Συνέντευξη με τη λογοτέχνιδα Παναγιώτα Θεοδωρίδου - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 4ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2020 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του τέταρτου τόμου της «Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Παναγιώτα Θεοδωρίδου, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Αν θα μπορούσα να δώσω έναν ορισμό για τη λογοτεχνία αυτό θα ήταν ότι είναι η αλληλεπίδραση του λόγου και της τέχνης με τα αισθήματα, τα βιώματα, τη φαντασία και τις εμπειρίες όχι μόνο του συγγραφέα αλλά και του αναγνώστη.

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Είναι πολλά τα οφέλη που μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία σε έναν σύγχρονο άνθρωπο. Πέρα από τα κλασσικά οφέλη όπως είναι η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, της φαντασίας και της κριτικής σκέψης είναι και ένας νέος τρόπος ζωής που αν ο άνθρωπος τον υιοθετήσει ίσως να οδηγηθεί πιο γρήγορα στην αυτογνωσία. 

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Είναι αλήθεια πως η ποίηση όπως και τα άλλα είδη της λογοτεχνίας δεν βρίσκονται στις θέσεις που κατείχαν παλιότερα. Συγκεκριμένα για την ποίηση πιστεύω πως ο λόγος είναι η εμφάνιση του διαδικτύου που απομάκρυνε τον άνθρωπο από το άμεσο, ζωντανό και βιωματικό τρόπο κατάκτησης της γνώσης αλλά και της ζωής.

 

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Η ποίηση είναι μια δύσκολη τέχνη και είδος της λογοτεχνίας. Για μένα ποίηση είναι ένας άμεσος τρόπος αποτύπωσης συναισθημάτων, βιωμάτων και εμπειριών πάνω σε μια κόλα χαρτί, πάνω σε μια άψυχη οθόνη υπολογιστή.

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Θυμάμαι πως βίωνα μια περίεργη και δύσκολη περίοδο όταν ξεκίνησα τις πρώτες μου ιστορίες και τα πρώτα ποιήματα. Ήμουν 8 ετών όταν αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι της λογοτεχνίας, εξαιτίας αυτής της κατάστασης που βίωνα. Με την γραφή κατάφερνα να ξεφεύγω από όλα αυτά που με στεναχωρούσαν. 

6. Γιατί γράφετε;

Όπως προανέφερα ένας λόγος που ξεκίνησα να γράφω είναι διότι έτσι μπορώ να ξεπεράσω τις τρικλοποδιές της  ζωής που κάθε άνθρωπος καλείτε να τις αντιμετωπίσει . Ένας δεύτερος λόγος ήταν η γιαγιά μου που της άρεσε να δημιουργεί ιστορίες και έπειτα να τις διηγείται στα εγγόνια της και έτσι μου μετάφερε και της αγάπη της για τις ιστορίες. Ένας τρίτος και τελευταίος λόγος που θα σας αναφέρω είναι διότι μέσω της γραφής μπορώ να επικοινωνήσω καλύτερα με τους ανθρώπους.

7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Η πηγή της έμπνευσής μου δεν είναι κάποια συγκεκριμένη. Μπορεί ναι είναι ένα προσωπικό συναίσθημα, μια συζήτηση, ένα τραγούδι κάτι που είδα και μου έκανε εντύπωση ή και παρατηρώντας το περιβάλλον.

8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Άρχισαν αυτό το ταξίδι με την ποίηση και έπειτα από πέντε χρόνια συνέχισα με την πεζογραφία. Τα τελευταία τρία έτη ασχολούμαι με το παραμύθι και ομολογώ πως μου αρέσει περισσότερο από όλα τα είδη της λογοτεχνίας, ίσως και λόγω της σχολής μου.

9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

Το Μάρτιο του 2020 αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου επίσημο βήμα στο χώρο της λογοτεχνίας . Έτσι έγινε η έκδοση των 8 μικρών ιστοριών μου από τις 121 λέξεις, αλλά και η δημοσίευση των διάφορων ιστοριών στην ιστοσελίδα των 121 λέξεων. 

10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο.

Το βιβλίο μου έχει τίτλο  8 μικρές ιστορίες και είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη μου γιαγιά Σταματία και θεία Χαρίκλεια που μου έμαθα πολλά, ακόμη και αν δεν έβγαζαν μιλιά. Με αυτόν τον τρόπο θέλησα να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά. Οι ιστορίες μιλάνε για ένα κορίτσι λυκείου που περνάει διάφορα προβλήματα, αλλά με την δύναμη της αγάπης τα ξεπερνάει και καταφέρνει να κατακτήσει την ζωή και να την κινεί σε μέρη που η ίδια επιλέγει.  

11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Δεν έχω συγκεκριμένη ώρα μέσα στην ημέρα που κάθομαι και γράφω, αλλά μου αρέσει να γράφω όταν σουρουπώνει. Τότε τα χρώματα του ουρανού μου προκαλούν έμπνευση για  να δημιουργήσω είτε ποιήματα είτε ιστορίες. 

12.  Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Η ζωή ενός λογοτέχνη δεν ήταν ποτέ εύκολη. Ίσως μπορεί να την διευκόλυνε ελάχιστα στα «καλά» χρόνια που δεν υπήρχε η οικονομική κρίση. Τώρα με την οικονομική κρίση έχει δυσκολέψει αρκετά αλλά αυτό είναι και μια πρόκληση- πρόσκληση για τους συγγραφείς.

13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Την σημερινή λογοτεχνική παραγωγή θα την χαρακτήριζα δύσκολη ως και ακατόρθωτη.

14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller θεωρώ πως είναι η μεταδοτικότητα του συγγραφέα προς στους αναγνώστες του. Αν καταφέρει να ταυτιστεί στο μεγαλύτερο βαθμό ο αναγνώστης με τον ήρωα ή τους ήρωες του βιβλίου, τότε ο συγγραφέας έχει καταφέρει το μυστικό της επιτυχίας.

15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Η επιλογή ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο είναι εύκολη και αδιαπραγμάτευτη. Φυσικά, θα επέλεγα το έντυπο βιβλίο, διότι έρχεσαι σε περισσότερη επαφή με την ιστορία και την ζεις πραγματικά. 

16.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Αν και είμαι νέα λογοτέχνιδα  η συμβολή που θα έδινα σε ένα νέο λογοτέχνη είναι να διαβάζει πολλά λογοτεχνικά βιβλία, να μελετά και να γραφή, να εξασκείτε και ξανά το ίδιο, αλλά πάνω από όλα να αγαπά την λογοτεχνία.

17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα έχει τίτλο: «Ο κύριος Μπου μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει» της συγγραφέως Τασούλας Τσιλιμένης. και το μυθιστόρημα του άγγλου συγγραφέα Κάρολου Ντίκενς « Όλιβερ Τουίστ».

18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Οι αγαπημένοι συγγραφείς είναι  πολύ. Ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο Μάνος Κοντολέων, η Άλκη Ζέη, η Τασούλα Τσιλιμένη, ο Ιούλιος Βερν, ο Τζον Μποιν και πολύ άλλοι συγγραφείς. 

19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Τα αγαπημένα μου βιβλία έχουν τίτλοι «Το ποντίκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι» που είναι μια χριστουγεννιάτικη ιστορία του Τριβιζά,  « Ο αδελφός της Ασπασίας» του Μάνου Κοντολέων και «Η μωβ ομπρέλα» της Άλκης Ζέης.

20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Τα μελλοντικά μου σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας είναι να μπορέσω να δημιουργήσω πολλά λογοτεχνικά έργα και να βοηθήσω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ μέσω της λογοτεχνίας.

*     *     *

Σαν του Αλιάκμονα τη ζωή

(της Παναγιώτας Θεοδωρίδου)

Στον ποταμό των Θεών

πρόβατα έπιναν νερό.

Ξαφνικά, άλλαζαν χρώμα

γινόντουσαν λευκά.

Στα νερά του σαλεύουν

σπάνια ψάρια.

Στις όχθες ανασαίνουν

ελεύθερα φυτά.

Πάνω στου Αλιάκμονα

τον ουρανό

ζευγαρώνουν ειρηνικά

διάφορα πουλιά.

Άνθρωπος που ζει εκεί

είναι ευτυχισμένος

δίχως αδικία.

Όλοι οι άνθρωποι πάνω στην γη

επιθυμούν μια ζωή

σαν του Αλιάκμονα τη ζωή

που δεν γυρίζει πίσω.

Ένα πολυπολιτισμικό σχολείο

(της Παναγιώτας Θεοδωρίδου)

…Πάλι ακούστηκαν θόρυβοι . Αν και τις τελευταίες μέρες δεν έχουν σταματήσει και καθόλου. Βγαίνοντας αντικρίζεις ανθρώπους να κοιμούνται, κτίρια και δέντρα πεσμένα και ζώα να τρέχουν να  δουν πως θα βοηθήσουν τους ανθρώπους. Επίσης αντικρίζεις βλέμματα θλιμμένα, πεινασμένα που αναζητούν μια σωτηρία. Εκείνη την στιγμή σου απλώνεται ένα χέρι το οποίο σου υπόσχεται την σωτηρία σου, με αντάλλαγμα να του δώσεις ό,τι σου έχει απομείνει στην ζωή. Όλοι οι άνθρωποι που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις ονειρεύονται να φτάσουν σε μια χώρα που θα τους προσφέρει όλα αυτά που δεν τους έδωσε η πατρίδα τους. Ξεκινούν αυτό το δύσκολο ταξίδι για κάτι καλύτερο, αλλά μερικοί δεν τα καταφέρνουν. Όμως όσοι από αυτούς τα καταφέρουν έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά. Εγώ ήμουν τυχερή και τα κατάφερα φτάσω στην Ελλάδα. Συνάντησα την κυρία Μαρία-Ζωή, η οποία μου πρόσφερε εργασία στο σπίτι της ως οικιακός βοηθός.  Ωστόσο, οι άνθρωποι εδώ μας συμπεριφέρονται λες και είμαστε κατώτεροι από τους Έλληνες.  Δεν γνωρίζουν όμως πως αυτοί οι άνθρωποι έφτασαν σε αυτό το σημείο , τι τους ανάγκασε να κάνουν αυτά που πράττουν. Όπως προαναφέρθηκα εγώ είμαι τυχερή για το παραπάνω λόγο, αλλά δεν είναι το ίδιο τυχερή και η κόρη μου. Έπειτα από τρία χρόνια σε τάξη ένταξης προσφύγων- μεταναστεύων, φοιτά σε ένα σχολείο που φοιτούν μαθητές από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Την πρώτη μέρα που μπήκε στην αίθουσα – τάξη τα παιδιά ψιθύριζαν μεταξύ τους , την κοίταζα και γελούσαν μαζί της. Στα διαλείμματα δεν την παίζουν. Η Άννα κάθεται σε ένα παγκάκι και κρατάει μια μπάλα, περιμένοντας κάποιος από τα παιδιά να της προτείνει να παίξουν όλοι μαζί. Μάταια.  Παρατηρεί τα υπόλοιπα παιδιά να διασκεδάζουν παίζοντας κρυφτό, κυνηγητό και άλλα πολλά παιχνίδια. Η δασκάλα της παρατήρησε αυτή την  συμπεριφορά των παιδιών προς το πρόσωπο της Αννούλας , αλλά δεν έκανε τίποτα. Το μόνο που είπε είναι ότι τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Η κόρη μου γύρισε κλαμένη στο σπίτι και κλείστηκε στο δωμάτιο της. Την ρώτησα τι ήταν αυτό που την έφερε σε αυτή την κατάσταση . Με δάκρυα να κυλούν στο μικρό της προσωπάκι μου απάντησε πως τα παιδιά – συμμαθητές της δεν την παίζουν στο σχολείο και προτιμούν να κάνουν παρέα με τα παιδιά που προέρχονται από την Αγγλία, Ιταλία και Γερμανία, διότι αυτές οι χώρες θεωρούνται «πολιτισμένες» και « καλές».

Αναμνήσεις

(της Παναγιώτας Θεοδωρίδου)

Κάθε χρόνο η Σταματία επισκεπτόταν το σπιτικό της γιαγιά της  σε ένα χωριό της Φλώρινας, όπου εκεί συναντούσε το φίλο της , τον Δημήτρη. Δεν καταλάβαινε πότε τελείωναν οι ημέρες των διακοπών.

Οι ημέρες έφευγαν  με συζητήσεις, πολλές βόλτες και ολοκληρωνόταν με την ημέρα του Πάσχα, όπου όλοι συγκεντρωνόντουσαν γύρω από το πασχαλινό τραπέζι και ξεκινούσαν τα τσουγκρίσματα λέγοντας Χριστός Ανέστη και μετά ακούγονταν τραγούδια με την Σταματία να αρπάζει  τη λύρα και έτσι να ξεκινούν οι χοροί στην αυλή του σπιτιού. 

Όμως η πιο όμορφη και περίεργη  Ανάσταση ήταν η περσινή που όταν ήρθε η ώρα του Χριστού Ανέστη, ο Δημήτρης έκαψε μια τούφα από τα μαλλιά της Σταματίας. Εκείνη την ώρα , μέσα στο σκοτάδι της εκκλησίας, ένα πορτοκαλί φως έδινε το σήμα ότι κάτι συνέβαινε. Επικράτησε πανικός, αλλά χάρις την ψυχραιμία της γιαγιάς της Σταματίας μπορέσανε να σταματήσουν το φλογερό μαλλί της εγγονή της ,για να μην γινόταν φαρακλή.  Ύστερα από αυτό , η Σταματία έπαψε τις κουβέντες με τον Δημήτρη. Ο Δημήτρης προσπαθούσε να την προσεγγίσει αλλά μάταια. Η υπόλοιπη ώρα στην εκκλησία κύλησε με σιωπή και απομάκρυνση  της Σταματίας από τον Δημήτρη. 

Όπως κάθε χρόνο έτσι και πέρσι , ο Δημήτρης  είχε επισκεφτεί την κατοικία της Σταματίας για να γιόρταζαν  όλοι μαζί το Πάσχα. Ωστόσο, μόλις η Σταματία αντίκρισε τον Δημήτρη κάτι την ωθούσε προς αυτόν, αλλά δεν έκανε βήμα προς την μεριά του. Πήγε μέσα και κλείστηκε στο δωμάτιό της. Η γιαγιά της κοιτάζοντας  το συμβάν, είχε πλησίασε τον Δημήτρη και που είπε την έπρεπε να πράξη, ώστε να λυνόταν η παρεξήγηση και να γιόρταζαν όλοι μαζί , άλλωστε όπως κάθε Πάσχα. Φυσικά  λαμβάνοντας υπόψη τα λόγια της γιαγιάς της που αυτή την είχε μεγαλώσει και επομένως την γνώριζε σαν την καρδιά της, ο Δημήτρης είχε πάρει μια μεγάλη βαθιά ανάσα και χτύπησε την πόρτα του δωματίου της.  Τελικά , είχε καταφέρει να την ηρεμίσει και έτσι  αγκαλιασμένοι  προχώρησαν  προς το οικογενειακό τραπέζι που έπειτα από το φαγητό άρχισαν οι χοροί μέχρι να σουρουπώσει.

Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί πως φέτος δεν θα γιόρταζαν το Πάσχα παρέα. Εδώ και 18 χρόνια, ο Δημήτρης επισκεπτόταν με μεγάλη χαρά το σπίτι της Σταματίας. Έτσι και φέτος  μετρούσαν τις ημέρες για το Πάσχα, ώστε να περάσουν λίγες μέρες μαζί. Μετρούσαν ακόμα και τα δευτερόλεπτα που είχαν απομείνει για την μεγάλη στιγμή. Μόλις άκουσε η Σταματία πως ακυρώνεται το Πάσχα στα χωριά έβαλε τα κλάματα. Έτρεξε γρήγορα- γρήγορα  στο δωμάτιό της  όπου και κλειδώθηκε εκεί και δεν άνοιγε σε κανέναν από την οικογένειά της. Πλησίασε το γραφείο της, άπλωσε το χέρι της στο συρτάρι και έβγαλε μια φωτογραφία, στην οποία απεικονιζόταν αυτή και ο Δημήτρης να διασκεδάζουν παίζοντας ο ένας ποντιακή λύρα και αυτή να τραγούδα ποντιακά τραγούδια. Επί ώρες την κοιτούσε, ώσπου χτύπησε το κινητό της.  Στο τηλέφωνο ήταν ο Δημήτρης, ο οποίος είχε ακούσει και αυτός ότι απαγορεύεται η άσκοπη μετακίνηση στα χωριά, εξαιτίας του κορωναιού.  Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν πως δεν θα κάνανε μαζί Πάσχα. 

 Η Σταματία σκεφτόταν τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να ταξιδέψει μέχρι  στην κατοικία της γιαγιά της , αλλά δίχως αποτέλεσμα. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές απόπειρες ήταν να φύγει από το σπίτι της βράδυ για να ταξιδέψει με τα πόδια προς το χωριό της Φλώρινας. Όμως ο καιρός ήταν βροχερός και δυνατός άνεμος την επέστρεψε πίσω , χωρίς να το καταλάβει κανείς από την οικογένειά της πώς αποχώρησε από  την προστατευτεί κατοικία της.  Μπήκε μέσα αθόρυβα και προχώρησε προς το κρεβάτι της. 

Το πρωί ήταν κατακόκκινη από το πυρετό και η χροιά της ήταν βραχνιασμένη. Η μητέρας της ήταν σίγουρη πως όλο αυτό το προκάλεσε το κλάμα και η στεναχώρια της. Ωστόσο δεν ήταν τούτη η αιτία. Η αιτία ήταν που έκανε την απόπειρα και βγήκε με άσχημο καιρό για να πράξει το έθιμο και να γιορτάσει μαζί με όλη την οικογένεια και φυσικά με τον Δημήτρη που της έλειπε πιο πολύ από όλους. Ακόμη και πιο πολύ από την γιαγιά Σταματία και την θεία Χαρούλα. 

Ο πυρετός δεν κατέβαινε με καμία προσπάθεια και  με την εμφάνισή της δύσπνοιας  τα πράγματα χειροτέρεψαν, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί επειγόντως στο νοσοκομείο, χωρίς συνοδό. Εκεί διαγνώστηκε πως νοσεί από το covid-19. Μόλις το έμαθε ο Δημήτρη αισθανόταν πως αυτός ήταν υπεύθυνος για την κατάσταση της Σταματίας , διότι γνώριζε τι θα έπραττε και δεν την εμπόδισε. Έτσι η Σταματία όχι μόνο είχε περάσει το Πάσχα μακριά από τον Δημήτρη αλλά και από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας της. Μετά από μέρες έγινε καλά αλλά είχε πάρει το μάθημα της . Η Σταματία ευχόταν να μην είχε κάνει την απόπειρα και να καθόταν μέσα στο σπίτι και να  το γιόρταζαν όλοι μαζί μέσω της τεχνολογίας που όλοι θα ήταν υγιείς και θα στερούνται ούτε τα υπόλοιπα  μέλη  της οικογένειάς της. 

*     *     *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

Η Παναγιώτα Θεοδωρίδου κατάγεται από το Μακρύγιαλο Πιερίας. Είναι απόφοιτη του Επαγγελματικού Λυκείου Αιγινίου. Σπουδάζει στο παιδαγωγικό τμήμα προσχολικής εκπαίδευσης στον Βόλο. 

Η πρώτη της επαφή με την συγγραφή ήταν στην ηλικία των 8 ετών. Η πρώτη επίσημη έκδοση ήταν το Μάρτιο του 2020 από τις 121 λέξεις με τίτλο: 8 μικρές ιστορίες. Έχει πάρει μέρος στα πολλούς ποιητικούς και λογοτεχνικούς διαγωνισμούς όπως συμμετείχε στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό ποίησης του Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης με θέμα: «Αλιάκμονας: Το αέναο ποτάμι του φωτός και της ευφορίας» και στον διαγωνισμό συγγραφής παραμυθιού που συνδιοργάνωσε «Οι Παραμυθάδες» και η Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας « Βασίλης Βασιλικός» με την υποστήριξη του Δήμου Καβάλας  με θέμα « Τα παιδιά σώζουν τον πλανήτη γη»τον Μάρτιο του 2020, όπου ηχογραφήθηκε  από την Παναγιώτα Θεοδωρίδου και δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο από τους οργανωτές του διαγωνισμού. Επίσης τον Απρίλιο του 2020 συμμετέχει σε μερικές από τις δράσεις του Λογοτεχνικού περιοδικού Κέφαλου, όπως στον 8ο και 9ο τεύχος του περιοδικού Κέφαλου. Τέλος, συμμετέχει και στο συλλογικό έργο με τίτλο του βιβλίου: "Όταν μείναμε μέσα: 50+ ιστορίες καραντίνας" που θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Κάθεξις . 

Τα ενδιαφέροντα της είναι η δημιουργική γραφή, το κουκλοθέατρο και η μουσική .