Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ ή (ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ) - Μαίρη Κατσανίδου

Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

ή

(ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ)

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια απόμακρη και ήσυχη περιοχή, λίγο μακρύτερα από τα τελευταία σπίτια ενός χωριού, υπήρχαν αμέτρητα γιγάντια δέντρα. Αυτά, σαν τα κοίταζαν οι άνθρωποι, νόμιζαν πως το τελείωμα τους ακουμπούσε στα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό.  Όλα  εκείνα τα δέντρα στο σύνολό τους, ήταν όμοια. Όμως, αν κάποιος πρόσεχε καλύτερα, θα παρατηρούσε  πως ένα ήταν διαφορετικό. Είχε  πελώρια  φύλλα που έμοιαζαν σαν ξεκολλημένες  σελίδες  από τα τετράδια των παιδιών στις σχολικές τους τσάντες. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, τα παιδιά πήγαιναν σε εκείνο το μοναδικό δέντρο, με μια πελώρια σκάλα ανέβαιναν και έγραφαν στα τεράστια αυτά φύλλα το όνομά τους και τί επιθυμούσαν για πρωτοχρονιάτικο δώρο. Μετά  περίμεναν να πάρει ο θεός του χειμώνα τις επιθυμίες τους και να τις πραγματοποιήσει.          

Μια  μέρα κάθε χρόνο πριν την Πρωτοχρονιά  όμως  κάτι περίεργο συνέβαινε.  Όλα τα φύλα έπεφταν, εκτός από ένα, που έμενε καταπράσινο και δεν έλεγε να πέσει. Δεν  μπορούσε έτσι να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του παιδιού που είχε γράψει την ευχή για το δώρο του. Όλοι έμεναν λυπημένοι μα δεν κατάφερε  κανείς τόσα χρόνια να το εξηγήσει. Όλοι αναρωτιούνταν. Πως μπορεί να πέφτουν όλα τα φύλλα, να τα δέχεται ο θεός του χειμώνα, αλλά ένα να μην μαραίνεται; Και η επιθυμία του μικρού παιδιού που είναι γραμμένη εκεί στο καταπράσινο φύλλο τι θα γίνει;

Ένας χρόνος πάλι αναμονή και τώρα κάποιο παιδί δεν θα μπορεί να έχει το δώρο του, θα είναι λυπημένο και οπωσδήποτε με δάκρυα στα μάτια. Κάθε  χρόνο ήταν διαφορετικό αυτό το φύλλο που έμενε πράσινο και πολύ καλά στερεωμένο στο κλαδί του δέντρου. Είχαν αποφασίσει αυτή την φορά τα παιδιά, να ανακαλύψουν τι συνέβαινε. Έφτασε η  παραμονή πρωτοχρονιάς.  Από το πρωί ξεχύθηκαν με τα τρίγωνά τους να ψάλλουν τα  κάλαντα. Η λαχτάρα τους ήταν μετά, να δουν τι απέγιναν τα φύλλα. Πράγματι, όλα τα φύλλα έλειπαν από το δέντρο, τα είχε δεχτεί ο θεός του χειμώνα,  εκτός από εκείνο το μοναδικό καταπράσινο. Και καθώς η περιέργειά τους ήταν μεγάλη, ανέβηκαν με  την μεγάλη σκάλα στο  δέντρο  να διαβάσουν ποιο παιδί είχε γράψει την ευχή. Το κρύο, τους πάγωνε τα πρόσωπα, τα χέρια τους είχαν κοκαλώσει φτάνοντας τόσο ψηλά. Ακούμπησαν το πράσινο φύλλο και διάβασαν πως ήταν γραμμένη η επιθυμία της Ελένης. Ήταν  ένα απλό δώρο που ήθελε να έχει μέσα στην τσάντα του σχολείου της.  Ένα κουτί με χρώματα  και ένα μεγάλο μπλοκ για να ζωγραφίζει. Από πάντα ήθελε να γίνει ζωγράφος. 

Η Ελένη σαν το άκουσε, βούρκωσαν  τα μάτια της  και ακούμπησε θλιμμένη στο δέντρο, να του πει το παράπονο της. Μπήκε  ο  καινούριος χρόνος, τον υποδέχτηκαν όλοι στα σπίτια τους χαρούμενοι και  ετοιμάστηκαν να κόψουν την βασιλόπιτα, να μάθουν ποιος θα κερδίσει το φλουρί για να έχει όλη τη χρονιά τύχη και υγεία. Στο σπίτι της Ελένης όμως, δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η θλίψη της, έφερε στενοχώρια σε όλους.

 «Μην στενοχωριέσαι Ελένη μου, .κορίτσι μου » της είπε  η μητέρα της, καθώς έψαχνε τρόπο να την καθησυχάσει για αυτό που συνέβη.

«Μόνο η δική μου  ευχή έμεινε χωρίς να εκπληρωθεί. Το θεωρώ άδικο και μοιάζει σαν κάποιος να ήθελε να μου κάνει κακό», είπε η Ελένη.

«Ίσως όλο αυτό γίνεται για κάποιο λόγο παιδί μου, μα σίγουρα δεν φταις εσύ, ούτε κάποιος θέλει το κακό σου», είπε η μητέρα της χαϊδεύοντας της τα μαλλιά. Το  επόμενο πρωί αποφασίστηκε από τους  δασκάλους να γίνει μια συγκέντρωση στην μεγάλη πλατεία του χωριού. Έπρεπε  να δώσουν μια λύση για  να πάψουν να λυπούνται τα  παιδιά. Ανέβηκε  στην εξέδρα ο μεγαλύτερος σε ηλικία δάσκαλος, και ξεκίνησε να μιλά στα παιδιά. Η μόνη που άνοιξε περισσότερο τα αυτιά της να ακούσει τι θα ανακοίνωνε ήταν η Ελένη. 

«Η σκέψη όλων μας, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα» ξεκίνησε την ομιλία του. 

 «Δεν καταλάβαμε για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, μα αποφασίσαμε να αποζημιώνουμε κάθε χρόνο την ημέρα της Πρωτοχρονιάς το παιδί που το δικό του φύλλο δεν θα το παίρνει ο θεός του χειμώνα».

Όλα τα παιδιά περίμεναν  να ακούσουν ποια θα ήταν η αποζημίωση που θα έπαιρνε αυτή την χρονιά η Ελένη. Και συνέχισε ο δάσκαλος.

«Θα γίνεται κάθε χρόνο  μια γιορτή.  Το  παιδί που δεν θα πέφτει το φύλλο του θα ονομάζεται -  παιδί της χρονιάς. Θα του δίνουμε εμείς  κάποια δώρα αντί από τον θεό του χειμώνα» Έδωσαν οι δάσκαλοι τα δώρα τους στα χέρια της Ελένης που  τους ευχαρίστησε  με τις λέξεις της και με την αγκαλιά της.  Σιγά σιγά άρχισε να αχνοφαίνεται ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό της. Αμέσως, κρατώντας τις μπογιές και το μπλοκ ξεκίνησε να ζωγραφίζει γεμάτη χαρά. Έτσι δεν επρόκειτο άλλη φορά να ανησυχήσουν τα παιδιά για το φύλο που θα έμενε στο δέντρο. Ήξεραν  πως κάποιο  θα γινόταν  - παιδί της χρονιάς - και έτσι δεν υπήρχε κανείς παραπονεμένος. Εξακολούθησε το δέντρο κάθε χρόνο να αφήνει ένα μόνο καταπράσινο φύλλο στα κλαδιά του, μα δεν τους προβλημάτιζε τώρα πια το γιατί να συμβαίνει αυτό. 

Τώρα η  λύπη που κάποτε υπήρχε, γινόταν πια η χαρά του παιδιού, που ονομαζόταν  το παιδί της χρονιάς και αυτό είχε την δική του σημασία.

Τέλειωνε ο κάθε παλιός χρόνος και αρχίζοντας ο επόμενος ήταν εξ ίσου όλοι καλά όπως και αυτή την χρονιά η Ελένη .

Και έζησαν αυτά τα παιδιά όλα  καλά και όλοι οι υπόλοιποι καλύτερα.

Μαίρη Κατσανίδου