«Θυμάμαι πριν σαράντα και βάλε χρόνια, στο χωριό μας και σ΄ όλη την ύπαιθρο, η κάθε οικογένεια φρόντιζε τα Χριστούγεννα να έχει ένα όσο γινόταν πιο μεγάλο, πιο βαρύ γουρούνι, για να έχουν κρέας να περάσουν τον χειμώνα και λίπος, που το χρησιμοποιούσαν όπως τώρα το βούτυρο. Μετά τις διακοπές, στο σχολείο, καθένας μας λέγαμε με περηφάνια πόσους τενεκέδες λίπα βγάλαμε από το γουρούνι μας. Ένα παιδί έλεγε δυο και μισό, άλλο τρεις και μισό!
Τα μικρά παιδιά με μεγάλη χαρά, λαχτάρα κι ανυπομονησία περίμεναν το σφάξιμο του γουρουνιού να τους δώσουν οι γονείς τους τη φούσκα του, δηλαδή την ουροδόχο κύστη, για να την κάνουν μπάλα μετά από προετοιμασία.
Άδειαζαν το περιεχόμενό της, της έβαζαν καλαμάκι στο άνοιγμα και τη φυσούσαν να φουσκώσει. Την καθάριζαν με ζεστό νερό, την έτριβαν με στάχτη για να μεγαλώσει, τη χτυπούσαν σε μια ίσια πέτρα ώσπου να στεγνώσει. Πριν τη φουσκώσουν, έβαζαν μέσα δυο-τρία σπυριά καλαμπόκι ή ρεβίθια για θόρυβο. Τη φούσκωναν, την έδεναν όπως το μπαλόνι, την άφηναν δυο-τρεις μέρες να στεγνώσει και τότε είχαν μια μπάλα να παίξουν με τα χέρια και με τα πόδια.
Τα δύσκολα εκείνα χρόνια της ανέχειας ήταν το μοναδικό χριστουγεννιάτικο παιχνίδι. Κι όμως τα παιδιά ήταν χαρούμενα κι ευτυχισμένα.
Το κακό ήταν ότι γρήγορα έσπαζε κι ερχόταν η απογοήτευση πώς θα παίξουν πια και πότε θα ξανάρθουν τα Χριστούγεννα για να έχουν πάλι τη φούσκα την οποία τώρα θα πρόσεχαν πολύ.
Μια φορά, στην αυλή του σπιτιού ενός θείου μου, τέσσερις άντρες έριξαν κάτω ένα τεράστιο γουρούνι, ενώ ένας άλλος έπρεπε μ’ ένα μακρύ κι αιχμηρό μαχαίρι να το τρυπήσει σε ένα καίριο σημείο του κεφαλιού και μετά θα του έκοβαν τον λαιμό. Όμως δεν το τρύπησε σωστά και βαθιά, και το γουρούνι μπόρεσε να νικήσει τις δυνάμεις των τεσσάρων ατόμων, να σηκωθεί και να τρέξει μανιασμένο στους δρόμους του χωριού. Κάποτε, αφού έχασε πολύ αίμα έπεσε κάτω».
Θάνος Κατσιαβριάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!