Παραμονή Φώτων - Θωμαή Τσιμερίκα

Μια φορά και έναν καιρό στην κουζίνα ενός αρχοντικού, το κουκί βγήκε από την κατσαρόλα, άρπαξε το ρεβύθι και τρέξαν στην αυλή. Ο μάγειρας έτρεξε να τα προλάβει. Του ξέφυγαν την τελευταία στιγμή. Το ρεβιθάκι ήταν πολύ χαρούμενο, κατρακυλούσε, γύριζε σαν σβούρα και παρατηρούσε τον κόσμο με τα ρεβυθένια μάτια του. Το κουκί από την άλλη κρυβόταν και κούμπωνε το φερμουάρ της πράσινης ζακέτας του μέχρι το λαιμό « Ελευθερία» φώναξαν και τα δυό μαζί.

 Πίσω στο αρχοντικό όμως ο μάγειρας έβαλε Ντεντέκτιβ να τα βρεί. Η μικρή Μυρτώ, κόρη του κηπουρού, του αρχοντικού καθόταν στο παραθύρι του μικρού ξύλινου σπιτιού τους. Ήταν παραμονή των ΦΩΤΩΝ. Είχε ακούσει από τη γιαγιά της, πως τα μεσάνυχτα της νύχτας αυτής, ανοίγουν τα ουράνια. Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις ευχή. Απόψε η Μυρτώ περίμενε με υπομονή ώρες ολάκαιρες μαζί με το μικρό, αγαπημένο της σκυλάκι, τη Σαντίν, να δει τα ουράνια να ανοίγουν σαν ανοιξιάτικο τριαντάφυλλο.

 Ήθελε να κάνει και την δική της ευχή. Καθώς περίμενε είδε μέσα στο σκοτάδι ένα ρεβυθάκι να κατρακυλάει στη σκοτεινή άκρη του δρόμου. Άφησε το κουλουράκι με γεύση βαννίλιας που έτρωγε εκείνη τη στιγμή και βγήκε γρήγορα στον κήπο. Μια λάμψη φάνηκε ψηλά. Άνοιξε τα ματάκια της διάπλατα και είδε τον ουρανό να ανοίγει όπως ένα τριαντάφυλλο της άνοιξης. Με την διαφορά ότι τώρα έβλεπε τριαντάφυλλο του χειμώνα. Το χιόνι έπεφτε πάνω της και της στόλιζε τα μαλλιά της. Η λάμψη σκορπίστηκε σε γη και ουρανό. Η Μυρτώ πρόλαβε να κάνει ευχή. Θα την είχε μυστική. Έτσι μόνο είχε μάθει από τη γιαγιά της, ότι θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.