Το πιο γλυκό μελομακάρονο - Ευγενία Βογιατζή

 ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΟ

Η κα Άσπα, η φιλόλογος της τρίτης γυμνασίου είχε μια αυστηρή φυσιογνωμία και μια ελιά στη βάση του αριστερού ρουθουνιού, που ώρες-ώρες την έκανε να μοιάζει πιο απόμακρη. Ήξερε να κρατά τις αποστάσεις μα και να τις μικραίνει: μας αγαπούσε και δεν ξεχώριζε. Καλές , μέτριες ή κακές μαθήτριες είχαν την ίδια θέση στη καρδιά της. Το χέρι της συχνά τσεκούρι: οι περισσότερες «υποψήφιες» μεταξεταστέες από κάθε άλλη χρονιά. Είχαν ήδη μοιραστεί οι βαθμοί του α` τριμήνου και πολλές συμμαθήτριές μου ήταν πολύ χολωμένες. «Μας τσεκούρωσε!!!» διαμαρτυρόταν.

Όμως νοιαζόταν τόσο να μας μάθει… Έδινε όλο τον εαυτό της στο μάθημα.

«Τώρα τις γιορτές θα σας μοιράσω ονόματα ποιητών για να κάνετε μια παρουσίαση του έργου τους. Η καθεμία θα πάρει από ένα ποιητή και θα αναλύσει τη συλλογή που θα προτείνω. Έτσι θα καταφέρετε να διαβάσετε ποίηση.» Εγώ έτριβα τα χέρια μου. Ήταν το καλύτερό μου. Ήδη λογάριαζα χωρίς το ξενοδόχο: Καβάφη, Ρίτσο, Σεφέρη, Βάρναλη, Ελύτη, Καρυωτάκη, Πολυδούρη …ακόμη και Κώστα Μόντη  ό,τι και να διάλεγε για μένα θα τα έδινα όλα. Μόνο που την έκπληξη τη κράτησε για το τέλος:

«Ευγενία θα πάρεις τα Άπαντα του Μαλακάση» . 

Ξεροκατάπια.

«Κυρία εγώ δεν τα μπορώ με τίποτε τα σονέτα, δεν γίνεται ν` ανταλλάξω με καμιά άλλη  συμμαθήτριά μου , που να τον θέλει περισσότερο;»

«Το Μαλακάση θα πάρεις» επέμεινε.

Σκουντάω τη Λίζα τη διπλανή μου που είχε το Καβάφη: «Τι είναι τούτο που μου έτυχε, λες να είναι όπως το λέει το επώνυμό του;…Θα παραμορφωθούμε!» κατέληξα.

Τότε η Λίζα μου `δωσε μια δυνατή αγκωνιά, που κόντεψα να πέσω από το καρεκλάκι μου. Μας είχε ακούσει η κα Άσπα (πρώτο θρανίο γαρ..) κι έγινα κατακόκκινη σα τη παπαρούνα.

Μου το κράτησε. Επί μια βδομάδα δε με σήκωσε στο πίνακα, δε με εξέτασε, δε θέλησε να απαντήσω σε ερωτήσεις ακόμη κι όταν μονάχα το δικό μου χέρι ανέμιζε σα σημαία μετανοιωμένο , αναζητώντας να απαντήσει στις ερωτήσεις της. Απλά με αγνοούσε.

Ώσπου ήρθαν τα Χριστούγεννα. Δώσαμε διάφορες προτάσεις για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή και χάρηκα που εισακούστηκε η δική μου, τελικά να το που με συγχώρησε! Πρότεινα στα κορίτσια να της πάρουμε ένα δώρο από το χαρτζιλίκι μας , ούτως ή άλλως το κάναμε κάθε χρόνο σε κάθε καθηγήτρια υπεύθυνη του τμήματος. «Όχι γιατί μας τσεκούρωσε! Φέτος δεν έχει δώρο» είπαν οι χολωμένες κι είχαν χίλια δίκια.

Την μέρα της Χριστουγεννιάτικης γιορτής η κα Άσπα είχε έρθει φορτωμένη σα τον Άγιο Βασίλη. Κρατούσε τσάντες με αναψυκτικά, ποικίλα γλυκών από του Αβέρωφ, κι ένα κασετόφωνο. Παραξενευτήκαμε που την είδαμε έτσι, δεν το περιμέναμε ότι θα διέθετε ένα σημαντικό κονδύλι από το μισθό της για να μας κεράσει, ότι θα έφερνε το δικό της κασετόφωνο για να μας διασκεδάσει. Εξάλλου ήταν η μοναδική καθηγήτρια που έκανε κάτι τέτοιο σ` όλο το σχολείο.

«Εμπρός δουλειά» Θα βάλουμε τα θρανία σε σχήμα Π να βλεπόμαστε. Δεν τα μπορώ έτσι η μια πίσω από την άλλη σα στρατιωτίνες.» Σε δημόσιο σχολείο των αρχών της δεκαετίας του `70 ήταν μοναδική αυτή η εικόνα.

Και τα απόλαυσα εκείνα τα μελομακάρονα, όσο τίποτε άλλο. Έσταζαν από μέλι κι αγάπη κι εγώ έλεγα από μέσα μου χαλάλι κι ο Μαλακάσης με τα σονέτα του.

Πέρασαν τουλάχιστον είκοσι χρόνια από εκείνη τη μέρα και μια Παραμονή Χριστουγέννων , τελευταία ψώνια στην αγορά και πέφτω στη κυριολεξία πάνω στη κα Άσπα. «Αχ! Κυρία, πόσο χαίρομαι που σας βλέπω». Και να σου ένα δάκρυ πηχτό σαν το μέλι που έτρεχε από τα μελομακάρονά της, έλαμψε σα διαμάντι στα μάτια της κας Άσπας και κατηφόρισε ως την ελιά στο αριστερό ρουθούνι. Αυτή η ελιά που τόσο την αγρίευε , τώρα της έδινε τη λάμψη του πιο όμορφου ανθρώπου στο κόσμο!

Ώρα σου καλή  Άσπα αγαπημένη  μας καθηγήτρια , εκεί στον Ουρανό  που είσαι…!

Ευγενία Βογιατζή