Φωνή απ' τη θάλασσα - Ποίημα του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη (Αφιέρωμα: Το καλοκαίρι στην ελληνική ποίηση)

Φωνή απ' τη θάλασσα

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή – 

φωνή που μπαίνει 

μες στην καρδιά μας και την συγκινεί 

και την ευφραίνει. 

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει, 

τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι, 

ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός. 

Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη, 

όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη 

σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός. 

Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα 

η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα 

θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό. 

Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε, 

αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε 

μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό. 

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει, 

τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι, 

ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός. 

Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα, 

σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα, 

τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός, 

γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει 

το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει 

και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά. 

Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη 

της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξη 

το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη 

με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά. 

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή – 

φωνή που μπαίνει 

μες στην καρδιά μας και την συγκινεί 

και την ευφραίνει. 

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; – 

το τραγικό παράπονο των πεθαμένων, 

που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό, 

και κλαίν για ταις γυναίκες των, για τα παιδιά των, 

και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των, 

ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό, 

σε βράχους και σε πέτραις κοφτεραίς τους σπρώχνει, 

τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει, 

κ’ εκείνοι τρέχουνε σαν νάσαν ζωντανοί 

με ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα, 

και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα, 

από την αγωνία των την υστερνή. 

Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων;— 

το τραγικό παράπονο των πεθαμένων 

που κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό. 

Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν, 

και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν, 

και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κ’ ευσπλαγχνικό. 

Τάφο, που ο πανάχραντος Σταυρός φυλάει, 

που κάποτε κανένας ιερεύς θα παή 

θυμίαμα να κάψη και να ‘πη ευχή. 

Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάται 

ή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται. 

Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάται 

πιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης