Του Πλούταρχου Πάστρα
Σήμερα στις 11.25 π.μ. κλείνουν 67 χρόνια από το μεγάλο καταστροφικό σεισμό των 7,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ στην Κεφαλονιά το 1953. Χάθηκαν πολλοί συμπατριώτες μας κάτω από τα χαλάσματα του Εγκέλαδου. Ανάμεσά τους ήταν και η προγιαγιά μου η οποία δεν πρόλαβε να βγει εγκαίρως από το πατρικό της γιαγιάς μου, η οποία έγινε πατέρας και μητέρα για τις μικρές της αδερφές. Ακόμη ο θρήνος της Μελισσάνης ακούγεται από το σπήλαιό της, για τ' αδικοχαμένα τέκνα του Κέφαλου, του γενάρχη της Κεφαλονιάς...
Το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο σε αυτές τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα...
Χίλιες εννιακόσιες πενήντα τρεις κραυγές (Ποίημα του Πλούταρχου Πάστρα)
Ήχησαν οι κραυγές
από τις σάλπιγγες του θανάτου.
Ψυχές χοροπηδούν λυσσαλέα
πάνω στα δίχτυα της θάλασσας.
Ο Χάρος με το τσεκούρι του
θερίζει τα σιτάρια των αγρών
και οι καμπάνες δακρυσμένες
ηχούν πένθιμα... τη μελωδία του Μέρμηγκα.
Η γυναίκα του Κέφαλου
-η χιλιοτραγουδισμένη Κεφαλονιά-
αγκομαχά καθώς σχίζονται τα σπλάχνα της
από του Εγκέλαδου τη γέννα.
Θυσιάζει τα τέκνα της
βορά στου Τιτάνα
την αρχέγονη απληστία.
Τα φιδάκια της Παναγίας
γίνονται ξανά καλόγριες
για να θρηνήσουν πάνω από τα μνήματα
τη συμφορά της άγριας φύσης.
Αχ και οι κρίνοι της Γραβαλιώτισσας
μαραίνονται και καίγονται
μπροστά στο εικονοστάσι
της επίγειας κόλασης.
Μονάχα... τα ελαιόδεντρα και τ' αμπέλια
μένουν όρθια, μ' απαρηγόρητα,
για να θρέψουν ξανά
τους καρπούς της ζωής και της ελπίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!