία, μελωδία, γλυκειά,
Αγγέλων, πούφεραν, στο Μωρό τα προικιά.
Παίρνω το θάρρος και πλησιάζω
Μέσα στην κούνια, μ' απορία, κοιτάζω
Μία ευωδία, με πλημμυρίζει
Σκέψη περίεργη, στο μυαλό μου, γυρίζει.
Τί Φως, τί Βρέφος, τί Μωρό είν' Αυτό;
Πώς μοιάζει, στ' αλήθεια, με τον μικρό μας Χριστό;
Όμως, ειμ' εγώ άξιος, να Το δω από κοντά;
Δεν μπορεί να συμβαίνουν τα πράγματα αυτά.
Το βλέμμα Του στρέφει, προς τα μένα, επάνω
Η γη απ' τα πόδια μου, φεύγει, την χάνω
Τώρα, είμαι σίγουρος, για το Θαύμα, αυτό
Στα γόνατα πέφτω, πιστά προσκυνώ.
Άγια Χέρια, στοργικά μ' αγκαλιάζουν
«Όλα θα φτιάξουν», Χείλη φωνάζουν
Όλο το είναι μου, γεμίζει με Φώς
Αφού με ευλόγησε, ο μικρός μας Χριστός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!