Συνέντευξη με τη λογοτέχνιδα Ελένη Μανιατάκου - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 5ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2021 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του τέταρτου τόμου της «Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Ελένη Μανιατάκου, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΑΤΑΚΟΥ

1. Αν έπρεε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Η λογοτεχνία, είναι, ένας τρόπος έκφρασης, όπου, άνθρωπος έχει το δικαίωμα και την ελεύθερη βούληση, να εκφράσει τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις επιθυμίες που νιώθει. Είναι, ένας τρόπος, όπου, ο άνθρωπος, απελευθερώνεται και αισθάνεται μέσα από τον κόσμο της λογοτεχνίας, πάντα.

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο, προσφέρει πνευματική τροφή κυρίως, αλλά και, καλλιέργεια του νου. Μέσα, από τη λογοτεχνία, μαθαίνεις τη ζωή καλύτερα. Με τη διήγηση, που σου επιτρέπει, ο κάθε Έλληνας λογοτέχνης. Η λογοτεχνία, σου εξασφαλίζει, αρκετά και ουσιώδη εφόδια για την ζωή. Το να ζεις, μέσα από τη λογοτεχνία, είναι, σαν να ζεις, έναν διαφορετικό κόσμο, που μπορούν να τον φτιάξουν, οι σημερινοί Έλληνες λογοτέχνες.

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Είναι απόλυτα λογικό και πάρα πολύ φυσιολογικό. Ο κόσμος, αρνείται να πιστέψει, σε όσα εκφράζουν οι ποιητές στις μέρες μας. Θέλετε, από προβλήματα, που υπάρχουν, από καταστάσεις, που ζούμε και κάποιες φορές, μας τρομάζουν και δεν μπορούμε, να πιστέψουμε, πλέον, ούτε και στο πιο ιδανικό που υπάρχει. 

Ένας λόγος, που συμβαίνει αυτό, είναι ότι, έχουμε πάψει να πιστεύουμε σε κάτι αληθινό. Ο κύριος και βασικός λόγος, είναι, ο οικονομικός παράγοντας, που δυσκολεύει, όλο και περισσότερο έναν άνθρωπο, ειδικά, στις μέρες μας.

Ευελπιστώ, στο μέλλον, να αλλάξει αυτό και η ποίηση, να πάρει την θέση που είχε παλαιότερα και ακόμα καλύτερη.

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Η ποίηση, για μένα, προσωπικά, σημαίνει, έκφραση συναισθημάτων. Εκφράζεται με λίγα λόγια. Με στίχους, γραμμένους και βγαλμένους από τη ζωή. Είναι ένας, τρόπος έκφρασης, που κάποιοι άνθρωποι, διαλέγουν, για να εκφράσουν, όσα νιώθουν αλλά και, αισθάνονται. 

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Αρχικά, έγραφα κάτι λέξεις και φράσεις, για τη ζωή, συνήθως και περισσότερο, σε αυτά, όπου με αντιπροσώπευαν. Η αλήθεια είναι, ότι ασχολήθηκα για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2013, την ώρα, που ταξίδευα, από Πάτρα για το λιμάνι της Ανκόνας. Σε αυτό, το ταξίδι, ήταν το πρώτο μου ποίημα, και από τότε, ξεκίνησαν όλα, ουσιαστικά, για μένα. Απλά, κατάλαβα μέσα μου, πως έκρυβα έναν ‘ποιητή’, που τόσα χρόνια, δεν ήξερα και αγνοούσα. Και η τέχνη του λόγου, για μένα, είναι έκφραση και απελευθέρωση των αληθινών συναισθημάτων.

6. Γιατί γράφετε;

Γράφω, επειδή, νιώθω, αισθάνομαι, εκφράζομαι και αποτυπώνω τις σκέψεις και τα αληθινά μου συναισθήματα.

7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Η πηγή έμπνευσης είναι το συναίσθημα που νιώθεις, πως αντιμετωπίζεις τη ζωή, τα πρόσωπα που σου λείπουν και πάντα, έχουν μια θέση στην καρδιά τους, ένα τοπίο, μια κατάσταση που περνάς και κάτι ίσως που αγαπάς, λατρεύεις αρκετά και μισείς θανάσιμα.

8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Με το λογοτεχνικό είδος, που ασχολιέμαι είναι η ποίηση, το διήγημα και το παραμύθι.

9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

I. Ο γόνος πλούσιας οικογένειας

Λίγα λόγια, για αυτό είναι: Ένα πολύ πλούσιο παλληκάρι, όπου, κατάγεται από την Κρήτη. Αλλά, αλλάζει, όταν έρχεται στη ζωή του μια γλυκιά Ροδίτισσα κοπέλα. Την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και καταφέρνει να την παντρευτεί, να ενώσουν τα πλούτη τους. Εξελίσσουν, όλο και περισσότερο τις επιχειρήσεις του, που έχουν, στη Ρόδο και στην Κρήτη. Εξαπλώνονται, και στην Κύπρο. Και βλέπουμε, πως είναι η συμπεριφορά των Κυπρίων προς τους Έλληνες. Διδάσκει, την παραδοσιακή φιλοξενία προς τον ‘ξένο-τουρίστα’. Επίσης, γνωρίζουμε την Ελλάδα, από το ένα βασικό κομμάτι, του τουρισμού και πως ζει, ένας απλός πολίτης. Και αναφέρομαι στην ελιά, όπου μπορείς, να κάνεις πολλά πράγματα και στο λάδι, όπου, βγάζει εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα. Σε αυτή την ιστορία, μαθαίνουμε την μεγάλη γιορτή της Ρόδου, όπου, γιορτάζει η Παναγία η Τσαμπίκα. Η μνήμη της, την τιμά, μαζί με την γέννηση της Θεοτόκου, που είναι 8 Σεπτεμβρίου. Εν κατακλείδι, μας διδάσκει, πως ζουν οι πλούσιοι και στη συγκεκριμένη ιστορία, ο Παναγιώτης και η Τσαμπίκα. 

II. Ένας άγγελος από τον ουρανό στη γη

Λίγα λόγια, για αυτό είναι: Ένα παλληκάρι, όπως είναι ο Άγγελος, όπου, δεν πρόλαβε να ζήσει, τον έγγαμο βίο με την γυναίκα του την Αγγελική. Η οποία, ήταν έγκυος, στο γιό της. Και αποφάσισε, να τον βγάλει, ‘Άγγελο’, για να τιμήσει, τη μνήμη του, άντρα της. Ευτυχώς, είχε τους γονείς της, και της στάθηκαν αρκετά, στο δύσκολο ζόρι, της ζωής της. Ο γιός της, ο Άγγελος, ήταν ένα πολύ καλό και εξαίρετο παιδί, απλά, θύμωσε, με την μητέρα του, επειδή, του είπε ψέματα για τον πατέρα του. Εξαφανίστηκε και κινητοποιήθηκε, η αστυνομία, για όλα και τον βρήκαν, από εκεί, που ξεκίνησαν και τέλειωσαν όλα. Στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, χάρις σε έναν τουρίστα, όπου τον αναγνώρισε. Ο θάνατος, είναι μέσα στη ζωή. Το θέμα είναι, οι υπόλοιποι, που ζουν, πως το διαχειρίζονται και πως το αντιμετωπίζουν, για να καταφέρουν, να προχωρήσουν και να συνεχίσουν. Μας διδάσκει, ότι στη ζωή, κάτι παίρνουμε αλλά και κάτι δίνουμε. Εν κατακλείδι, θα σας πω, μια γνωστή φράση, που λίγο, πολύ, όλοι γνωρίζουμε, την «Δούναι και λαβείν».

Και iii. Όνειρο παιδιού

Λίγα λόγια, για αυτό είναι: Το ποίημα αυτό, που νοσταλγώ αρκετά, κάποιες στιγμές που ήμουν παιδί και ήμουν ανέμελη. Όπου, είχα φτιάξει, έναν δικό μου κόσμο και ένα παραμύθι, που δεν έμπαινε κανείς. Και τέλος, μπορούσα, να ζήσω, πιο ωραία, αλλά, μα πάνω από όλα, απλά.

10. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Συνήθως, γράφω το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα. Αν και η αγαπημένη μου, ώρα είναι το βράδυ. Το βράδυ, χαλαρώνω καλύτερα, εμπνέομαι και έχω περισσότερες ιδέες, που μπορώ, να δουλέψω αρκετά.

11.  Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Θεωρώ, πως είναι αρκετά δύσκολη η ζωή ενός λογοτέχνη. Η κρίση, είναι αρκετά χρόνια και έχει αλλάξει αρκετά, τη ζωή ενός λογοτέχνη, επειδή, τα οικονομικά, πλέον, είναι πιο δύσκολα, από ποτέ και από παλαιότερα, ειδικά.

12. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Από όσα, έχω δει και κάποια άρθρα, που έχω διαβάσει καλή. Μου αρέσει, που υπάρχουν αρκετές ιδέες και απόψεις, σε πολλά θέματα. Διότι, όλοι οι υπόλοιποι, μπορούμε να οξύνουμε την κριτική μας και να καλλιεργούμε, όσο μπορούμε αρκετά το νου. Η πνευματική τροφή, δεν έβλαψε κανέναν ποτέ. Αντίθετα, έφερε τα καλύτερα και πιο όμορφα αποτελέσματα, περισσότερο, στην ψυχολογία του ανθρώπου.

13. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Έντυπο ή ηλεκτρονικό βιβλίο? Αυτή τη στιγμή, μου βάζετε πολύ δύσκολα. Και τα δυο, είναι εξίσου καλά και το καθένα, έχει τα υπέρ και τα κατά του. Απλά, ίσως, να διάλεγα περισσότερο, να έχω ένα ηλεκτρονικό βιβλίο, που θα μπορούσα να το ταξινομήσω καλύτερα στον υπολογιστή μου, εννοώντας, σε κάποιο αρχείο ή αλλιώς σε ένα memory stick, που θα το άνοιγα και θα το διάβαζα καλύτερα.

14.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Η συμβουλή, που θα έδινα σε ένα νέο λογοτέχνη είναι, να έχει ιδέες αρκετές, έμπνευση, πίστη, κουράγιο και δύναμη. Να γράφει, όσα περισσότερα μπορεί, για να μπορέσει, να κάνει αριστουργήματα και θαύματα σε έναν ‘λαμπρό και όμορφο κόσμο’ της λογοτεχνίας.

15. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Οι αγαπημένοι μου Έλληνες συγγραφείς, είναι, ο Γ. Ρίτσος, Κ. Παλαμάς, Τ. Λειβαδίτης, Σοφοκλής, Αισχύλος, Π. Δέλτα, Κ. Δημουλά, Ν. Εγγονόπουλος, Δ. Σολωμός, Α. Σικελιανός, Κ. Καβάφης, Ο. Ελύτης, Α. Παπαδιαμάντης, Γ. Ξενόπουλος, Αριστοτέλης, Πλάτων, Ευριπίδης, Γ. Σεφέρης, Ν. Καζαντζάκης και Κ. Καρυωτάκης.

16. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Τα μελλοντικά μου σχέδια, ως προς τον χώρο της λογοτεχνίας είναι να μπορέσω να γράψω κάποιο βιβλίο και ίσως μετά ακολουθήσουν και άλλα. Και επειδή, αγαπώ και μου αρέσουν τα παιδιά, θα ήθελα να γράψω κάποια παραμύθια, για να μπορέσω, να τους περάσω αρκετά ‘καλά’ διδάγματα και επίσης, με αυτό τον τρόπο, να μπορέσω, να κάνω τα παιδιά, να λατρέψουν και να αγαπήσουν τον κόσμο της λογοτεχνίας. Να είμαστε καλά, να γνωρίσω τον κύριο Πάστρα Πλούταρχο και να συνεργαστώ μαζί του, γιατί μέσα, από όσα έχω διαβάσει, που έχει γράψει, ειλικρινά, έχω εντυπωσιαστεί και θα ‘θελα μια συνεργασία. Εν κατακλείδι, να μην ξεχάσω, να αναφερθώ και στον καλύτερο μου φίλο, που γνωριζόμαστε, μόνο 4 χρόνια, που τον εκτιμώ αρκετά, τον Κακκαβά Παναγιώτη, που είναι Φιλόλογος στο επάγγελμα και έχει καταγωγή από τη Λαμία, θα ήθελα να συνεργαστώ και να κατακτήσουμε μαζί, παρέα, τον κόσμο της λογοτεχνίας.

*Μια μικρή αφιέρωση: Να εκφράσω, ένα μεγάλο ευχαριστώ, στον κύριο Πάστρα Πλούταρχο, για την συμμετοχή μου στον 4ο ΤΟΜΟ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ 2020, διότι, χάρη σε αυτόν, έλαβα μέρος, σε αυτό τον εξαίσιο διαγωνισμό!!!

*     *     *

Ο γόνος πλούσιας οικογένειας

(της Ελένης Μανιατάκου)

Ήταν κάποτε ένα παλληκάρι. Ήταν, ο πιο πλούσιος στο νησί. Τον λέγανε Παναγιώτη. Ήταν αρκετά εγωιστής, επειδή ήταν πλούσιος. Και όλα αυτά, τα είχε από τους προγονούς του αλλά κυρίως, από τους γονείς του. 

Γι’ αυτό σε όλες του, τις δουλειές είχε εργάτες. Στη βίλα, όπου έμενε είχε υπηρετικό προσωπικό. Διότι, ήταν ένας μεγάλος επιχειρηματίας όπου διεύθυνε μια μεγάλη ελαιοπαραγωγική εταιρεία. Πήγαινε αρκετά καλά, διότι συνεργαζόταν με όλη την Ελλάδα, ακόμα και την Ευρώπη φυσικά.

Μια μέρα, ήρθε εκτάκτως μια κοπέλα στην εταιρεία, όπου εργαζόταν ο Παναγιώτης. Όταν την είδε, δεν πίστευε στα μάτια του. Αμέσως, με το ένα βλέμμα της, την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Την λέγανε Τσαμπίκα. 

Ήταν από τη Ρόδο και ήρθε στην Κρήτη, για να συναντήσει τον Παναγιώτη για θέματα αυστηρά της εταιρείας. Έμεινε, αρκετό καιρό γιατί ήταν πολύπλοκα τα πράγματα στη δουλειά. Απλά, όσο καιρό έμενε έβγαινε με τον Παναγιώτη.

Ο Παναγιώτης με την παρουσία της Τσαμπίκας, άρχισε να αλλάζει και να γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Την είχε ερωτευτεί κεραυνοβόλα. Ήταν αμοιβαίο. Και η Τσαμπίκα, το ίδιο αισθανόταν. Και έτσι, ζήτησε από τον ανώτερο της, να πάρει μετάθεση για την Κρήτη και να μην επιστρέψει και πάλι στη Ρόδο. Υπήρχαν αρκετές εντάσεις και συγκρούσεις στην αρχή, αλλά τα κανόνισε όλα ο Παναγιώτης. Και ξαφνικά, λύθηκαν όλα.

Μια μέρα, ο Παναγιώτης πήρε άδεια και έφυγε από την Κρήτη, για να πάει στη Ρόδο. 

Κατάφερε, χωρίς να τον καταλάβει η Τσαμπίκα να φτάσει στο σπίτι της. Είχε πάει καλοντυμένος και με όλη την καλή του διάθεση και θέληση. Έτσι, ζήτησε και επίσημα από τον πατέρα της Τσαμπίκας και τον αδερφό της παράλληλα να παντρευτεί την Τσαμπίκα. Δεν το πήραν και το ζεστά και έτσι ο κακομοίρης ο Παναγιώτης έτρεχε για να γλιτώσει.

Η Τσάμπικα, όταν έμαθε τι πραγματικά, είχε συμβεί από τη μητέρα της, ανησύχησε αρκετά και στεναχωρήθηκε που ο πατέρας και ο αδερφός της διώξανε τον Παναγιώτη. Αναγκαστικά, και λόγω αυτής της κατάστασης, ήρθε στη Ρόδο. Ο Παναγιώτης, ήταν βαριά τραυματισμένος και είχε αρκετές γρατζουνιές. Διότι, τον πλακώσανε στο ξύλο και τον πυροβολήσανε κιόλας. Η Τσαμπίκα, ήταν σε χάλια ψυχολογική κατάσταση και δεν μπορούσε με τίποτα να συνειδητοποιήσει, αυτό το τραγικό γεγονός.

Ο Παναγιώτης, έμεινε αρκετό καιρό στο νοσοκομείο και ήταν στο πλάι του η Τσαμπίκα. Τον φρόντιζε αρκετά. Δεν τον άφηνε ούτε, ένα λεπτό. Έτσι, ο πατέρας και ο αδερφός της κατάλαβαν το σφάλμα τους και ζήτησαν δημόσια συγγνώμη επειδή, είχε γίνει είδηση το ατυχές συμβάν. Και δέχτηκαν για γαμπρό τους τον Παναγιώτη.

Και μετά, από αυτό το περιστατικό αρραβωνιάστηκαν. Και ο Παναγιώτης ανέλαβε επίσης και την εταιρεία στη Ρόδο. Σε συνεργασία με την Τσαμπίκα. Και άρχιζαν σιγά-σιγά να μεγαλώνουν τις επιχειρήσεις του και να επεκτείνονται όλο και περισσότερο στη Ρόδο και στην Κρήτη.

Και αφού, οι δουλειές συνέχισαν να πηγαίνουν ακόμα καλύτερα επεκτάθηκαν και στην γειτονική Κύπρο. 

Όπου, της υποδέχτηκαν στο μεγαλονήσι με ανοιχτές αγκάλες και εγκάρδια σαν να τους γνώριζαν χρόνια. Και έτσι, βρήκε την ευκαιρία ο Παναγιώτης να κάνει την επίσημη πρόταση. Έκανε πρόταση γάμου στην Τσαμπίκα μπροστά στην εκδήλωση, όπου είχαν διοργανώσει για αυτούς και ήταν όλοι οι υπάλληλοι. Η εκδήλωση, πήρε άλλη όψη και έτσι έγινε μεγάλο γλέντι και για το ευτυχές γεγονός του Παναγιώτη και της Τσαμπίκας.

Πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα και συγκεκριμένα 1 χρόνο, όπου και παντρεύτηκαν στην Παναγία της Τσαμπίκας της Ρόδου. Είχε αρκετό κόσμο στο γάμο επειδή ήταν αρκετά πλούσιοι σαν ζευγάρι και γνώριζαν πάρα πολύ κόσμο. Είχαν καλέσει, όλη τη Ρόδο, όλη την Κρήτη ακόμα και από την Κύπρο.

Το ευτυχές γεγονός, ο γάμος του ζευγαριού, είχε γίνει μεγάλη είδηση. Διότι, εκτός από τις καρδιές τους και τους όρκους αγάπης, όπου αντάλλαξαν ένωσαν και τα πλούτη τους. Έλαμπαν από ευτυχία. Την ημέρα που έγινε ο γάμος, γιόρταζε η Τσαμπίκα και η εκκλησία, οπού παντρεύτηκαν. Η μνήμη της την τιμά 8 Σεπτεμβρίου.

Διπλό γεγονός για εκείνη την ημέρα. Και έτσι, μαζί με κουφέτα είχαν και άρτο. Έτσι, Κρητικοί, Κύπριοι και από αλλού, ήταν οι καλεσμένοι γνώρισαν την μέρα που γιόρταζε η Παναγία η Τσαμπίκα της Ρόδου. Μεγάλο γλέντι και κράτησε μέχρι το επόμενο ξημέρωμα. Ώσπου, το ζευγάρι έφυγε το μεσημέρι κρουαζιέρα. Έκανε, το γύρο της Ευρώπης για έναν ολόκληρο μήνα.

Το ζευγάρι πέρασε πλουσιοπάροχα. Είχαν όλες τις πολυτέλειες από το προσωπικό του πληρώματος. Ήταν αρκετά ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι ο Παναγιώτης με την Τσαμπίκα που άφησαν αρκετά λεφτά. Ήταν ένα γαμήλιο ταξίδι όνειρο και όπως το είχαν φανταστεί. Δεν θέλανε να τελειώσει ποτέ, αλλά έπρεπε για να επιστρέψουν και πάλι στη καθημερινή τους ζωή και τη ρουτίνα τους.

Διότι, στην Κρήτη, στη Ρόδο αλλά και στην Κύπρο στις εταιρείες τους περίμενε δουλειά αρκετή. Διότι, αν λείπει ‘ο καπετάνιος από το πλοίο δεν σαλπάρει απλά στέκεται’ μια φράση όπου την έλεγαν και την είχαν γράψει οι πρόγονοι του Παναγιώτη. Γύρισαν πίσω, βρήκαν πολύ δουλειά και τα έσοδα τους είχαν διπλασιαστεί περισσότερο. Διότι, οι συνεργάτες του ζευγαριού, δούλευαν αρκετά για να το φτάσουν σε ένα καλό επίπεδο την εταιρεία.

Πέρασε καιρός, το ζευγάρι έτρεχε στις δουλειές αλλά μια μέρα των ημερών η ξαφνική αδιαθεσία της Τσαμπίκας αναστάτωσε τον Παναγιώτη, όπου την πήγε στο νοσοκομείο και έμαθαν τα ευχάριστα. Η Τσαμπίκα, ήταν έγκυος. Το ζευγάρι, την επόμενη μέρα επισκέφτηκε την Παναγία την Τσαμπίκα διότι, είχαν επέτειο γάμου και έπρεπε να ευχαριστήσουν την Παναγία για όλα τα καλά που τους είχε δώσει.

Και πιο πολύ να την ευχαριστήσουν για το ευτυχές γεγονός, δηλαδή, το πλασματάκι που κυοφορούσε η Τσαμπίκα. Όπου θα γεννιόταν σε λίγους μήνες. Πέρασε, ο καιρός και έφτασε η ώρα η Τσαμπίκα να γεννήσει. Γέννησε, ένα υγιέστατο αγοράκι όπου αποφάσισαν να τον βγάλουν Τσαμπίκο επειδή, έμαθαν ότι θα έρθει στον κόσμο παραμονές της Παναγίας της Τσαμπίκας και ήθελαν να κάνουν αυτό το δώρο στη Παναγία.

Και έζησαν ευτυχισμένοι με τις επιχειρήσεις τους και τον Τσαμπίκο στην ζωή τους…

ΤΕΛΟΣ

*Μια μικρή αφιέρωση: Αυτό το διήγημα το αφιερώνω στους ανθρώπους που αγαπάνε την πνευματική τροφή και λατρεύουν τις ιστορίες. Η ιστορία αυτή, διδάσκει έναν πλούσιο παλληκάρι όπου ήταν από την Κρήτη πως αλλάζει, όταν ερωτεύεται μια όμορφη Ροδίτισσα. Διαφημίζει, την Κρήτη αλλά και τη Ρόδο. Επίσης, διαφημίζει και την Κύπρο και θέλει να διδάξει ότι, ότι και αν είμαστε, είμαστε ίδιοι και όλοι είμαστε Έλληνες. Δεν έχει σημασία, από πού καταγόμαστε αλλά το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στον ‘ξένο-τουρίστα’. Επίσης, διαφημίζει το λάδι της Κρήτης, της Ρόδου αλλά και της Κύπρου. Πως συνεργάζεσαι γενικά σε μια ελαιοπαραγωγική εταιρεία. Μαθαίνουμε, επίσης από αυτό το διήγημα την Παναγία την Τσαμπίκα της Ρόδου, όπου η μνήμη της την τιμά 8 Σεπτεμβρίου όπως και την γέννηση της Θεοτόκου. Εν κατακλείδι μας διδάσκει, πως είναι να ζεις πλουσιοπάροχα, και τη ζωή κάνουν οι πλούσιοι.

Ένας άγγελος από τον ουρανό στη γη

(της Ελένης Μανιατάκου)

Καθόμουνα μια μέρα και σκεφτόμουνα με θέα τον Ταΰγετο, τι να απέγινε εκείνο το παιδί. Ήταν κάποτε ένα αγόρι. Τον λέγανε Άγγελο. Δούλευε σε μια από τις διάσημες αεροπορικές εταιρείες που υπήρχαν. Ήταν ένα πολύ καλό παιδί για λίγο που τον γνώριζα και όταν έμαθε την τραγική κατάληξη που είχε, ειλικρινά στεναχωρήθηκα αρκετά και λυπήθηκα για το άτυχο παλληκάρι. Που μόλις, είχε παντρευτεί και δεν πρόλαβε να χαρεί τον έγγαμο βίο του. Είχε όλη την ζωή μπροστά του. Την ημέρα που έγινε το ατυχές περιστατικό, δούλευε. Και έτσι, το αεροπλάνο έπεσε. 

Αρκετοί νεκροί και πολλούς τραυματίες. Ο Άγγελος, δυστυχώς πέθανε ακαριαία. Και άφησε τη γυναίκα του και το παιδί, που δεν πρόλαβε, καν να γνωρίσει. Η γυναίκα του, όταν έγινε αυτό το γεγονός στον Άγγελο της το πήρε πολύ άσχημα. Έπαθε κατάθλιψη και είχε παραισθήσεις. Και έτσι, οι γονείς της δύστυχης γυναίκας, την πήγαιναν σε ψυχολόγο. Της πήρε αρκετό χρονικό διάστημα για να μπορέσει να συνεχίσει και πάλι. Ευτυχώς, που περίμενε το παιδί του Άγγελου για να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή της. Αυτό το παιδί της έδωσε μεγάλη δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσει. Απλά, δεν ήταν εύκολο. Πέρασαν χρόνια, για να σταθεί στα πόδια της. Ευτυχώς, η γυναίκα του Άγγελου, όπου τη λέγανε Αγγελική είχε το μικρό γιό της. 

Φυσικά, τον έβγαλε Άγγελο για να τιμήσει τη μνήμη του άντρα της. Πάντα, τον σκεπτότανε. Γι’ αυτό κιόλας, δεν ξαναπαντρεύτηκε. Έμεινε μόνη της και πάλευε να τον μεγαλώσει. Στον Άγγελο, έπαιζε θέατρο, το πόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη ήταν… Πίσω του όμως, και τα βράδια, τα αξημέρωτα εκεί ήταν αληθινή. Έκλαιγε, νοσταλγούσε αυτές τις όμορφες και λίγες στιγμές που είχε ζήσει με τον Άγγελο. Ακόμα, δεν το είχε συνειδητοποιήσει και ας είχαν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια από το θάνατο του.

Οι γονείς της, συνέχιζαν να την στηρίζουν ακόμα. Ο Άγγελος, ήθελε να μάθει για τον πατέρα του αλλά, η Αγγελική δεν έλεγε και πολλά. Ο μικρός θύμωνε, κάθε φορά. Δεν μπορούσε, να καταλάβει την αμηχανία της μητέρας του. 

Όσο μεγάλωνε, τόσο ένιωθε να του λείπει ο πατέρας του. Και είχε αποφασίσει, να μάθει όσα δεν του έλεγε η μητέρα του. Έμαθε την ημέρα που είχε γίνει και άρχιζε να ψάχνει τις εφημερίδες, να μάθει περισσότερα. Όλο και πίστευε, ότι ένα τόσο τραγικό γεγονός θα είχε σημαδέψει την Αθήνα. Και τελικά, τα κατάφερε. Βρήκε την εφημερίδα και έμαθε το αληθινό λόγο, που έφυγε τόσο τραγικά ο πατέρας του.

Έτσι, κατάλαβε και τους λόγους, όπου η μητέρα του δεν του έλεγε. Ανακάλυψε, τα ψέματα της. Και έτσι, μια μέρα όταν γύρισε από τη δουλειά της τα είπε όλα, όσα ήξερε και ήταν πραγματικά έξαλλος μαζί της. Και ήταν με την εφημερίδα, όπου και της την έδειξε

Και τότε ο Άγγελος είπε: ‘ Ώστε, ήταν ατύχημα λοιπόν, ε; ’

Η Αγγελική κοκάλωσε με αυτό το σκηνικό και δεν περίμενε, ότι θα ανακάλυπτε την αλήθεια τόσο γρήγορα για τον πατέρα του.

Και τότε η Αγγελική, είπε: ‘ Άγγελε, να σου εξηγήσω…’

Ο Άγγελος, της απαντά: ‘ Μην κουράζεσαι. Δεν χρειάζεται, τώρα τα ξέρω όλα’

Και συνεχίζει, η Αγγελική να του μιλάει: ‘ Άγγελε μου, άκουσε με σε παρακαλώ πολύ, η θέση μου, ήταν αρκετά δύσκολη και ακόμα και σήμερα, δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα το χαμό του πατέρα σου. Μου έχει στοιχίσει πάρα πολύ και αν δεν ήταν ο παππούς σου με τη γιαγιά σου να με στηρίξουν τόσο και να μου σταθούν δεν θα μπορούσα ακόμα και τώρα που σου μιλάω και να με κοιτάς. Εντάξει, το παραδέχομαι πως ήταν λάθος μου αλλά τι να ‘κανα. Μπες και λίγο στη δική μου θέση. Και μην ξεχνάς, ότι ήσουν αρκετά μικρός όταν με είχες ρωτήσει. Και σου είπα, ότι είχε ο δρόμος λάδια και ότι έτρεχε, και απλά γλίστρησε και πήγε προς τα έξω. Δεν ήξερα πως θα το έπαιρνες, αν σου έλεγα ότι σκοτώθηκε όταν ήταν στη δουλειά και μαζί του πέθαναν και άλλοι τόσοι’.

Ο Άγγελος, έφυγε και δεν είπε τίποτα, επειδή είχε θυμώσει. Κλείστηκε στο δωμάτιο του και δεν έκανε τίποτα. Απλά, κοίταγε περιοδικά και άκουγε μουσική. Έκλαψε αλλά, δεν ήθελε να κλάψει και άλλο. Και αφού, είχαν περάσει μέρες τότε μια μέρα που η Αγγελική, έλειπε από το σπίτι αυτός το έσκασε. Και βγήκε έξω. Προορισμό συγκεκριμένο, δεν είχε απλά ήθελε να φύγει.

Η Αγγελική, όταν ήρθε το κατάλαβε αμέσως. Είχε και προαίσθημα κιόλας. Πανικοβλήθηκε, πήρε τους γονείς τηλέφωνο, δεν ήξεραν τίποτα. Πήρε την αστυνομία κατευθείαν, απλά δεν μπορούσε να δηλώσει εξαφάνιση λόγω που δεν είχαν περάσει 24 ώρες. Περνάει, ένα 24ωρο δήλωσε εξαφάνιση. Η Αγγελική, τους εξιστόρησε τα γεγονότα και άρχισαν να ψάχνουν όλα τα σημεία όπου, πήγαινε ο Άγγελος.

Πέρασαν, λίγες μέρες και η αστυνομία, εντόπισε τον Άγγελο στο αεροδρόμιο της Αθήνας, στο Ελευθέριος Βενιζέλος. 

Κάποιος ταξιδιώτης, που περίμενε την πτήση του για Παρίσι, ειδοποίησε την αστυνομία.

Ήρθε η αστυνομία μαζί με την Αγγελική. Η Αγγελική, ευχαρίστησε τον άνθρωπο και μετά αγκάλιασε τον Άγγελο.

Η Αγγελική, του είπε: ‘Με τρόμαξες πολύ, έχασα τη μισή μου ζωή και φοβήθηκα αρκετά μην χάσω και σένα Άγγελε μου, όπως έχασα τον πατέρα σου’.

Και τότε ο Άγγελος, της απάντησε: ‘Εντάξει μαμά, έχεις απόλυτο δίκιο, σου υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάνω, απλά ήθελα χρόνο για να σκεφτώ ότι έμαθα. Απλά, μαμά θα ήθελα να σε παρακαλέσω από εδώ και πέρα, να μην μου κρύψεις ξανά τίποτα ποτέ. Σ’ αγαπώ πολύ μαμά και αγαπώ επίσης και τον μπαμπά και ας μην το γνώρισα. Από τις ιστορίες σου. Τον γνώρισα και τον έμαθα. Και ξέρω, ότι είναι εκεί ψηλά και με βλέπει. Ας μην είναι εδώ, είναι σαν να είναι διότι είναι ο προσωπικός φύλακας άγγελος μας μανούλα μου’.

Πέρασε ο καιρός, έδωσε ο Άγγελος, πανελλαδικές εξετάσεις και μετά από καιρό, όπου βγήκαν τα αποτελέσματα πέρασε Εμποροπλοιάρχων στην Αθήνα. Ήταν αυτό που ήθελε. Με την επιτυχία του Άγγελου στις πανελλαδικές εξετάσεις χάρηκαν όλοι.

Και έζησαν αυτοί καλά και ευτυχισμένοι. Και φυσικά, συνεχίζανε να αγωνίζονται για τη ζωή και να μην σταματάνε να ονειρεύονται, για να συνεχίσουν δυναμικά στον ‘αγώνα της ζωής’.

ΤΕΛΟΣ

*Μια μικρή αφιέρωση: Αυτό το διήγημα το αφιερώνω στους ανθρώπους που αγαπάνε την πνευματική τροφή και λατρεύουν τις ιστορίες. Η ιστορία αυτή, διδάσκει ότι η ζωή είναι άδικη και πολύ σκληρή με τα καλά παιδιά. Ο Άγγελος, ήταν εξαίρετο παιδί και είχε τραγικό θάνατο, ενώ μόλις είχε φτιάξει την ζωή του με την Αγγελική, και δεν πρόλαβε να τη ζήσει και να γνωρίσει τον γιό του. Και γι’ αυτό, η Αγγελική δεν έλεγε τίποτα στον Άγγελο, δεν είναι μόνο επειδή, της ήταν δύσκολο αλλά, έπρεπε και η ίδια να συνειδητοποιήσει αυτό το γεγονός που φαίνεται, το πόσο της στοίχισε και την επηρέασε. Και σωματικά αλλά και ψυχικά. Το κατανόησε και ο Άγγελος φυσικά αυτό, αν και στην αρχή, της είχε θυμώσει αρκετά. Διότι, του είχε ψέματα και όπως όλα τα παιδιά, δεν συγχωρούν τόσο εύκολα τα ψέματα. Απλά, η Αγγελική, δεν ήθελε με τίποτα να χάσει το γιό της. Ήταν όλη της η ζωή και έτρεμε να μην το χάσει όπως, έχασε τόσο ξαφνικά και άδικα τον Άγγελο. Συνέβησαν, στην Αθήνα απλά, ήταν αρκετά μακριά το μέρος όπου τελείωσαν όλα και ξεκίνησε ένας άλλος κύκλος ζωής. Το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος άλλαξε με αυτή του, την κατάληξη μια ολόκληρη οικογένεια. Που αυτά, τα ατυχήματα, συμβαίνουν. Το θέμα, είναι πως θα τα διαχειριστούμε και πως θα τα αντιμετωπίσουμε για να συνεχίσουμε. Η ζωή σου δίνει, κάποια πράγματα αλλά και σου παίρνει, και κάποια ταυτόχρονα.

ΟΝΕΙΡΟ ΠΑΙΔΙΟΥ

(της Ελένης Μανιατάκου)

Παιδί να γινόμουν

Να ‘μουν ξέγνοιαστη

Να ζω ωραία

Ονειρεμένα

Σε ένα δικό μου

Παραμύθι

Που θα έχω

Φτιάξει

Εγώ προσωπικά

Για να μπορέσω

Να ζήσω

Τόσο απλά

*Μια μικρή αφιέρωση: Αυτό το ποίημα, είναι αφιερωμένο στους ενήλικες. Το αφιερώνω, ακόμα και σε μένα, όπου νοσταλγώ σαν παιδί, κάποια πράγματα. Που πλέον, είναι δύσκολο να αισθανθώ διότι, όσο μεγαλώνουμε τόσο τα πράγματα σοβαρεύουν, είναι απαιτητικά και ολίγον πιο δύσκολα, από όταν ήμασταν παιδιά και είχαμε την ανεμελιά. Εν κατακλείδι, το όνειρο παιδιού είναι βγαλμένο από το παραμύθι, της πραγματικής ζωής, όπως φανταζόμαστε μια ζωή γεμάτη όνειρα και αρκετά οράματα για ένα λαμπρό μέλλον !!!

*     *     *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΛΕΝΗΣ ΜΑΝΙΑΤΑΚΟΥ

Ονομάζομαι Μανιατάκου Ελένη του Θεοδώρου και της Μαρίας. Γεννήθηκα στη Σπάρτη στις 17/7/1996. Είμαι Πτυχιούχος ως Βοηθός Βρεφονηπιοκόμου και Απόφοιτη ως Τεχνικός τουριστικών μονάδων και επιχειρήσεων φιλοξενίας από το Δ.ΙΕΚ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ. Η Συγγραφική μου Δραστηριότητα που είχα και ως Τιμητικό Δίπλωμα από έναν άλλο λογοτεχνικό και δημοσιογραφικό διαγωνισμό ‘Σπάρτη: Γράφω για την πόλη μου’ (15/12/2008). Είμαι λάτρης, της λογοτεχνίας. Επίσης, είχα συμμετάσχει στο λύκειο σε έναν άλλο διαγωνισμό. Και είχα γράψει, ένα διήγημα με τίτλο: ‘Από το χωριό στην πόλη’. Αποφάσισα να γράψω δυο διηγήματα και ένα ποίημα, με τους εξής τίτλους: 1.Ο γόνος πλούσιας οικογένειας, όπου θα διηγείται, για ένα παλληκάρι πλούσιο και θα έχει έναν αλαζονικό χαρακτήρα αλλά αυτό αλλάζει μετά και γίνεται κάποιος άλλος επειδή γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του και δείχνει το πώς είναι η πλούσια ζωή. 2. Το παλληκάρι που δεν πρόλαβε να ζήσει τον έγγαμο βίο, όπου θα διηγείται ένα άτυχο νέο που θα ξεκίναγε, μια καινούργια ζωή με τη γυναίκα της ζωής του, αλλά το μοιραίο δυστύχημα του ανέτρεψε τη ζωή και σε αυτόν αλλά και στη γυναίκα του, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν μια ζωή όπως την είχαν ονειρευτεί. Και το ποίημα μου, έχει τίτλο: Όνειρο παιδιού, όπου το αφιερώνω στους ενήλικες από 20 χρονών και άνω, που νοσταλγούν τα παιδικά τους χρόνια. Το πόσο ανέμελοι ήταν, όταν ήταν παιδιά και δεν είχαν την αγωνία, που έχουν τώρα. Ακόμα και σε μένα, είναι αφιερωμένο, διότι νοσταλγώ ακόμα τις στιγμές και τα όνειρα που έκανα σαν παιδί. Εν κατακλείδι, εύχομαι να σας ταξιδέψουν και να σας κάνουν να φανταστείτε, θα μας κάνουν να σκεφτούμε πολλά πράγματα για τη ζωή.