Συνέντευξη με τη λογοτέχνιδα Βιβή Καρά - ΣΥΧΓΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 5ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2021 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του τέταρτου τόμου της «Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Βιβή Καρά, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΒΙΒΗ ΚΑΡΑ

1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Η αφορμή της έκφρασης. Δεν είναι τυχαίο που το ανθρώπινο πνεύμα εξελισσόμενο ανά τους αιώνες οργανώνει και εκφράζει σκέψεις και συναισθήματα μέσα από την τέχνη του λόγου.

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Πολλές διεξόδους. Όχι γιατί κάποιοι στοιχειώδης βασικοί κανόνες του το  επιβάλουν’ αλλά ως (δική του  αναζήτηση συνειδητότητας). Ο άνθρωπος υπάρχει και συμβιώνει με πλήθος γραπτών και άγραφων νόμων. Αυτοί  τις πιο πολλές φορές, έχουν σχέση με την πραγματικότητα  που διαμορφώνεται γύρω του, ‘’στον σύγχρονο  κόσμο’ ’και πως ο καθένας την αντιλαμβάνεται τη  δέχεται και την αισθάνεται στην ψυχή του. Το αποτύπωμα αυτό παραμένει καταγεγραμμένο από τη λογοτεχνία. Άρα η λογοτεχνία δρα καταλυτικά στην ψυχοσύνθεσή μας και  αποτελεί μνήμη και σημείο αναφοράς μας.

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Άλλαξε κατά πολύ ο τρόπος αντίληψης και θεώρησης των πραγμάτων. Όπως δεν μπορεί να υπάρχουν πολλοί τεχνοκράτες, (σε σχέση με τον τρόπο σκέψης τους, εννοώ), έτσι δεν μπορούν να υπάρχουν και πολλοί ‘’ρομαντικοί ‘’στην εποχή μας, που να εκφράζονται μέσω στίχων… Σαφώς η πραγματικότητα έχει γίνει πιο πεζή.

Οι άνθρωποι σήμερα αν και έχουν πιο πολλά τεχνολογικά μέσα (που υποτίθεται ότι αυτή η εξέλιξη θα έφερνε ευρωστία)…Όμως ο σύγχρονος άνθρωπος κάνει μεγαλύτερο αγώνα για την επιβίωση!

Το αίσθημα του ρομαντισμού και της έκφρασης μέσω των τεχνών και του λόγου, είναι ανάγκη όσο ποτέ στην εποχή μας. Έτσι και η ποίηση θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο ο άνθρωπος παραμένει ζωντανός και έχει την ανάγκη του να εκφράζεται. Και κυρίως έκφραση συναισθημάτων και γιατί όχι, πάνω σε μια κόλα χαρτί. Αναμφισβήτητα έχει μέλλον.

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Σημαίνει πολλά και σπουδαία. Για μένα είναι η έκφραση της στιγμής. Κυκλοφορώ συνήθως με ένα μπλοκάκι κι ένα στυλό. Σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, και ανάλογα με την στιγμή, η έκφρασή μου αποτυπώνεται σε στίχους. Ως εκ φόρτιση του συναισθήματος. Ακόμα και παράλληλα με άλλου είδους γραφές, κατά τη ζωγραφική, την αφήγηση, ή τον περίπατο. Σαν ένα αεράκι που φυσά και έρχεται για να μου πει κάτι, και τις πιο πολλές με γειώνει.

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Από πολύ μικρή θυμάμαι συνέβαινε. Διάβαζα πολύ, κυρίως εξωσχολικά βιβλία, λογοτεχνικά και ιστορικά. Κυρίως όμως απομονωνόμουν κι έγραφα. Με συγκινούσε η γραφή, δεν χρειαζόταν να αναλύομαι στους άλλους. Αυτή ήταν για μένα μια ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση, ή έκφρασή μου. Ήταν η αφετηρία ενός ταξιδιού που με συνέπαιρνε, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Σε κάθε καμπή της ζωής, αυτή η στροφή μέσα μου με την γραφή μ’ έκανε να δω το παράθυρο με το φως προς τα έξω μου.

6. Γιατί γράφετε;

Κυρίως για να εκφραστώ. Ασχολούμαι περίπου με όλα τα είδη γραφής. Έτσι ανακαλύπτω ένα ακόμα κομμάτι μου. Μέσω της γραφής συνειδητοποιώ ότι ελέγχω την αυτογνωσία μου.

Η αυτοαναγνώριση είναι το αγαθό τελικά και όχι η αναγνωρισημότητα  που θα τύχουμε απ’ τους άλλους. Άν συμβεί κι αυτό βέβαια, καλοδεχούμενο. Είναι ένας τρόπος που επιδρά ψυχαναλυτικά σε μένα. 

7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Από το αρχαίο κάλλος – έως σήμερα. Αγγίζω τα σημάδια των προγόνων. Ιχνηλατώ τις σπουδές τους. Με συγκλονίζει αυτή η επαφή, δεν θέλω να την χάσω με τίποτα. 

Με εμπνέουν οι δημιουργίες του πνεύματος του ανθρώπου. Είμαι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα και ιδιαίτερα Επτανήσια. Στις φλέβες μου ρέει το Ιόνιο.

Αρχίζουμε από την γλυπτική και τα φιλοσοφικά συγγράμματα, τα διάφορα λογοτεχνικά είδη, το θέατρο και τη θεατρική λογοτεχνία, την ζωγραφική, τον χορό και τη μουσική.

Τα ταξίδια του μυαλού και της ύπαρξης, που συναντούν τα αρχέγονα πρότυπα. 

Οι ανακαλύψεις του πνεύματος που έχουν αντίκτυπο στην υλική μας υπόσταση και στην βελτίωση της ζωής. Στο πέρασμα του πνεύματος από αυτή την υπαρξιακή κατάσταση, μεγαλουργώντας και δημιουργώντας τα ανθρώπινα επιτεύγματα.. 

Γιατί η ψυχή είναι η άσβεστη φλόγα που πάντα θα δίνει δύναμη, υπόσταση και πίστη στον άνθρωπο, για να προχωράει.

Το αποτύπωμά μας αφήνουμε όλοι για να το βρουν οι επόμενοι και να θέλουν να μας μοιάσουν. Γιατί ο λόγος της ύπαρξής μας, πρέπει να συμφωνεί με τον ανώτερο σκοπό αυτής.

8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Με την βιωματική γραφή και προεκτάσεις αυτής στην μυθοπλασία. Με ενδιαφέρουν τα δοκίμια και η ποίηση, αρκετά.

9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

Αυτό άρχισε κάπως δειλά. Όχι γιατί δεν υπήρχε υλικό, αλλά γιατί  έπρεπε να οργανωθεί και να ακολουθήσει  μια λογική σειρά. Έτσι αποφάσισα (να το οργανώσω κάπως) και σ’ αυτό με βοήθησε η φοίτησή μου στο Μικρό Πολυτεχνείο της Αθήνας.

10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο με τίτλο: «Η ΨΥΧΗ».

Αποτελεί μια μυθιστορηματική πραγματεία που μοιάζει σαν να είχε γραφτεί από πριν, περίμενε απλά τον χρόνο να αποδράσει και να βρεθώ  στον κατάλληλο τόπο να εμπνευστώ  από το τοπίο, απ’ όλα τα αισθητά, (κι αυτό δεν είναι άλλο, παρά το αγαπημένο μου Ιόνιο ), για να μπορέσει να ολοκληρωθεί και να πραγματωθεί ο στόχος της έκφρασης. Ο χρόνος έδρασε υπέρ μου, (ακριβώς πριν τις καραντίνες). Εξεδόθη, τον 10ο /2019.

Πραγματεύεται τις παραστάσεις της ψυχής. Στα έμβια και τα υπερβατικά. 

Επηρεασμένη σαφώς από τον αγαπημένο μου φιλόσοφο τον Αριστοτέλη στο ‘’Περι ψυχής’’. Προσδοκώ να δώσω στον αναγνώστη το έναυσμα, με αφήγηση ρεαλιστικά-βιωματικών καταστάσεων, που οδηγούν στην διαρκή αναζήτηση της ψυχής. Ως μια άσβεστη και αθάνατη φλόγα που φωτίζει την πραγμάτωση των ευγενών πόθων μας. Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη πνευματικότητα και εν γένη την αυτογνωσία του επηρεασμένου ανθρώπου από το σύγχρονο τρόπο ζωής. Κατακτώντας νέους δρόμους ,συνειδητοποιώντας τις βασικές αξιακές του, αρχές.

11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Το βράδυ κυρίως. Η ησυχία τρέφει τη δημιουργία και μου επιτρέπει μεγαλύτερη στροφή προς τα μέσα μου. Με αυτογνωσία πάντα και απολογισμό της μέρας.

12.  Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Κάπως πιο δημιουργική θα έλεγα. Με μεταπτώσεις διάθεσης και κάποια υπαρξιακά, που τείνουν να απαντηθούν από μόνα τους. Άλλωστε έτσι δεν ήταν πάντα η ζωή μας;

Αν υπήρχε η δυνατότητα να την αλλάξουμε δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. Με τον ίδιο τρόπο θα σκεφτόμασταν σε κάθε περίπτωση, τα ίδια πράγματα θα μας συγκινούσαν. Με τον ίδιο τρόπο θα προσεγγίζαμε το σύμπαν και θα παίρναμε τις απαντήσεις μας. Έχω την εντύπωση ότι ΄΄την κρίση την κουβαλά ο καθένας μέσα του. Αν οι διέξοδοι προς το όνειρο που βρίσκουμε είναι πολλές , ανακουφιζόμαστε κι από την κρίση, που υπάρχει γύρω μας.

13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Πιο φτωχή από άλλοτε. Το εύκολο κέρδος που είναι συνυφασμένο με την υλιστική επιτυχία του σύγχρονου ανθρώπου μοιάζει να ευτελίζει τις αξίες. Αν και ιδέες υπάρχουν η πνευματικότητα λείπει απ΄ αυτές. Επικεντρώνονται στην επιτυχία και μόνο. 

Αξιόλογες προσπάθειες γίνονται αλλά δεν τυγχάνουν ανάλογης αντιμετώπισης. 

Η πληροφορία παρέχεται εύκολα χωρίς να εξετάζουμε και την εγκυρότητα της πηγής της.  Βέβαια η κοινή λογική αγγίζει την παραδοχή’ πως κάθε προσπάθεια αξίζει…Ίσως, μα αν δεν ψάξω να βρω αξιόλογες λογοτεχνικές εκφράσεις και δράσεις με ουσία αλλά με ευκολία καταναλώσω ότι τυχαίο μου σερβίρουν στο ίντερνετ, πως μπορώ να έχω άποψη;

Με τα συνεχόμενα lockdown δεν πιστεύω να κινείται και κάποια αξιόλογη παραγωγή, σήμερα.

14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Πιθανά η απάντηση αυτή δεν θα αρέσει, αλλά δεν με συγκίνησαν ποτέ τα best Seller.

Μια επίσης τεχνοκρατική στρατηγική και μια πολιτική κέρδους κρύβεται πίσω από αυτά.

Το management παίζει το ρόλο του, αλλά ποιο τελικά είναι το μερίδιο του καλλιτέχνη απ’ όλο αυτό το πανηγυράκι των διαφόρων μεσαζόντων; Πιστεύω για τον καλλιτέχνη μικρό το κέρδος. Ο καλλιτέχνης ότι έχει να πει θα το πει με το έργο του και του είναι πραγματικά αδιάφορο αν θα δοξαστεί σήμερα. Τα πνευματικά έργα στοχεύουν στην αιωνιότητα και όχι σε ουτοπικές συνθήκες ,οι οποίες είναι και οι μόνες υπαρκτές προσωρινά.

Αν υπάρχει αξιόλογη προσπάθεια και ταλέντο, κάποια στιγμή αμείβεται. Αν οι προηγούμενοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους στο υλιστικό κομμάτι, δεν θα άφηναν έργο λογοτεχνικό και φιλοσοφικό πίσω τους. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί έτσι κι αλλιώς, χωρίς να στοχεύει στο προσωπικό του κέρδος. Μοιάζει σαν ν’ αφήνει κάτι στο μέλλον. 

Κατά βάση είναι ιδεολόγος και ότι δημιουργεί το δημιουργεί για τους άλλους και για την αποφόρτιση της στιγμής.

15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Αυτή τη στιγμή, εκ των συνθηκών επιλέγω και τα δύο. Αδιαμφισβήτητα όμως στην καρδιά μου έχω το έντυπο βιβλίο. Το βιβλίο είναι υπαρκτό κομμάτι της γενιάς μου. Πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη παροχή ή δώρο εκτιμούσα και εκτιμώ πάντα ένα βιβλίο. Σκέφτομαι ότι αν τίποτε δεν έφτανε σε μας γραμμένο από τα τόσο σπουδαία λογοτεχνικά μας έργα, όπως των μεγάλων κλασικών μας, προγενέστερων και μεταγενέστερων, πως θα αντέχαμε αυτή την φτώχια; Ποια θα ήταν πραγματικά η κληρονομιά μας; Κι επειδή τυγχάνει να το γνωρίζουμε, επιλέγω πάντα και αγαπώ το έντυπο βιβλίο.

16.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Αν και πιστεύω ότι δεν μπορώ να συμβουλέψω κανένα έλλογο ον, ούτε κι αυτά τα ίδια τα παιδιά μου. Φιλικά σε κάθε νέο θα έλεγα΄΄ αν η παρόρμησή του είναι να γράφει, να το κάνει.

‘’Η γραφή είναι ανάγκη και χωρίς αυτή δε ζεις’’. Να το κάνει χωρίς να προσμετρά απολαβή. Να το κάνει γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία θα καταφέρει να παραμείνει πράος, αγνός κι αξόδευτος. Όλα τα κατάλοιπα του stress μέσα από τη διαδικασία της γραφής θα τα εκτονώνει στο χαρτί, ή στα πλήκτρα. Και πνευματικά θα ανεβαίνει κάθε φορά κι ένα σκαλοπάτι προς την αιωνιότητα.

17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

Αν και παραμένω αθεράπευτα ρομαντική και σκαλίζω τα πολυδιαβασμένα μου , και τα διαβάζω πάλι…Το τελευταίο που διάβασα ήταν κάποιο αρκετά γνωστό που περιέγραφε την κίνηση του ‘’Πόπολου’’ στα Επτάνησα.. Της αγαπημένης συμπατριώτισσας Μαρίας Σκιαδαρέση με τίτλο «Χάλκινο γένος » Χαρισματικό! Αισθάνθηκα υπέροχα. 

18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Πολλοί, θα μπορούσα να πω  αναρίθμητοι. Αρχίζοντας από τους αρχαίους κλασικούς.

Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Θεατρικούς όπως Αισχύλο ,Σοφοκλή. Μεταγενέστερους όπως

Παπαδιαμάντη, Λασκαράτο, Καζαντζάκη, Καβάφη, Ρίτσο, Καρυωτάκη, Σικελιανό, Βάρναλη, Παλαμά.

19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Βίβλος (Αγία γραφή, Παλαιά και Καινή διαθήκη)  Ιωάννης Θεολόγος.

‘’Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού’’ ΄Αγνωστου Ρώσου συγγραφέα. Εκδοτικού οίκου Παπαδημητρίου,(συλλεκτικό)

Αριστοτέλης, όλα.

Πλάτων ‘’Το συμπόσιο’’, ‘’Η απολογία του Σωκράτη’’

Καζαντζάκης ‘’Αναφορά στο Γκρέκο’’

«Πάπισσα Ιωάννα’ ’Εμμανουήλ Ροίδη.

«Ιδού ο άνθρωπος» ,<<Στοχασμοί» Ανδρέα Λασκαράτου.

Α.Παπαδιαμάντης «Φόνισσα» « Η χήρα του νεομάρτυρος»

Κ. Καβάφης «Άπαντα»

Αλκυόνη Παπαδάκη. «Η βαρκάρισσα της Χίμαιρας»

Τζίνη Βουλγαράκη. «Η αντίπερα όχθη».

20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Θέλω ν’ αφήσω μεγάλο συγγραφικό έργο πίσω μου. Και να γίνω γνωστή, όχι γιατί το έχω  ανάγκη η ίδια, αλλά ίσως η γραφή. Να συμβάλω στο να ακολουθήσουν τις βιωματικές και ηθικές μου προτροπές οι επόμενες γενιές. Και το έργο μου να περάσει στην αιωνιότητα.

*     *     *

ΑΝΟΧΗ

(της Βιβής Καρά)

Η ζωή είναι μια ηχώ.

Σου στέλνει πίσω ότι έσπειρες

με ιδρώτα κι αίμα πότισες τη γη σου

Κόκκινους καρπούς θέρισες.

Οι ιμάντες των ψευδαισθήσεων

σε βάθρο σε ανέβασαν.

Μα σπάσαν και μετέωρο σ’ άφησαν

το χάος να μετράς

σκορπίζοντας τις σκόνη σου 

στους πέντε ανέμους.

Συμπυκνωμένος  χρόνος η μεσότητα 

που έπιασες

Εκατό θαρρούσες ήσουν

και δήλωνες αυτάρκεια και χορτασμένος.

Οι πεταλούδες της συγχώρεσης

δεν πρόλαβαν ν αρθούν

Ποιος θα συγχωρέσει τώρα που

μοίρασες το χρόνο σου, στο ανυπόστατο.

Ανέχθηκες πολλά και κυρίως άγουρα φρούτα

με ώριμες σκιές.

Σαν ενοχές αποσυντέθηκαν μέσα απ’ ΄τ’ άγουρο

σε περικύκλωσαν σαν το χορό σ’ αρχαίο δράμα

Κι εσύ στη μέση, ‘’ο τραγικός ήρωας’’

με κομπασμό και υπερφίαλο   εγωϊσμό

αναμετριόσουνα  μαζί τους

‘’α μελιταία ποσότης ‘’ έλεγες

Μα αυτές διαλύθηκαν

μετά από σένα.

Όσο για μένα

(της Βιβής Καρά)

Από μικρό παιδί κατέφευγα εκεί ,στην ήσυχη λιμνούλα, για να συνεχίζω να σκέφτομαι και να ζώ έξω απ’ τα συνηθισμένα. Απ’ τον μικρόκοσμο των μεγάλων.  Αυτός με κούραζε πολύ. Ενώ οι ήχοι οι προτροπές και τα καλέσματα του στερεώματος που με περιέβαλλε, ήταν δελεαστικά.  Μόνον εκεί, συγκεντρωνόμουν.  

 Μέσα στην ηρεμία του δειλινού, το μακρόσυρτο ήσυχο κροτάλισμα των φτερών και των εντόμων. Το ελαφρύ τρέμουλο και την ανεπαίσθητή διακοπή της γαλήνης στην ήσυχη επιφάνεια των νερών . Το ελαφρύ αεράκι που κουνούσε τα σαμάκια στις όχθες της. Σαν ψίθυρος του σύμπαντος. Τότε ένα νερόφιδο πεταγόταν κι αυτό προς την επιφάνεια και έσκιζε το ασπρογάλαζο πέπλο τονίζοντας την παρουσία του.

 Αυτός ‘’ ο αλλούτερος μου’’, είχε πάντα μεγαλύτερη σχέση με το στερέωμα. Παρασυρόμενος με επισκεπτόταν κι εμφανιζόταν ως από μηχανής θεός, όχι για να με σώσει, αλλά ίσως να με αφυπνίσει, αν και με αποπροσανατόλιζε,  αρκετές φορές.

    Ούσα μέσα στην κατάσταση επιρροής του, άκουγα σαν σε όνειρο τη μητέρα μου ξανά να μου λέει΄΄ ’’Πάλι εκεί εσύ;  Ήθελα να ήξερα τι γράφεις;’’

 Πολλές φορές της τα διάβαζα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν ταυτίσθηκε μαζί μου.  Αντίθετα θεωρούσε ότι η μικρή αυτή φυγή μου δήλωνε απομόνωσή, ερημιά και ένα ανεξήγητο μυστικισμό.

 ‘’Πάλι στην απομόνωση μπήκες; μου έλεγε, ξανά .  Πρόσεξε εκεί που πας μόνη σου στη λίμνη και απομακρύνεσαι από τους άλλους ανθρώπους , κάποια φορά θα σε καταπιούν τα νερά της και δε θα σε πάρει , κανείς είδηση.’’

Ήταν σα να μην την άκουγα καθόλου, συνήθως δεν απαντούσα.

 Η αντίδρασή μου ήταν αυτή, έτσι σχεδόν πάντα αντιμετώπιζα τη φασαρία και τον παραλογισμό. Το βασίλειό μου ήταν γνωστό πια, ήσυχο, εκεί  κοντά στη λίμνη, την ακύμαντη και γαλήνια…. 

 Όλα ήταν ξεκάθαρα και επικοινωνούσαν πραγματικά μεταξύ τους. Ακόμα κι αυτός ο αλλούτερος ήταν πιο ξεκάθαρος,  εμφάνιζε σαφώς το ρόλο της ύπαρξής του.

 Ανακάλυπτα πολύ γρήγορα ,τί ήθελε να μου πει. Οι ψίθυροι του σύμπαντος γινόταν απόλυτα  αντιληπτοί  και με παρέσερναν σχεδόν με μεταφυσικό τρόπο, δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον. 

  Η ψυχή ζούσε σε αρμονία, αποδεχόμενη  τους κανόνες της ύπαρξης έμβιων και άζωων οργανισμών, υπαγορεύοντας τους κανόνες και τις κινήσεις, εκείνου του συμβιβασμένου αναγκαστικά, εαυτού μου.  Ανάποδα ίσως.

 Σιγά-σιγά ανακάλυψα πως με συγκινούσε περισσότερο αυτός ο άλλος μου εαυτός, ο πιο- 

μυστήριος, είχε άλλη αίσθηση , ήταν σαφώς πιο δύσκολος απ’ αυτόν το συμβατικό, τον συμβιβασμένο.

   Όταν έμενα αρκετό καιρό μαζί του και δεν υπηρετούσα τον κατά συνθήκη άλλο. Με συνέπαιρνε’ γιατί ανακάλυπτα τις αξίες μου που είχαν πάντα σχέση με το παρελθόν.

Το παρόν θεωρώ ότι με κρατούσε δέσμια, χωρίς εξηγήσεις και αρκετά συμβιβασμένη, με επίγνωση.         Το μέλλον δεν ήταν στα σχέδιά μου, τότε. Κοιτώντας το παρελθόν ανακάλυπτα όλα εκείνα τα κρυμμένα νοήματα που δε μπορούσα ν ’αποκρυπτογραφήσω στο παρόν όταν συν έβαιναν και ετεροχρονισμένα αναμοχλεύοντας εικόνες και μορφές γνώριμες, που είχα  συναντήσει  στο παρελθόν και είχα ζήσει μαζί τους στιγμές καθημερινότητας.    Όλες τους οικείες. 

Με πλησίαζαν ξανά ,γιατί κι εκείνες είχαν ανάγκη να ζήσουμε στην φύση και στην απλότητα. Αυτό ήταν το πραγματικό δέλεαρ της συνύπαρξής μας. Η εντελέχειά μας.

   Όπως οι ψαλμοί των αγγέλων, γιατί οι άγγελοι πίστευα πάντα πώς είναι υπαρκτοί και ζουν αναμεσά μας.

‘’Για κάποιο σκοπό ψέλνουν οι άγγελοι  και οι ψαλμοί τους ηχούν μελωδικά στ’ αυτιά μας’’ .

Ο σκοπός και το μέσο εδώ ταυτίζονται γιατί μας βγάζει από το σύνηθες  και την πεπατημένη οδό. Και πάλι οι φωνές της μάνας μου’  με γείωναν και  με κάθε τρόπο έδινε τη δική της εξήγηση γιατί ήταν  πάντα η φωνή της αντίδρασης, προς την στάση μου. 

‘’Τι είναι αυτά που λες παιδί μου;  Οι οδοί είναι για να πατιούνται και το λογικό είναι  τα έμβια όντα να ζουν μαζί με τ’ άλλα έμβια.’’

Ομολογώ ότι μ’ έβγαζε εντελώς με ανορθόδοξο και βάρβαρο τρόπο, απ’ την πραγματικότητα. 

 Όταν όμως απομακρυνόμουν απ’ αυτή ζούσα τις στιγμές μου, και πάντα με συγκινούσαν βαθιά οι ερινύες μου. Αυτές με πλησίαζαν με βήματα χορού ,γνωστές μορφές ,αγγελικές και δε φορούσαν μαύρα ρούχα, δεν πενθούσαν αυτές .  Αναπολώ συχνά  τις γνωστές μου μορφές,  πάντα γελαστές και γαλήνιες. Τα ρούχα τους από τον ήλιο γινόντουσαν  ανοιχτό γκρι και  τείνανε να γίνουν λευκά. Αναδύονταν, ανεμίζανε  και βρίσκονταν σε τέλεια αρμονία με τις μελωδίες και τους  ψαλμούς των .

  Ικανές να υπηρετούν κάθε στιγμή , τον ανώτερο σκοπό ,που για αυτόν έχουμε  ταχθεί.

  Τα τάγματα των αγγέλων κρατούσαν φλάουτα που παίζανε  αλλιώτικη μουσική, απελευθερωτική ,  που ερχόταν από ουράνια μονοπάτια, που τελικά λίγοι μπορούν ν’ ακούνε και ν’ απολαμβάνουν.

Στη μοναχική πορεία που διανύει ο άνθρωπος είναι πραγματικά τυχερός όταν καταφέρει ν ’ακούσει αυτές τις μελωδικές φωνές,  να τον καλούν. 

(Και συνεχίζει το γράψιμο η Αρετή)

Κατά τον Αριστοτέλη΄΄η ψυχή είναι κίνηση. Αυτή την κίνηση την προσδίδουν τα πολλά στοιχεία που αυτή αποτελείται΄ κατοικώντας πάντα, μέσα  σ’ ένα σώμα με οστά.  

  Τα στοιχεία έχουν ομοειδή σύσταση και σχήμα σφαιρικό. Η κίνηση αυτών μπορεί να αποτελούν παραγωγή ενέργειας, π.χ. φωτιά. Η φωτιά θερμαίνει, άρα προκαλεί κάποια αίσθηση.  

Αν με αυτή την θεώρηση της ψυχής ασχοληθούμε, θα ανακαλύψουμε ότι η κίνηση της ψυχής μπορεί να υπάρξει και εκτός ύλης, αφού καταφέρνει να δίνει την αίσθηση της φωτιάς.

Η υπόσταση της έχει ως γνώμονα την αίσθηση. Άρα και την  έκφραση. 

 ‘’Ο όμοιος τω ομοίω’’ ταιριάζει ως αποτέλεσμα αυτής. Εκλεκτικότητα προς το όμοιο.

 Μ’ αυτό μπορεί να συνυπάρξει. Σαν κίνηση ,σαν ενέργεια φωτεινή και ζεστή, σαν άστρο. Το άστρο αυτό που είναι ψηλά με κοιτά και μου φωτίζει το δρόμο. Αυτό το φωτεινό άστρο, η ψυχή. Γιατί κι εδώ υπάρχει ο  ίδιος παράγοντας  ‘’το όμοιο ’’.  Το ανόμοιο αποτελεί απλά ξενιστή και οφείλει, να γίνει όμοιο, για να είναι αποδεκτό. Και προχωρώντας προς την κίνησή της η ψυχή, ποθεί την εντελέχεια της και μόνον αυτή είναι ο στόχος της.

Η ύλη δηλαδή το σώμα, αποτελεί τον ναό της ψυχής. Οφείλουμε σαν ναό να το φροντίζουμε ,γιατί μέσα σ’ αυτόν κατοικεί ‘’η σπίθα’’, η φλόγα μας , η ψυχή. 

Και σιγά σιγά το σώμα παίρνει την μορφή της ψυχής και γίνεται όμοιο μαζί της, αρμονικά, με θετικές σκέψεις. 

Και μια λάμψη πραότητας και ακτινοβολίας πνευματικής, αναγνωρίσιμης, αντανακλά στο πρόσωπο σ’ όλη την θεϊκά πλασμένη μας, υπόσταση.

Απόσπασμα από το 8ο κεφάλαιο (Παιδικά χρόνια) αφήγηση από το ημερολόγιο της δεύτερης ηρωίδας της Αρετής, όπου μας παρουσιάζει τις νεανικές της ανησυχίες και αναζητήσεις στο φυσικό της περιβάλλον. Εκεί όπως μας περιγράφει, γνωρίζει τον (αλλούτερο, εαυτό της). Αυτόν που την εισάγει περισσότερο στην αυτογνωσία, τις βασικές της αξίες και την συνειδητότητα. Έτσι ανοίγει ο δρόμος της πνευματικότητας….

 3ο κατά σειρά βιβλίο της συγγραφέως .Μυθιστορηματική πραγματεία με τίτλο

‘’Η ΨΥΧΗ’’ Εκδόσεις Domino (Leukippos-Diotima) 11ος /2019

ΠΑΤΕΡΑ

(της Βιβής Καρά)

 Δεν σ’ είδα να γερνάς πατέρα.

Έφυγες νωρίς

γι’ αυτό κι εγώ δε συμπαθώ τους γέρους, μα πιο πολύ τους γερασμένους.

Εκείνους που τους χαρίσθηκε η ζωή κι έμειναν αχάριστοι.

Έφυγες νέος.

Ανέβηκες το όρος κυνηγώντας τη σταγόνα τη στερνή που έβγαινε

απ’ τα χείλη σου

αυτό είχες χρέος, την ψυχή σου. 

Κι ο αέρας παγωμένος φύσηξε έσβησε το καντήλι, νωρίς

δεν γκρίζαραν οι κρόταφοι, πατέρα.

Χιονοστιβάδας μήνυμα με τύλιξε

_προαίσθημα  θανάτου_

μαζί της κατρακύλησα σε πλάνη.

Άχρονη, μετέωρη

σιγά-σιγά υποχωρώ μαζί της.

Τι να μου πουν κι οι έρωτες πατέρα

                                       που όμοιός σου δεν υπήρξε.

Μπροστά μου εμφανίσθηκαν ανέτοιμοι

σχεδόν απ’ την αρχή.

Έφυγαν νωρίς κι εκείνοι

μαράθηκαν, σβηστήκανε σαν κρίνα

σε μιας ημέρας το νερό, μες στ’ ανθογυάλι.

Λιγόπνοοι στον χρόνο τους, τον πήρανε μαζί τους.

Σαν τα ξερόκλαδα στης λήθης το νερό τους πέταξα.

Θέλω να πλύνω της πληγές μου σε καθαρό θαλασσινό νερό.

Μακριά απ’ αυτό της λήθης που ήπια και με μόλυνε

γιατί οι ανάξιοι οι έρωτες, είχαν εκεί πλυθεί.

*     *     *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΒΙΒΗΣ ΚΑΡΑ

Βιβή Καρά καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ακριβής Καρακώστα που γεννήθηκε στο Αγρίνιο Αιτωλοακαρνανίας μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Η ενασχόληση της  με τα εικαστικά αλλά και την λογοτεχνία άρχισε από την σχολική της ηλικία, συμμετέχοντας σε πολλές εικαστικές εκδηλώσεις και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

 Οι  συμμετοχές σε παρουσιάσεις βιβλίων και βραδιές ποίησης επίσης αρχίζει  από πολύ νωρίς, ανιχνεύοντας με τα ακροδάχτυλα τους μεγάλους κλασικούς. Ο λόγος τους  καταλήγει να την επηρεάσουν σε μεγάλο  βαθμό αλλάζοντας αρκετές φορές την καθημερινότητά της και  τον τόπο  κατοικίας της,  προσεγγίζοντας  τον ακρογωνιαίο λίθο της φυσικής  και ουσιαστικής τους παρουσίας μέσα από την ύλη και το πνεύμα. Τα τελευταία οχτώ χρόνια κατοικεί στο ‘’Θριάσιο Πεδίο ‘’ ανιχνεύοντας στον  σπουδαίο  αυτό τόπο της αρχαίας αλλά και της νεότερης Ελλάδας, με την παρουσία του κορυφαίου δραματουργού Αισχύλου, να σηματοδοτεί την καθημερινή της δημιουργική απασχόληση. Οδοιπορώντας  στους δρόμους και  στα σοκάκια πέριξ και επι της ιεράς οδού, που αρχίζει από την αρχαία αγορά των Αθηνών και καταλήγει διασχίζοντας την καρδιά της Ελευσίνας, συναντώντας τη Δήμητρα και την Περσεφόνη, που αριστουργηματικά  τις περιέγραψε  ο μεγάλος ιστορικός μας Παυσανίας  ως αρωγούς της καθημερινής ζωής των αρχαίων Ελευσίνιων. Ο χώρος των Ελευσίνιων μυστηρίων ασκεί  επιρροή στους νεοέλληνες που εγκαταστάθηκαν εκεί με την  βιομηχανική ανάπτυξη της περιοχής, για εργασία. Σ’ αυτή την αρχαιοελληνική  γενέτειρα και νεότεροι των γραμμάτων αναφέρθηκαν πολλοί  λογοτέχνες και ποιητές,  όπως ο Άγγελος Σικελιανός.

 Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί  σε λογοτεχνικά περιοδικά  στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει συμμετάσχει σε ποιητικές ανθολογίες και δύο συλλογικές εκδόσεις στο παρελθόν.

 Επί  σειρά ετών εργάσθηκε καθαρά για βιοποριστικούς λόγους στο δημόσιο ως υγειονομικός και διοικητικός υπάλληλος.

 Μετά την  πρόωρη συνταξιοδότησή της και συγκεκριμένα κατά την τελευταία πενταετία ασχολείται αποκλειστικά με το μεράκι για  το γέμισμα της δικής της ψυχής. 

Επιχειρώντας την συγγραφή και τις εικαστικές τέχνες, εμπνεόμενη  από πρωτογενή υλικά (πέτρα και μάρμαρο) γλυπτική -ζωγραφική  και θέατρο. Συνεχίζει ωστόσο  τις σπουδές της στο Μικρό-Πολυτεχνείο στα τμήματα γλυπτικής, δημιουργικής γραφής και υποκριτικής για τελειοποίηση παραμέτρων εκείνων (ως όφειλε προς την τέχνη) που λόγω της εργασίας της τα προηγούμενα χρόνια, δεν μπορούσε να περατώσει. 

 Με ευκαιρία της συμμετοχής της στα δύο συνεχόμενα projects μικρού και μεγάλου διηγήματος κατά τα έτη  φοίτησής της, το 2016-17 αποφασίζει και την πρώτη  έκδοση του πρώτου της βιβλίου  διηγημάτων, που εκδόθηκε το  2018. 

Ταυτόχρονα παρακολουθεί τις εργασίες του λαϊκού  Πανεπιστήμιου  Ελευσίνας κατά την τελευταία διετία. Συμμετέχοντας στις τελικές εξετάσεις και έχοντας ενεργό ρόλο στις εκδόσεις της χρονιάς, με ποιήματα και διηγήματα bonsai.

 To συγγραφικό της έργο έως το 2019 συνεχίζεται με δύο ακόμα εκδοθέντα βιβλία.

 Ποίησης, με τίτλο ‘’Τα ποιήματα των ηρώων μου’’ Και το τρίτο κατά σειρά βιβλίο , μυθιστορηματική πραγματεία με τον τίτλο ‘’Η ψυχή’’ από τις εκδόσεις Domino. 

 Το πρώτο της βιβλίο  διηγημάτων  με τίτλο ‘’Άμπωτις’’ Νέα Ελληνική Λογοτεχνία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ‘’Όστρια’’ εκδίδεται πρώτη φορά το 2018.

 Αποτελείται από δέκα σπονδυλωτά διηγήματα  με  αφηγήσεις μυθοπλαστικού αλλά και βιωματικού χαρακτήρα, και με έμφαση  στις ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας,  σε καταστάσεις λεπτών ισορροπιών και ορίων των ηρώων της.

 Η καθημερινότητα και ο αγώνας για την επιβίωση, καθιστά τα άτομα άξια ή  ανάξια μέσα από ένα πρίσμα ατυχών συμβάντων και συγκυριών εσωτερικών, που τα συνοδεύουν αρνητικά κυρίως, από τα πρώτα παιδικά χρόνια σημαδεύοντας την εξέλιξη της ενήλικης ζωής .Τους καθιστά  ανίκανους τις περισσότερες φορές στη διαχείριση των συνθηκών και τους φέρνουν  αντιμέτωπους με δύσκολες καταστάσεις, στα όριά τους. 

Οι καταστάσεις αυτές αφορούν άτομα της διπλανής πόρτας που δεδομένης της ψυχοσύνθεσης και του κοινωνικού αποκλεισμού και των ταξικών καταλοίπων, τους κάνει να αποκτούν φοβίες και επιθετική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να οδηγούνται δυνητικά στο να διαπράξουν  φανταστικό, ή και πραγματικό φόνο.

 Οι σκοτεινές δυνάμεις ενός ακρωτηριασμένου συναισθήματος και η αίσθηση του ανεκπλήρωτου, καθορίζουν την ουτοπική πραγματικότητα που βιώνουν. 

Οι ατυχείς συγκυρίες  καθιστούν τους ήρωες της αφήγησης , έρμαια της συμπεριφοράς   του συνόλου αλλά και της δικής τους αυτοκαταστροφικής τάσης που σταδιακά ενδυναμώνεται, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εκείνες που τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια  στην παραβατικότητα. Ξεπερνώντας έτσι με  απελευθερωτικό τρόπο, τα  όρια του εγκλωβισμού τους. Ουσιαστικά ξεπερνούν τον ίδιο στρεβλό, καταπονημένο  και καταπιεσμένο εαυτό τους,  γέρνοντας προς το αρνητικό πρόσημο.

Η αναζήτηση του αρχέγονου προτύπου και η ουσία της ύπαρξης  δεν φαίνεται να απασχολεί και δεν αποτελεί σκοπό για τους συγκεκριμένους ήρωες, που παρέμειναν λόγω θέσης σε αμέτοχη τροχιά ζωής- αβίωτης ουσιαστικά, οδηγούμενοι σταδιακά στο τέρμα του προορισμού που διαπιστώνουν ότι τους έσυραν άλλοι , αφού  οι ίδιοι δε γνώρισαν ποτέ  αφετηρία και προορισμό.  

Αν η ένταξη της γραφής αυτής αναζητούσε μήτρα, ίσως την εντάσσαμε εύκολα με μια ματιά στην ρεαλιστική και με μια άλλη σ’ αυτήν  του χαοτικού ρομαντισμού.

 Σαν να γεννιέται κι αναπλάθεται στις παρυφές του άκρατου ρεαλισμού, με εμπλοκή σκληρών συγκρουσιακών καταστάσεων, αλλά και απομεινάρια κοινωνικών στοιχείων του μεσαίωνα. Με  μια επικρατούσα διάθεση  ανίχνευσης της ουσίας των προγονικών κοιτασμάτων, προς τα τελευταία έξι διηγήματά του βιβλίου, που επικρατεί κατά την αφήγηση, μια ψυχαναλυτική διάθεση για τους ήρωές  της.