Συνέντευξη με τον λογοτέχνη Δημήτρη Φιλελέ - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

 

Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 4ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2020 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του τέταρτου τόμου της «Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τον λογοτέχνη, Δημήτρη Φιλελέ, ο οποίος συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό του έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΙΛΕΛΕ

1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Πιστεύω ότι η τέχνη του λόγου είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη ύπαρξη ως νοήμονος όντος. Είτε με τη μορφή των αρχαίων μύθων, είτε με τη μορφή της προφορικής παράδοσης του ανώνυμου λαϊκού δημιουργού, είτε με τη γραπτή μορφή μέσα από τις προσωπικές δημιουργίες των πεζογράφων και ποιητών, η λογοτεχνία εκφράζει την τάση του ανθρώπου κάθε εποχής να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον, να εκπέμπει και να δέχεται ευεργετικά ερεθίσματα.

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Η λογοτεχνία προσφέρει στον σύγχρονο άνθρωπο ό,τι προσέφερε και στους ανθρώπους των προηγούμενων εποχών˙ την ανάπτυξη της επικοινωνίας και της ανταλλαγής ιδεών και απόψεων μέσα από πνευματικές δημιουργίες που κινούνται σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και προκαλούν το κοινό ενδιαφέρον, διευρύνοντας ταυτόχρονα τους ορίζοντες της σκέψης, ανοίγοντας παράθυρα διαλόγου συγγραφέων και αναγνωστών τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Είναι γεγονός ότι η πεζογραφία ως λογοτεχνικό είδος είναι περισσότερο εύληπτη και «εύπεπτη» σε σχέση με την ποίηση. Αυτό συμβαίνει επειδή ο πεζογράφος επιλέγει να απλώσει την ιστορία του σε όποιο μέγεθος επιθυμεί, προκειμένου να καλύψει όλες τις «απορίες» των αναγνωστών του. Αντίθετα, ο ποιητής ακολουθεί δρόμους γραφής συμπυκνωμένους με σημεία σκοτεινά, που ο αναγνώστης καλείται να εισδύσει, να φωτίσει και, εν τέλει, να φέρει στην επιφάνεια μηνύματα, που ποικίλουν ανάλογα με τον τρόπο ανάγνωσης.

Δυστυχώς, η εποχή της ταχύτητας και της εικονικής πραγματικότητας ενδιαφέρονται πρωτίστως - έως και αποκλειστικά - για την πληροφορία και όχι για την αναζήτηση σε βάθος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι θιασώτες της ποίησης μειώνονται αριθμητικά, αλλά αυξάνονται ποιοτικά, γιατί είναι οι επίμονοι εραστές της μυστηριακής γραφής. 

Εξάλλου, η ζωή κάνει κύκλους˙ μαζί της και η ποίηση. Σε μια άλλη κοινωνία, σε μια άλλη εποχή, που μάλλον δεν πρόκειται να τη ζήσουμε, είμαι βέβαιος ότι η ποίηση θα ανακτήσει την πρότερη αξία της και τη θέση που της αντιστοιχεί. Και αυτό θα συμβεί όταν δώσουμε προτεραιότητα στην παραγωγή πολιτισμού και όχι στην παραγωγή μηχανών.

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Καθημερινή άσκηση γραφής. Επειδή καθημερινά γεννιούνται ερεθίσματα για να γράψω όσα ανθρώπινα νιώθω, που αφορούν όχι μόνο εμένα αλλά και τους άλλους και δεν θέλω να είναι «έπεα πτερόεντα».

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Από την εφηβική ηλικία θυμάμαι να γράφω όσα συναισθήματα δεν μπορούσα να εκφράσω, κατά τη γνώμη μου, επαρκώς με τον προφορικό λόγο ή με τις πράξεις μου. Οι αδιέξοδες συζητήσεις, οι εκατέρωθεν μονόλογοι που θεωρούνταν διάλογοι, οι στιγμές που οι συνομιλητές δεν διέθεταν ευήκοα ώτα υπήρξαν οι αφορμές που με οδήγησαν στη γραφή. Η γενεσιουργός αιτία, όμως, ήταν η δημιουργία γραπτής μνήμης στο βάθος του χρόνου. Και επειδή κανένας δεν γνωρίζει πόσος είναι ο διαθέσιμος παραγωγικός χρόνος του, αποφάσισα να αποτυπώνω γραπτά όποιες σκέψεις και απόψεις μου θεωρώ σημαντικές.

6. Γιατί γράφετε;

Επειδή δεν μπορώ να μην γράφω, όπως δεν μπορώ να μην αναπνέω. Είναι λειτουργίες του οργανισμού αυτόματες που αν διακοπούν, οδηγούν η καθεμία στο θάνατο˙ η πρώτη στον πνευματικό και η δεύτερη στο βιολογικό. Και, πιστέψτε με, ο πρώτος είναι πιο σκληρός, επειδή αναγκάζεσαι να τον βιώσεις. 

7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Όσο και αν ακουστεί παράδοξο, η πιο συχνή πηγή της έμπνευσής μου είναι μια λέξη μόνο. Κάθε λέξη είναι μοναδική τη φορά που λέγεται, στον τόπο που τοποθετείται, με τον τρόπο που εκφέρεται, με την ένταση που τονίζεται. Για παράδειγμα, άλλος είναι ο «ληστής» του δελτίου ειδήσεων και άλλος είναι ο «ληστής» στον Γολγοθά δίπλα στον Χριστό. Η ίδια λέξη δημιουργεί διαφορετικές εικόνες και οδηγεί τη σκέψη και τη γραφή σε διαφορετικές ατραπούς.

8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Σε επίπεδο έργου που έχει εκδοθεί, με την ποίηση. Είναι το είδος γραφής που μου είναι περισσότερο ελκυστικό από κάθε άλλη μορφή γραπτού λόγου, επειδή πάντοτε πιστεύω ότι υπάρχει σημαντικός λόγος να αφήνουμε χώρο κίνησης και στον αναγνώστη μας. 

Ωστόσο, ο πεζός λόγος δεν μου είναι αδιάφορος, αλλά προς το παρόν παραμένει στο συρτάρι, εκτός από λίγα κείμενα μικρού μεγέθους, που έχουν δει το φως σε συλλογικά έργα. Όμως κι εκεί, με το έτσι θέλω, η ποίηση βρίσκει χαραμάδες και συχνά τρυπώνει. 

9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο. 

Μέχρι στιγμής έχω δημοσιοποιήσει σε έντυπη μορφή τρεις προσωπικές ποιητικές συλλογές από τις εκδόσεις «Απόπειρα». Θα έλεγα ότι πρόκειται, όπως τις ονοματίζω, για την τριλογία των τριών τελειών : «Μυθ…ιστόρημα», «Θρ…ίαμβοι και Απώλειες», «Αντι…σώματα».

Συμμετέχω με ποιήματα και μικρά κείμενα σε τρία συλλογικά έργα των εκδόσεων «Όστρια» : «Χρώματα Ψυχής», «Συνομιλώντας με τον Κ. Π. Καβάφη». «Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud», όπως επίσης και στην «Ανθολογία Σύγχρονης Ερωτικής Ποίησης Β’» (εκδόσεις «Κύμα), στις «Ποιητικές Συμπλεύσεις 3 - Ρευστά Όρια» (εκδόσεις «Εντύποις») και στη |Νέα Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2020».

Δύο κύκλοι ποιημάτων μου «Του Κωνσταντή : Η ιστορία μας υπόσχεσης, μιας κατάρας και μιας επιστροφής» και «Θρύλοι για την Άλωση της Πόλης» έχουν μελοποιηθεί από τον Φίλιππο Πλακιά και συνοδεύουν την παρουσίαση των λαϊκών αφηγηματικών έργων, σε συνεργασία με τον παραμυθά Δημήτρη Προύσαλη.

10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «Αντι…σώματα».  

Η πρόσφατη ποιητική μου συλλογή, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Αντι…σώματα», συνέπεσε να κυκλοφορήσει τη μέρα που επιβλήθηκε η συνολική καραντίνας. Ας θεωρήσουμε το γεγονός τυχαίο, αν και τα ποιήματα αυτά έχουν γραφτεί για να μας θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι να διαθέτουμε, εκτός από τα σωματικά, και τα πνευματικά αντισώματα, τους άυλους τίτλους της ψυχής, που μας είναι απαραίτητοι για να δούμε  τον εαυτό μας και τον κόσμο με άλλη ματιά.

11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Γράφω οπωσδήποτε τα βράδια κάνοντας τον απολογισμό της ημέρας και όχι μόνο. Στη διάρκεια όμως της ημέρας σημειώνω τις λέξεις που βρέχει το φως.

12.  Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Θα μου επιτρέψετε την προσθήκη μιας φράσης στο ερώτημα : «στα χρόνια της κρίσης αξιών», ώστε να μπορέσω να απαντήσω. Δεν υποτιμώ τη σημασία της οικονομικής κρίσης ούτε τη θανατηφόρα φτώχεια που ταλανίζει τον πλανήτη. Όμως, πιστεύω ότι αυτά είναι απότοκα της κρίσης αξιών. Σ’ αυτή την κρίση οφείλουμε να εστιάσουμε και μ’ αυτή την κρίση αξίζει τον κόπο και υπάρχει λόγος να ασχοληθεί ο λογοτέχνης. Παρουσιάζει, λοιπόν, ιδιαίτερο ενδιαφέρον η εποχή μας, γιατί τα γεγονότα είναι καταιγιστικά και άκρως ερεθιστικά, ώστε να μαγνητίζουν την προσοχή των λογοτεχνών και να γίνονται αντικείμενα παραγωγής έργου. Αλλά για να φτάσει το έργο αυτό να αγγίξει τις καρδιές των ανθρώπων, απαιτείται να είναι αληθινό - ίσως και βιωματικό - και να μην περιχαρακώνεται σε αποτυπώσεις περιστατικών ή σε λόγο καταγγελτικό, αλλά να τολμά να παίρνει θέση σε ό,τι τον ερεθίζει.

13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Η τεχνολογική εξέλιξη έχει δημιουργήσει θετικές προδιαγραφές, ώστε η τρέχουσα λογοτεχνική παραγωγή να είναι πλούσια σε ποσότητα. Αν είναι και σε ποιότητα πλούσια, αυτό θα το δείξει, όπως πάντα, η αντοχή και η αξία των σύγχρονων λογοτεχνικών έργων στο χρόνο. 

14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Ο όρος “Best Seller” σχετίζεται πρωτίστως με την εμπορικότητα του λογοτεχνικού έργου και δευτερευόντως με τη λογοτεχνική του αξία, χωρίς το πρώτο να αποκλείει το δεύτερο. 

Η γλώσσα γραφής του έργου είναι επίσης καθοριστική για την ανάδειξη ενός έργου και είναι βέβαιο ότι η κρατούσα αγγλική γλώσσα συμβάλλει στην ευρύτερη αναγνώριση του έργου των συγγραφέων, αφού απευθύνονται σε πολυπληθές κοινό και συχνά προκύπτουν ευάριθμες μεταφράσεις και άρα αυξημένες πωλήσεις. 

Ασφαλώς οι δημόσιες σχέσεις αποτελούν αναπόσπαστο μέρος αυτής της διαδικασίας. 

Υπάρχουν όμως και αστάθμητοι παράγοντες, που μπορούν να μεταμορφώσουν ένα έργο σε Best Seller, όπως, για παράδειγμα, τα ποιητικά έργα του Νίκου Καββαδία, που έγιναν ευρέως γνωστά και ευπώλητα μετά τη μελοποίηση των ποιημάτων του. 

15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Ως άνθρωπος υγιής και αρτιμελής τοποθετούμαι άρδην υπέρ του έντυπου βιβλίου, γιατί τίποτε δεν αντικαθιστά την αίσθηση της αφής και της όσφρησης, πριν φτάσουμε στην απόλαυση της ανάγνωσης - και πάντοτε έχοντας υπόψη μας τη λελογισμένη χρήση χαρτιού. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι οι συνάνθρωποί μας που για ποικίλους λόγους δεν μπορούν να έχουν αυτή την επαφή με το βιβλίο˙ οπότε το ηλεκτρονικό βιβλίο και το audiobook αποτελούν εναλλακτικές λύσεις, για να μην υπάρχουν αποκλεισμοί ανθρώπων από τον πολιτισμό.

16.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Να πιστεύει σ’ αυτό που κάνει, να μην παραιτείται από τους στόχους του, να είναι αληθινός και να φροντίζει να βελτιώνεται γράφοντας καθημερινά. Να μη διστάζει να απαλλαγεί από την πολυλογία και να επικεντρώνεται στην ουσία.

17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

«Ζωές πλήρους και μερικής απασχόλησης» του Νίκου Σαλτερή. Ένα βιβλίο σύγχρονων διηγημάτων με ήρωες πραγματικούς, τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Από τους παλαιότερους : Νίκος Καζαντζάκης, Αντώνης Σαμαράκης, Έλλη Αλεξίου και Άλκη Ζέη˙ και από τους νεότερους : Ισίδωρος Ζουργός, Στρατής Γαλανός και Τέσυ Μπάιλα. Επιτρέψτε μου να συμπληρώσω τους ποιητές : Κ. Π. Καβάφης, Κώστας Καρυωτάκης, Γιάννης Ρίτσος, Τάσος Λειβαδίτης και Νίκος Καββαδίας.

19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Για λόγους οικονομίας του χώρου, επιλέγω μόνο τρεις τίτλους πεζογραφίας : Καπετάν Μιχάλης του Νίκου Καζαντζάκη, Αρνούμαι του Αντώνη Σαμαράκη και Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα της Άλκης Ζέη. Και ένα ποιητικό έργο : Η Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου. 

20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Υπάρχουν έργα στο συρτάρι που επίμονα ζητούν να βγουν στο φως. Πάντοτε, όμως, υπάρχει το απρόοπτο, που ζητά το δικό του ζωτικό χώρο και προκαλεί εκπλήξεις. 

Μιλώντας για μελλοντικές επιθυμίες λοιπόν, προγραμματίζω την έκδοση μιας ανθολογίας διηγημάτων κλασσικής ελληνικής λογοτεχνίας, που έχω μεταγράψει, σχολιάσει και ηχογραφήσει, με στόχο τόσο τη γνωριμία των νεότερων Ελλήνων με τις ρίζες της πεζογραφίας μας, όσο και την άρση του αποκλεισμού των ευπαθών κοινωνικών ομάδων από την πνευματική παραγωγή του τόπου. 

Παράλληλα, προετοιμάζω τον δεύτερο κύκλο των μικρών ποιητικών αφιερωμάτων (γραπτών και ηχητικών) στους μεγάλους Έλληνες ποιητές, σε συνεργασία με το site «Η Πόλη Ζει». 

Θα ήθελα, ολοκληρώνοντας, να σας ευχαριστήσω για την παρουσίαση του έργου μου και να σας ευχηθώ καλή επιτυχία στους στόχους σας.

*     *     *

ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ

(του Δημήτρη Φιλελέ)

Θυμώσανε οι άνεμοι και μπήκαν στο τσουβάλι το κύμα καταλάγιασε στου κόλπου την αγκάλη τα αφρισμένα τα νερά κηρύξαν απεργία τα όνειρα που κάναμε βγήκαν στην ανεργία τα σύννεφα στον ουρανό κάνουν περιπολία και μένουν αταξίδευτα του έρωτα τα πλοία κι αν το φεγγάρι ακοίμητο κάθεται σταυροπόδι τροχός της τύχης δε γυρνά να σπάσουμε το ρόδι καράβια που σαπίζουνε στο γέρικο μουράγιο τα γόνατα κοπήκανε, έσβησε το κουράγιο σκουριάζουνε οι άγκυρες στης θάλασσας τ' αλάτι του καπετάνιου απόκαμε το άγρυπνο το μάτι στο πρώτο χάραμα ομίχλη στάζουν τα φουγάρα κι η μέσα τσέπη με βρεγμένα σπίρτα και τσιγάρα βουλιάζει ο ορίζοντας και τα πουλιά σωπαίνουν τα μπάρκα τα τρικούβερτα μικραίνουν και μακραίνουν η μέρα κόβει σαν γυαλί κι η νύχτα σαν ξυράφι τα λόγια κρίμα τα βαριά που ξέμειναν στο ράφι απούλητη η πραμάτεια μας σε σκοτεινό αμπάρι μεσίστια τα χρόνια μας κρεμάμε στο κοντάρι με κάρα καρβουνιάρικα το βιος μας κουβαλάμε το θησαυρό μας κάψαμε και στη φωτιά γελάμε και βίρα μάινα το κουπί να πάμε αράδα αράδα στης δρακολίμνης τα νερά για τη στερνή βαρκάδα. Από την ποιητική συλλογή «Θρ…ίαμβοι και Απώλειες» (Απόπειρα, 2018)

ΦΘΟΓΓΟΙ

(του Δημήτρη Φιλελέ)

Οι φθόγγοι είναι αιχμηροί

αλατισμένοι ηλιόσποροι εισβάλλουν ανάμεσα στα δόντια ερεθίζουν τους γευσιγνώστες κάλυκες ενσαρκώνουν το σχήμα και το χρώμα των λέξεων πυροδοτούνται και εκτοξεύονται ως ηχηρά θραύσματα προς κάθε κατεύθυνση πλήττουν τους ανοχύρωτους στόχους διαμελίζουν τους ενδεείς υπερασπιστές των επισφαλών ορυγμάτων τροχάζουν επικυρίαρχοι αλωμένων πολιτειών αγέρωχοι σπαθοφόροι του λόγου διασαλευτές της λιμνάζουσας ευταξίας οργώνουν τους χερσότοπους της άγονης σκέψης καίνε τις φύτρες της ψευδεπίγραφης αλήθειας σπέρνουν στο πέρασμά τους το αύριο επαγρυπνούν και προσδοκούν την ανθοφορία της ευοίωνης άνοιξης. Από την ποιητική συλλογή «Μυθ…ιστόρημα» (Απόπειρα, 2017)

ΕΜΠΕΙΡΟΓΝΩΜΩΝ

(του Δημήτη Φιλελέ)

«Τουλάχιστον μέ πλάναις ἂς γελιοῦμαι τώρα∙

τήν ἂδεια τήν ζωήν μου νά μή νοιώθω.»

Κ. Π. Καβάφης

A la maniere de Cavafy

Γέρος, ετών ογδόντα και πλέον∙  προ καιρού πολλού την άψι του πλείστου των αισθήσεων έχω απωλέσει εξαιρουμένης της υπάκουης ευεργετικής αφής∙ το σαρκίο μου μόνον αγογγύστως ρυμουλκώ καθ’ ημέρα εις την άφθαρτη του χρόνου λέμβο. 

Από λίαν πρωίας την γλυκυτάτη του Ύπνου αγκάλη – διδύμου αδελφού του Θανάτου –  εκουσίως αποχωρίζομαι, νίβομαι, την πρωινή ελαφρά τροφή ανελλιπώς καταλύω, κατά το δυνατόν ταχέως ενδύομαι και του καιρού επιτρέποντος εις την μικρά της πολίχνης πλαταία κατέρχομαι προς συνάντησι των εναπομεινάντων ομηλίκων ή και κατά τι νεοτέρων φίλων εις το μοναδικό του τόπου καφενείο∙ και αυτοί ομοίως εν παρανομία διαβιούν, της προσοχής ή της επιλογής εισέτι διαφεύγοντες του δρεπανηφόρου θεριστού. Είναι η συνάθροισις αυτή συνήθεια παλαιόθεν κτηθείσα όταν άπαντες εις εργασία ημερησία ασχολούμενοι, το άχθος του πρωινού εγερτηρίου υπομένοντες, ελέγομεν την πρώτη εις αλλήλους «Καλημέρα!». 

Ο χρόνος παρήλθε, το γήρας επήλθε∙ οι το πάλαι ποτέ άοκνοι και νυν μέχρις εσχάτων οκνηροί και ευτελώς εκ της πολιτείας επιδοτούμενοι πένητες συναθροιζόμεθα εξάπαντος άπαξ της ημέρας, το παρόν δίδοντες εις το αόρατο προσκλητήριο ώστε, εις περίπτωσι εκλιπόντος τινός, να υπάρξει άπλετος χρόνος εκφράσεως βαθέων συλλυπητηρίων προς τους οικείους και δεούσης προετοιμασίας για την εξόδιο ακολουθία. 

Κατά τα λοιπά, καθ’ ον χρόνο διατρίβω εντός του ευκτηρίου οίκου των αργοσχόλων, μεριμνώ ώστε να διανείμω το ενδιαφέρον μου μεταξύ των προσφιλών ομηγύρεων αφ’ ενός μεν των εμβρυθών πολιτικών αναλυτών και σχολιαστών, αφ’ ετέρου δε των επαϊόντων του χαρτοπαιγνίου υπό πλείστων αστόχων συμβουλατόρων περιβαλλομένων. 

Οι μεν της πολιτικής λάτρεις τα προσφάτως διατρέξαντα γεγονότα και το ημερήσιο ειδησεογραφικό δελτίο σχολιάζουν συνοδεία εντόνων διαξιφισμών και αντεγκλήσεων μεταξύ των φανατικών θιασωτών των αντιπάλων παρατάξεων τόσον, ώστε συχνά απειλείται γενικευμένη σύρραξις υπεργήρων βακτηριοφόρων οπλιτών.

Οι δε της χαρτοπαιξίας λάτρεις συνθέτουν την εξ αντιθέτου εικόνα∙ σιωπηλοί, σκεπτικοί, σκυθρωποί, συνοφρυωμένοι, με μνήμη και παρατηρητικότητα άκρως εξησκημένη, φαντασία καλπάζωσα και την μαντική θεραπεύοντες, με ώτα κλειστά εις τες πέριξ αυτών Σειρήνες και Κασσάνδρες, εναποθέτουν εν τέλει εις την θεά Τύχη την εσχάτη των αποφάσεων των. Πολλάκις εξαπατηθέντες και ελάχιστες μόνον φορές κερδαίνοντες, εν καιρώ αποκτούν έξεις περιέργους ως η επιλογή θέσεως, συμπαικτών, αντιπάλων, παρακαθημένων εκ δεξιών ή εξ ευωνύμων, ζώντες εις μια σφαίρα ιδικής των εμπνεύσεως.

Το καφενόβιο συνονθύλευμα, το εν μέσω πυκνών νεφών καπνού χειμαζόμενο, πόρρω απέχει από το βοερό της αγοράς πλήθος, το αενάως κινούμενο, το αδιαλείπτως και αδιακρίτως φωνασκόν την εκλεκτή πραμάτεια διαλαλώντας, το υπό τον πυρρό ήλιο περιφερόμενο, το σφύζον από ζωή και μπαχαρικών ευωδιές ανάμεικτες με ανθρώπων οσμή. 

Πόσον εύμορφες και αρμονικές ηχούν οι στεντόρειες φωνές των ιχθυοπωλών αναδευόμενες με εκείνες των κρεοπωλών, οι μετερχόμενες κάθε μέσου προσελκύσεως της πελατείας των.  Πόσον πολύχρωμη γίνεται αίφνης η εικόνα με την παράταξι των καταστημάτων πωλήσεως ποικίλων εδεσμάτων, ζαχαρωδών, ξηρών καρπών, αλιπάστων και αλλαντικών, των οποίων τα αρώματα κατακλύζουν τον αέρα, ερεθίζουν ευμενώς τους γευστικούς κάλυκες, διεγείρουν την όρεξη και προτρέπουν εις την ιλαρυντική δράσι των αλκοολούχων ποτών.

Και με πόσην ευγένεια και διακριτικότητα συμπεριφέρονται οι προ ολίγου λαρυγγίζοντες πωλητές όταν οι αβρές κυρίες προσεγγίζουν εις τες προθήκες των προκειμένου να ενημερωθούν επί των τρεχουσών τιμών και ενδεχομένως να αγοράσουν τινά εκ των προσφερομένων αγαθών. Με καλοσύνη και εξυπηρετικότητα περισσή, με κολακείαν επιτρεπτή και περιποιητικότητα, δεν λησμονούν οι αθεόφοβοι να κλέπτουν και ολίγον εις το ζύγι εξ επαγγελματικής διαστροφής μονίμως κατεχόμενοι.  

Ανέκαθεν οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος συνυπάρχουν∙ άλλοτε ως δύο κόσμοι εκ παραλλήλου κινούμενοι και ουδέποτε διασταυρούμενοι, άλλοτε ως δοχεία συγκοινωνούντα και μονίμως ισορροπούντα. Έως ότου επέλθει ο κορεσμός των αισθήσεων και τα σώματα σφόδρα επιθυμήσουν την νηνεμία της σκιερής κάμαρης, την βύθισί των εις την αγαλλίασι της κλίνης όχι τόσον προς ανάκτησι δυνάμεων – ευπρόσδεκτη είναι και αυτή – όσον για την εμβάπτισί των εις τον άπειρον κόσμο των ονειρικών επιθυμιών και ενθυμήσεων. 

Τι άραγε να επιθυμήσει η ισχνή γεροντική ψυχή άλλο από τες ενθύμησες των μακρινών πλέον σαρκικών ηδονών όχι με κλαυθμό θρηνητικό για το ανεπίστρεπτο του χρόνου αλλά με χαρά ειλικρινή για την μία επιπλέον ημέρα υπάρξεως ∙ και τόσον συχνότερα ανακαλούνται τα θραύσματα  εις την μνήμην όσον η αδυσώπητος άμμος της κλεψύδρας άνευ επιεικείας εξανεμίζεται∙ τόσον τα άλικα ρόδα των φευγαλέων ερώτων επιστρέφουν άλλοτε ως αρώματα εκλεκτά τόπων εξωτικών, άλλοτε ως άκανθες αιχμηρές τραυμάτων υποβοσκόντων, αλλά πάντοτε ως ρίγη συγκινήσεως τα οποία εξάπτουν τον αδιαλείπτως παλλόμενο καρδιακό μυ.

Οι εσπερινές ώρες, οι κυμαινόμενες μεταξύ φωτός και σκότους, προσκαλούν εν χορώ τους βωβούς αυτόπτες μάρτυρες του παρελθόντος. Τα δακρυόεντα χρώματα του δειλινού τα συγχεόμενα εις το βάθος του ορίζοντος,  τα πλανώμενα ασκόπως ωσάν κατάκοποι στρατολάτες, τα αποζητούντα ασφαλές καταφύγιο από τον κάματο της ημέρας, αναρριχώνται εις τους σαθρούς τοίχους των παλαιών κατοικιών, παραμερίζουν ελαφρώς τα πετάσματα των παραθύρων, εισέρχονται αθορύβως εις το μονήρες δωμάτιο, ανασηκώνουν τα παγερά κλινοσκεπάσματα, θωπεύουν ανεπαισθήτως τα ευάλωτα μέλη,  η αναπόλησις αναπλάθει τον μύθον, ο αόρατος συνδετήριος ιστός  λικνίζεται μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, η κραταιά αίσθησις της κρυφίας συνευρέσεως και της λαγνείας επανέρχεται δριμεία ωσάν άνεμος θυελλώδης διατρέχων της ερήμου τους ανέλπιδους αμμολόφους, ωσάν βροχή καταιγιστική συντρέχουσα των Αμαδρυάδων τον εκστατικό χορό, ωσάν θάλασσα τρικυμισμένη αδάκρυτη προς των ναυαγών τες ικεσίες.

Επιστρέφει πάλι εκείνο το νεανικό σφριγηλό σώμα με το αιθέριο βάδισμα, το αδιόρατο μειδίαμα εις τα σαρκώδη χείλη, την νευρώδη έπαρσι της νεότητος, την βεβαιότητα της ωραιότητος∙ αναδύεται ακέραιο, άσπιλο από τες ρωγμές του χρόνου, καλλίγραμμο ωσάν άγαλμα, του δέρματος την θερινή μελιχρότητα επιδεικνύον, ηδυπαθές ωσάν μελωδικός εξ ανατολής λυγμός∙ τα βλέμματά μας μόλις συναντώνται, μια ελαφρά κλίσις της κεφαλής, ένα νεύμα, συνθήματα λιτά ερωτικά, αυτά μόνον αρκούν για να καμφθούν οι αντιστάσεις, να καταρρεύσουν οι απαγορεύσεις, να σκορπισθούν οι προκαταλήψεις∙ προσεγγίζω το αντικείμενο του πόθου χωρίς αιδώ, αγνοώ του κινδύνου το μετέωρο βήμα, ορέγομαι την σαρκική επαφή, προσδοκώ την ανταπόκρισι∙ το ρόπτρον ακούγεται ευφρόσυνον, ανοίγω, στέκεσαι εμπροστά μου, σε ευχαριστώ για την επίσκεψι, με οικειότητα ανταποδίδεις την φιλοφρόνησι, διασχίζεις την μικρή κάμαρη, κλείνεις το παράθυρο, αφαιρείς τα λιγοστά σου ενδύματα, ξαπλώνεις με νωχέλεια θαυμαστή εις το κρεβάτι, το σκοτεινό δωμάτιο μεταμορφώνεται εις αχανή ροδώνα, παντού βαθύ κόκκινο χρώμα, χρώμα του απόλυτου έρωτος, τείνεις το χέρι, ανταποκρίνομαι με αυθάδειαν, ένα φιλί αναβλύζει εις τα χείλη σου, σκιρτώ εις την γεύσι των πρόωρων χυμών,  παραδίνομαι εις την κυριαρχία της ηδονής, εξερευνώ τες πλέον απόκρυφες πτυχές των επιπολής κυττάρων, βυθίζομαι απνευστί εις τον παλλόμενον ωκεανό των απελευθέρων ορμών, τα δύο εις ένα σώματα βρυχώνται ωσάν αλληλοσπαρασσόμενα θηρία έως ότου αποκαμωμένα ασθμαίνουν πλήρη εμφανών και αφανών εκδορών∙ κάθε που η ώρα της νυκτός σημαίνει επανέρχεσαι, οι τοίχοι φυλάγουν σιωπηλοί το ανείπωτο μυστικό της ακροβασίας σωμάτων και ψυχών, οι τοίχοι ήδη γνωρίζουν την αμείλικτη έλευσι του προδιαγεγραμμένου τέλους…         

Εσύ ανθίζεις, εγώ φυλλορροώ 

δρόμοι αταίριαστοι, παράταιροι, ασύμβατοι

ενάντιοι στον αμείλικτο  της φύσεως νόμο

ξέρω… η ωριμότης, η πείρα, η γνώσις

τα βράδια με τες ατελείωτες συζητήσεις

ταξιδεύουν τον νεανικό ενθουσιασμό σου

σε προορισμούς  πρωτόγνωρους

ξέρω… η ηδονή της επικοινωνίας

η ταύτισις των αόρατων κυμάτων

πλημμυρίζουν το παλλόμενο στήθος σου

ακραίως διεγείρουν τες αισθήσεις

ξέρω… η στοργή, η μέριμνα, η νηφαλιότης

το ήρεμο χάδι του κατανυκτικού ημίφωτος 

η απολαυστική υπεροχή του μέτρου

η έκστασις της εκτός ορίων συνευρέσεως

ξέρω… η σάρκα μόνο με σάρκα τρέφεται

η φυγή σου είναι αναπότρεπτη

φοβάμαι μην πληγωθείς 

μη νομίσεις ότι πρόδωσες

φοβάμαι που όταν φύγεις

δεν θα μπορώ να σε ακολουθήσω…

Επιστρέφουν πάλι εκείνα τα παράτολμα μακριά λεπτά δάχτυλα∙ κάτω από το λευκό τραπεζομάντιλο παραβλέπουν του κανόνες καλής συμπεριφοράς, αδιαφορούν για τες συνέπειες, επιλέγουν την πλέον αδόκητη στιγμή και εφάπτονται με κινήσεις αιλουροειδούς επάνω εις την ανύποπτη λεία των∙ ακινητώ, καταγίνομαι να μην αποκαλύψω την πλημμυρίδα της διεγέρσεως, να συγκαλύψω την σύσπασι των μυών και την απόλαυσι των υπόκωφων δονήσεων των σπονδύλων∙ ηδονίζομαι κατ’ επανάληψι, αλλ’ αποσπώ την προσοχή συνομιλών με τους λοιπούς συγκαθήμενους∙ αιφνίδια σύντομη απουσία και επιστροφή, μία σφιχτή παλάμη με ακουμπά και πάλι τον μηρό, ανοίγει ωσάν στρείδι προσκολλώμενο εις τον βραχώδη θαλάσσιο πυθμένα, η υφή του πολύτιμου υλικού είναι μεταλλική, η παλάμη μου γλιστρά ασυναισθήτως, συναντά τον απερίσκεπτον αποστολέα για πρώτη φορά, ένα κλειδί δωματίου και η διεύθυνσις του παρηκμασμένου ξενοδοχείου∙ αποχωρώ προφασιζόμενος αδιαθεσία, περπατώ μόνος άνευ προορισμού περιβαλλόμενος από την άχλυ της νυκτός,   εισπνέω τον υγρό αέρα της παραλιακής πόλεως, ένα ψυχρό ρεύμα διαπερνά το ευερέθιστο δέρμα, τα βήματα σταματούν, υψώνω το βλέμμα, το ημίφως του παραθύρου καρτερεί με υπομονή και πεποίθησι, κρατώ ακόμη το κλειδί, η επιθυμία επιζητεί εκπλήρωσι, ανεβαίνω την ξύλινη σκάλα με βήματα ελαφρά προς αποφυγή των ενοχλητικών τριγμών, η παρουσία μου γίνεται αντιληπτή, ένα πόμολο στρέφεται, μία δέσμη φωτός διαμελίζει την σιωπή του διαδρόμου, η αύρα του αρώματος με ελκύει ανεπιστρεπτί, μία μόνη ώθησις με οδηγεί εις το απόγειο του βασιλείου των αισθήσεων∙ μία λεπτή σιλουέτα με οδηγεί, το φως σβήνει, ο πύρινος ποταμός κυλά ανεμπόδιστος, τα σώματα αναγνωρίζονται, ενώνονται, οι ασίγαστες κραυγές του έκνομου πάθους αναμειγνύονται αχώριστα με τον βουβόν ιδρώτα∙ είναι λιγοστός ο χρόνος, το αύριο δεν υπάρχει για εμάς, θέλουμε απόψε να ζήσουμε του έρωτος το παραλήρημα, θέλουμε απόψε να ζήσουμε την μέχρι τελικής πτώσεως έξαψι∙ φεύγω, δεν στρέφω το κεφάλι πίσω, κρατώ μόνο την θύμησι, ο σκοτεινός δρόμος με υποδέχεται, ένα παράθυρο κλείνει, τα χέρια άδεια στες άδειες τσέπες, ο πικρός άνεμος με συντροφεύει συριστικός, αμίλητος…

Σ’ εσάς, τους ερωτευμένους, μιλώ

που βαδίζετε γυμνόστηθοι απέναντι στα βέλη

ατενίζετε άφοβοι τον πρωινό ήλιο κατάματα

χορεύετε εκστατικοί κάτω από την καλοκαιριάτικη μπόρα

πυροβατείτε ξυπόλητοι πάνω στην φλόγα του πάθους

αιθεροβατείτε ανερμάτιστοι εν μέσω ανέμων θυελλωδών

πίνετε ακόρεστα το μεθυστικό ηδύποτο της επιθυμίας σας

Σ’ εσάς, τους ερωτευμένους, μιλώ

που δακρύζετε ανελέητοι πάνω στον ώμο του συντρόφου σας

απαιτείτε εγωιστικά να σφίγγετε τα δάχτυλα που σας χαϊδεύουν

επιζητείτε πεισματικά την επιβεβαίωσι των ονείρων σας

διεκδικείτε κτητικά κάθε στιγμή το αντικείμενο του πόθου σας

Σ’ εσάς, τους ερωτευμένους, μιλώ

μην αδιαφορείτε επιδεικτικά στην θέα των θυμάτων

που άφησαν την τελευταία πνοή στο πεδίο της άνισης μάχης.

Επιστρέφουν πάλι οι αδίστακτοι έρωτες όταν εις το βάθος του ορίζοντος τα χρώματα όλα ενοποιούνται εις ένα, το γκρίζο, όταν η μελαγχολία κατατρώγει της ψυχής τα υπολείμματα, όταν η απάθεια διασύρει της σαρκός το έρμαιο∙ επιστρέφουν οι έρωτες με ορμήν ως οπτασίες εν ζωή, ως πέπλα προστατευτικά της μνήμης, ως σκοινιά αόρατα ικανά το σώμα να συγκρατήσουν από την πτώσι εις την λήθη, τα αρπίσματα των συγχορδιών της ηδονής αφηγούνται των ανθρωπίνων παθών την οδύνη, τα σώματα ενθυμούνται και του χρόνου την φθορά βαστάζουν.

Πόσον γοργά ο μυστηριακός ευθύγραμμος χρόνος του φωτός διανύει αποστάσεις ασύλληπτες από τον νου, πώς το φως διέρχεται αυθαιρέτως καθ’ εκάστη  από τες λεπτές θυρίδες των παραθύρων, τες χαραμάδες των φθαρμένων θυρών και των ανυπεράσπιστων ψυχών, πώς  το φως επιτάσσει την αφύπνισι της σαρκός και την βιαία έξωσι των ονείρων, πώς το φως στέργει εις την αδιαφορία για εκείνους που τόσην ανάγκην έχουν ολίγης επιπλέον στοργής!

Πόσον πλέον επιθυμώ ν’ αφεθώ εις την αρπάγη της νυκτός, να σιγάσει η τρεμάμενη φλόγα του τελευταίου κεριού, να συμπλεύσω με τον σιωπηλό του σκότους πηδαλιούχο, να κάμω το άφευκτο ταξίδι  και ν’ αποβιβασθώ εις τον έσχατο πρωτοειδωμένο λιμένα πριν η αλγεινή ζωή μου ευτελισθεί.

Από το συλλογικό έργο «Συνομιλώντας με τον Κ. Π. Καβάφη» (Όστρια, 2018)

*     *     *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΙΛΕΛΕ

Ο Δημήτρης Φιλελές γεννήθηκε στην Αθήνα το 1961. Σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες στο Mediterranean College of Athens και Παιδαγωγικά στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Είναι δάσκαλος στη Δημόσια Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Ασχολείται με την ποίηση, την πεζογραφία, το βιβλίο για παιδιά, την αρθρογραφία και τη φωτογραφία. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ Προσωπικές ποιητικές συλλογές (σε έντυπη μορφή) 1. Μυθ…ιστόρημα (Απόπειρα, 2017) ISBN 978-960-537-238-5 2. Θρ…ίαμβοι και Απώλειες (Απόπειρα, 2018) ISBN 978-960-537-255-2 3. Αντι…σώματα (Απόπειρα, 2020) ISBN 978-960-537-285-9 Προσωπικά έργα σε ψηφιακή μορφή - ελεύθερα στο διαδίκτυο 1. Παιδική Θεατρική Σκηνή (2013) ISBN 978-618-80401-3-7 2. Ο Καραγκιόζης δήμαρχος (2013) ISBN 978-618-80401-2-0 3. Της Γλώσσας τα καμώματα (2013) ISBN 978-618-80401-1-3 Συμμετοχή σε συλλογικά έργα (σε έντυπη μορφή) 1. Ανθολογία Σύγχρονης Ερωτικής Ποίησης – Τόμος Β’ (Κύμα 2017) ISBN 978-618-83069-6-7 2. Χρώματα Ψυχής (Όστρια 2018) ISBN 978-960-604-307-9 3. Συνομιλώντας με τον Κ. Π. Καβάφη (Όστρια 2018) ISBN 978-960-604-356-7 4. Τα ποιήματα του 2017 (Κοινωνία των δεκάτων 2018) ISBN 978-618-5179-18-2 5. Ποιητικό Ημερολόγιο 2019 (Ιωλκός) ISBN 978-960-426-948-6 6. Ποιητικές Συμπλεύσεις 3 - Ρευστά Όρια (Εντύποις 2019) ISBN 978-618-5300-65-4 7. Ποιητικό Ημερολόγιο 2020 (Ιωλκός) ISBN 978-960-640-013-1 8. Νέα Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2020 ISSN 2654-1874 9. Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud (Όστρια 2020) ISBN 978-960-604-555-4 Μελοποιήσεις ποιημάτων - Μουσικές συνεργασίες α) Σε συνεργασία με τον αφηγητή λαϊκών ιστοριών Δημήτρη Προύσαλη έχει δημιουργήσει δυο θεματικούς κύκλους ποιημάτων 1. Του Κωνσταντή : Η ιστορία μας υπόσχεσης, μιας κατάρας και μιας επιστροφής. 2. Θρύλοι της Άλωσης της Πόλης. που έχουν μελοποιηθεί από τον μουσικό Φίλιππο Πλακιά και έχουν παρουσιαστεί σε διάφορους χώρους τέχνης και πολιτισμού, μεταξύ των οποίων το Μουσείου Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού, η Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων, το Πνευματικό Κέντρο Κωνσταντινουπολιτών, το 6ο Φεστιβάλ Αφήγησης του Δήμου Αθηναίων και το 9ο Φεστιβάλ Αφήγησης Πηλίου. β) Σε συνεργασία με τους ίδιους δημιουργούς, ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί και έχουν ενταχθεί σε αφηγήσεις παραμυθιών σε ευπαθείς ομάδες υπό την αιγίδα του Εθνικού Θεάτρου. γ) Ποιήματά του έχουν επίσης μελοποιηθεί από άλλους δημιουργούς· Βαγγέλης Ντίκος και Νίκος Βρεττός. Προσωπικά Φωτογραφικά Λευκώματα 1. «60 Μορφές στο Φως» (Real Press – εφημερίδα Real News 2009) 2. «Ancient Greece – Sculptural Masterpieces» (2012) ISBN 978-618-80401-0-6 (Ψηφιακό Φωτογραφικό Λεύκωμα στο Apple Store) ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ http://www.biblionet.gr/author/118928/Δημήτρης_Φιλελές ΟΣΔΕΛ http://www.osdelnet.gr/results?Author_bio=1&Author=1120995 ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στις εφημερίδες «Εμπρός» (Μυτιλήνη), «Χανιώτικη Ελευθεροτυπία» (Κρήτη) και στα περιοδικά «Γεωτρόπιο» της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», «Attica Press» και «Η Πόλη Ζει». ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Σε συνεργασία με Δήμους και άλλους Φορείς Πολιτισμού έχει στο ενεργητικό του πολλές ατομικές εκθέσεις και συμμετοχή σε ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας. α. Ατομικές Εκθέσεις 2001 – Παλιές πόρτες & παράθυρα της Αθήνας (Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Ταύρου) 2005 – Αγάλματα της Αθήνας (Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Νέας Ερυθραίας) 2010 – Ματιές στην Αθήνα (Χώρος Τέχνης «Αέρηδες» - Πλάκα, Αθήνα) 2012 – «Ψαρεύοντας» στην Αθήνα (Χώρος Τέχνης «Ακρότεχνο» - Αθήνα) 2014 – Δρόμοι της Αθήνας (Art Café «Δίαυλος» - Θησείο, Αθήνα) β. Ομαδικές Εκθέσεις 2014 – Ιστορίες πίσω απ’ τις παλιές Πόρτες (Μελίνα Μερκούρη - Αθήνα) 2014 – Η Νέα Ιωνία του χτες και του σήμερα (Ιωνικός Σύνδεσμος – Δήμος Νέας Ιωνίας) 2014 – Φωτογραφίζοντας στο δρόμο (Ιωνικός Σύνδεσμος – Δήμος Νέας Ιωνίας) 2015 – Διά χειρός... (Ιωνικός Σύνδεσμος – Δήμος Νέας Ιωνίας) 2017 – Όταν οι τοίχοι μιλάνε… (Μελίνα Μερκούρη - Αθήνα) ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ Στα πλαίσια των παιδαγωγικών δραστηριοτήτων του έχει σκηνοθετήσει θεατρικές παραστάσεις στα πλαίσια Δημοτικών Φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων : 1. Το λουρί του Σωκράτη (του Δημήτρη Ποταμίτη) 2. Φρικαντέλα, η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα (του Ευγένιου Τριβιζά) 3. Ανέβα στη στέγη, να φάμε του σύννεφο (του Γιάννη Ξανθούλη) 4. Ματωμένα ράσα (του Σπύρου Μελά) 5. Θανάσης Διάκος (του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη) 6. Ο Καπετάν Γκρης (Θέατρο Σκιών του Γιώργου Ιωάννου) 7. Όρνιθες (του Αριστοφάνη) ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA Στο προσωπικό του blog dimitrisfileles.blogspot.gr δημοσιεύει α) ποιήματα και πεζά κείμενα β) ηχογραφήσεις ποιημάτων σημαντικών Ελλήνων ποιητών γ) ηχογραφήσεις μεταγραμμένων διηγημάτων κλασικής ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι δημιουργός και διαχειριστής της ομάδας ΔΙΑΒΑΖΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ https://www.facebook.com/groups/opengreekschool/ Είναι δημιουργός του site http://opengreekschool.weebly.com/ (Ανοιχτό Ελληνικό Σχολείο), όπου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε βιβλιοθήκη ποικίλων θεμάτων, καθώς και σε πλούσιο παιδαγωγικό υλικό. Συμπληρωματικά, έργα του βρίσκονται στις παρακάτω ηλεκτρονικές διευθύνσεις : YouTube http://www.youtube.com/user/dimitrisfileles Facebook https://www.facebook.com/dimitris.fileles Wordpress https://dfphotosblog.wordpress.com/ Twitter https://twitter.com/OPENGREEKSCHOOL Slideshare http://www.slideshare.net/DimitrisFileles Scribd https://www.scribd.com/user/84275764/Dimitris-Fileles Flickr https://www.flickr.com/photos/dimitrisfileles_greekphotoorbits