Συνέντευξη με τη λογοτέχνιδα Αθανασία Κιφοκέρη - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 4ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2020 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του τέταρτου τόμου της «Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Αθανασία Κιφοκέρη, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΙΦΟΚΕΡΗ

1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Η λογοτεχνία είναι μια απόδραση από τα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας. Είναι μια κατά μέτωπο επίθεση στην καθημερινότητα.

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

H λογοτεχνία μπορεί να δώσει αξία στα μικρά, ασήμαντα πράγματα της καθημερινότητας. Μπορεί να τα χρωματίσει και να τα κάνει εμφανή. Επίσης, μπορεί να μεταδώσει αξίες  στον σύγχρονο άνθρωπο, να τον βελτιώσει και να τον εξελίξει.

3. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Στο πανεπιστήμιο ξεκίνησα να γράφω και γύρω στα 23 άρχισα να συνεργάζομαι με εκδοτικούς οίκους. Ο λόγος που με παρότρυνε ήταν ότι ήθελα  να μεταδώσω ότι είχα μέσα μου και όποιες  γνώσεις είχα σε ένα μεγαλύτερο κοινό.

4. Γιατί γράφετε;

Γιατί μέσα από το γράψιμο θεωρώ ότι γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου και πτυχές που δεν γνώριζα ότι είχα  και επιπλέον επικοινωνώ με τον κόσμο.

5. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Πηγή έμπνευσης  είναι η οικογένεια μου,  οι εμπειρίες  και η φαντασία μου.

6. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Με το παιδικό βιβλίο το οποίο αγαπώ.

7. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

Έχω εκδώσει ένα παιδικό βιβλίο το οποίο μιλάει για την σπουδαιότητα της φιλίας, δύο μυθιστορήματα με θέμα την αγάπη και τις ανιδιοτελείς σχέσεις  και ένα βιβλίο για τον σχολικό εκφοβισμό.

8. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «Το Τσίρκο».

Είναι ένα βιβλίο το οποίο απευθύνεται κυρίως σε παιδιά αλλά και σε γονείς καθώς περιέχει μέσα δραστηριότητες και μιλάει για την σπουδαιότητα της φιλίας και της αγάπης. Περνάει το μήνυμα ότι η πραγματική ευτυχία βρίσκεται σε άυλες αξίες και όχι σε υλικά πράγματα. Μέσα από αυτό το βιβλίο το παιδί περνάει καλά και συνάμα αποκτάει καινούριες αξίες και όρους στην ζωή του.

9. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Συνήθως το πρωί γράφω επειδή είμαι ξεκούραστη και το μυαλό μου λειτουργεί αβίαστα.

10.  Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Στα χρόνια της κρίσης, ιδιαίτερα το βιβλίο δοκιμάστηκε πάρα πολύ όπως και όλες οι Τέχνες. Κι  όμως το παράδοξο, είχαμε αύξηση των εκδοτικών τίτλων και συγγραφέων. Αυτό πιστεύω ότι οφείλεται στο γεγονός ότι στην περίοδο της κρίσης προέκυψαν περισσότερα θέματα που έπρεπε να αναδειχθούν στην κοινωνία με φυσικό επακόλουθο οι συγγραφείς να πιάνουν πιο συχνά το μολύβι και το χαρτί και να γράφουν.

11. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Δυστυχώς, είναι πολύ δύσκολο ένας συγγραφέας να βιοπορίζεται μόνο από την συγγραφή καθώς η λογοτεχνική παραγωγή είναι πολύ μικρή στη  Ελλάδα. 

Πολύ πλούσια η λογοτεχνική παραγωγή για όλα τα γούστα. Σε σημείο που δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαβάσω. Πολλές φορές λέω πώς οι συγγραφείς είναι περισσότεροι από τους αναγνώστες. Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο ο συγγραφέας να βιοπορίζεται μόνο από  το βιβλίο του, καθώς οι δανειστικές βιβλιοθήκες και το internet έχουν δώσει διεξόδους στους αναγνώστες στο να αποκτούν βιβλία  χωρίς να χαλάνε χρήματα.

12. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Πολλοί παράγοντες συντελούν εκτός από το περιεχόμενό του, εξαρτάται από το κοινό στο οποίο  απευθύνεται, του οίκου που το εκδίδει και τι δύναμη έχει. Επίσης, είναι και θέμα διαφήμισης τηλεοπτικής κυρίως.

13. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Το έντυπο, γιατί θα έχω την δυνατότητα να το ξεφυλλίζω, να το μυρίζω να έχω άμεση επαφή.

14.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Να γράφει, να διαβάζει πολύ. Καλυτερεύει και η γραφή του και η σκέψη του ωριμάζει.

15. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

Το κορίτσι που αγαπούσε τα βιβλία, της Βίβιαν Μάρκου

16. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο Μάνος Κοντολέων και η Άλκη Ζέη.

17. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Χαρταετοί πάνω από την πόλη του Καλέντ Χοσεινί, στα βελούδινα ίχνη του δολοφόνου του Χρήστου Αναστασόπουλου, η αγάπη δεν πονάει, της Μελίνας Τούντα.

18. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Ετοιμάζω ένα παιδικό βιβλίο το οποίο απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας  και θίγει το θέμα της σπουδαιότητας της φιλίας ωστόσο είναι ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο.

*     *     *

ΣΙΝΙΑΛΟ  ΕΝΤΟΣ

(της Αθανασίας Κιφοκέρη)

Τα παιδιά άρχισαν να μαζεύουν κλαδιά προκειμένου να φτιάξουν τα δικά τους αυτοσχέδια κρεβάτια για να περάσουν την νύχτα. 

 

-Έτοιμες οι κρεβατοκάμαρές μας φώναξε με ενθουσιασμό ο Ρούντι.  

-Αχ, μετά από μια τόσο κουραστική μέρα πείνασα αναφώνησε η Σάρα. Τι θα φάμε;  

-Ας φάμε από το κέικ που έχει στην τσάντα του ο Μάικ και κάποια φρούτα που πήραμε από το αγρόκτημα πρόσθεσε η Πέννυ.  

-Ναι κορίτσια να προσέξουμε όμως να μην φάμε όλες τις προμήθειες γιατί δεν θα έχουμε για αργότερα.  

-Αύριο Ρούντι θα πάμε για ψάρεμα οπότε κορίτσια αύριο θα φάμε ψάρια.  

-Ναι του αποκρίθηκε ο Ρούντι ας ανάψουμε μια φωτιά για να ζεσταθούμε και ας τραγουδήσουμε.   

Τα παιδιά αφού μάζευσαν ξύλα και με σπίρτα άναψαν φωτιά ξεκίνησαν να τραγουδούν.   

Τι και αν κάνει κρύο 

Εμείς εδώ είμαστε μια αγκαλιά 

Φίλοι γεροί και δυνατοί 

Στην πρόκληση ανοιχτοί 

Για πάντα μαζί.  

Στην συνέχεια τα κορίτσια πήγαν στην λίμνη προκειμένου να πλύνουν τα πιάτα. Τα αγόρια περιπλανήθηκαν  στην αμμουδιά προκειμένου να βρουν τον κατάλληλο χώρο όπου θα έφτιαχναν την καλύβα.  

Όλα ήταν ιδανικά και έμοιαζαν ονειρεμένα. Οι μέλισσες βούιζαν και οι πεταλούδες πετούσαν τριγύρω. Τα πουλιά κελαηδούσαν και μερικές νερόκοτες φώναζαν Τς! Τς! Τα ζώα στο δάσος φαίνονταν πως είχαν γίνει φίλοι με τα καινούρια μέλη στο νησί.

 Ωστόσο όταν τα παιδιά ξαναντάμωσαν ήταν τόσο κουρασμένα που με μιας έκλεισαν τα μάτια και κοιμήθηκαν στα αυτοσχέδια κρεβάτια. Οι μέλισσες πετούσαν από πάνω τους ωστόσο τα παιδιά ήταν τόσο κουρασμένα που ακόμα και όταν οι μέλισσες τιτίβιζαν στα αυτιά τους δεν άκουγαν τίποτα.    

 

Με το κελάηδημα των πουλιών πρώτος ξύπνησε ο Μάικ. Ακριβώς πάνω από το κεφάλι του υπήρχε μια τσίχλα που κελαηδούσε συνεχώς: 

- Σε ξύπνησα, σε ξύπνησα είπε η τσίχλα στον Μάικ. 

- Φύγε από εδώ απαίσιο πουλί είπε ο Μάικ. 

-Δεν φεύγω, δεν φεύγω του αποκρίθηκε και του έκλεισε το μάτι. 

-Φύγε από εδώ θα ξυπνήσεις τους φίλους μου σιχαμένο πτηνό. 

-Αν μπορείς πιάσε με αλλά δεν μπορείς χχαααχαχ!!! 

-Φύγε από εδώ σου είπα και του πέταξε μια πέτρα. 

-Το πουλί τρόμαξε και μεμιάς εξαφανίστηκε. Ωστόσο τα παιδιά από τις φωνές ξύπνησαν με ένα πλατύ χαμόγελο είμαστε στο νησί ελεύθεροι. 

- Τι λέτε να πάμε να κάνουμε μια βουτιά στο ποτάμι; Να καθαρίσουμε γιατί κάτι έχει αρχίσει να μυρίζει είπε η Σάρα γελώντας. 

- Τα ρούχα μας είναι αρκετά βρώμικα και εμείς οι ίδιοι είμαστε μαύροι χαχχααααχ  μια βουτιά στο ποτάμι θα μας έκανε πολύ καλό αναφώνησε ο Ρούντι. 

Τα παιδιά πέταξαν τα ρούχα τους και άρχισαν να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι. Γελούσαν δυνατά πετούσαν νερό μεταξύ τους έκαναν αστεία και κολύμπησαν για αρκετή ώρα. 

ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ - Απόσπασμα

(της Αθανασίας Κιφοκέρη)

Η κατανόηση της βίας και του εκφοβισμού εν γένει αποτελεί ενδεχομένως μία από τις δυσκολότερες, προκλητικές και τη  ίδια στιγμή εμμένουσες επιστημονικές διερωτήσεις.

Επί της ουσίας δεν υφίσταται ούτε καν ακόμα η αρχή μιας συμφωνίας ως προς τι ακριβώς είναι η βία. Εν γένει όπου υπάρχει βία μια ασύμμετρη κατανομή της εξουσίας. Το φαινόμενο στα σχολεία των ΗΠΑ έχει εξαπλωθεί σε δραματικό βαθμό, όπου σύμφωνα με έρευνες, από την δεκαετία του 1990 και μετά τα σχολεία αποτελούν τα λιγότερο ασφαλή μέρη στην έκθεση της βίας. 

Στην Ελλάδα οι σχετικές μελέτες δείχνουν έναν μέσο όρο 10% εμφάνισης διαστάσεων σχολικής βίας και εκφοβισμού. Είναι γεγονός ότι τα σχολεία είναι οι συσσωρευτές των μικρό και μακρό-κοινωνικών αιτιών των επιτελέσεων της βίας, ενώ η οργάνωσή του αποτελεί την αφορμή για την εκδήλωση του φαινομένου. 

Σε πρόσφατη έρευνα του Παιδαγωγικού  Ινστιτούτου (2007) για την αξιολόγηση των ποιοτικών χαρακτηριστικών του συστήματος  Α Βάθμιας και Β βάθμιας Εκπαίδευσης που έγινε πανελλαδικά (Ν=4164), από τις αναρτήσεις φάνηκε ότι οι μαθητές βίωναν κυρίως αρνητικά συναισθήματα. Έτσι, σε ερωτήσεις όπως, πως νιώθεις όταν βρίσκεσαι στο σχολείο σου; το 68% απάντησε ότι νιώθει κούραση, το 58% ότι νιώθει Πίεση,  το 53% ότι νιώθει πλήξη, το 32% ότι νιώθει απογοήτευση.

Στη συνέχεια ακολούθησαν  σε πολύ μικρότερα ποσοστά, πιο θετικά συναισθήματα όπως ευχαρίστηση, χαρά, αισιοδοξία και ασφάλεια. Φανερώνεται ότι δεν καλλιεργείται συστηματικά η έννοια της κοινωνικής συνοχής και της συλλογικής συνείδησης, με αποτέλεσμα να επηρεάζεται αρνητικά η όλη διαδικασία της μάθησης.

Σαφώς, το σχολείο, όπως και η οικογένεια, θεωρητικά τουλάχιστον,  δύνανται διαμέσου της κοινωνικοποίησης και της έγερσης προσδοκιών για κοινωνική ανέλιξη να περιορίσουν τις κοινωνικές εστίες έντασης. Ποιες όμως μπορεί να είναι οι επιπτώσεις, όταν οι προσδοκίες που καλλιεργεί η κοινωνία  για αυτοπραγμάτωση και κοινωνική άνοδο προσκρούουν πάνω στην δομή της αγοράς εργασίας και διαψεύδονται; 

Υπό την οπτική αυτή επί τη βάσει πρόσφατης αναφοράς του Συνήγορου του Παιδιού, στην πραγματικότητα, τα παιδιά δεν απειλούνται τόσο από την βία που προέρχεται  από συνομηλίκους τους, όσο από την αδυναμία των ενηλίκων να τους παρέχουν την απολύτως αναγκαία για την ομαλή ανάπτυξη τους παρουσία, συμμετοχή, υποστήριξη και διαπαιδαγώγηση στη ζωή τους. Είναι προφανές ότι μπορούμε να διατυπώσουμε μια σειρά από αιτίες και προτάσεις αντιμετώπισης του φαινομένου. Χρειάζεται περισσότερη, ωστόσο έρευνα και ανοιχτή διάχυση του μεγέθους του προβλήματος με σκοπό την ανατροπή της δομής ισχύος  του μέσα από διαρκείς και σταθερές δράσεις.

Όπως το θέτει η j. Buttler, « το είμαστε όλοι ένοχοι» δεν ικανοποιεί ως εξήγηση, διότι όπου είμαστε όλοι ένοχοι για το ζήτημα τελικά δεν είναι κανένας. Οι ομολογίες συλλογικής ενοχής είναι η καλύτερη δυνατή εγγύηση ενάντια στην ανακάλυψη των ενόχων και το ίδιο  το μέγεθος των βίαιων πράξεων δικαιολογία για να μένουμε αδρανείς. Η αλλαγή παραδείγματος είναι στο χέρι μας.

ΟΛΑ ΟΣΑ ΟΝΕΙΡΑΕΥΤΗΚΑΜΕ -Απόσπασμα

(της Αθανασίας Κιφοκέρη)

Κάποιες φορές τα βράδια ξέφευγα απ’ την παρέα και πήγαινα βόλτες μακρινές, προσπαθώντας ίσως κρυφά να επικοινωνήσω με το πνεύμα, με το φάντασμά του. Τον αναζητούσα στα χωράφια, στα αστέρια του καλοκαιρινού ουρανού, πλάι στο ποτάμι, εκεί όπου άλλοτε κάναμε έρωτα. Εδώ είναι η γη σου, αυτή είναι η χώρα σου, του ψιθύριζα, αλλά απάντηση δεν έπαιρνα. Η σκιά του έμοιαζε πια για τα καλά να έχει χαθεί στ’ αχνάρια του χρόνου.

Ούτε και στα όνειρά μου μ’ επισκεπτόταν όπως παλιά. Ήταν σα να με είχε αφήσει ελεύθερη, να γίνω όποια εγώ θέλω, σα να μου έλεγε ότι εκείνος ήρθε μόνο και μόνο για να μου ανοίξει την πόρτα, κι ότι ήμουν εγώ αυτή που έπρεπε να διαλέξει τη διαδρομή που θ’ ακολουθούσε. Έλα όμως που, προς το παρόν τουλάχιστον, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν σ’ αυτόν!

Κάποια βράδια συνομιλούσα μαζί του και μονολογούσα:

Μίνωα, σε αγαπώ είσαι η ζωή μου και μου λείπεις. Ίσως ποτέ να μην κατάλαβες, το πόσο πόνεσα για σένα, όταν το σώμα σου ήταν ακόμη εδώ. Τώρα, έχω απομείνει μοναχή με την ψυχή σου, και οι αναμνήσεις μου σαν το νερό τρέχουν και χάνονται, και το μόνο που μένει είναι ο απόηχός τους. Ως πότε πια θα καρτερώ να ξαναρθείς και πάλι, έστω και στον ύπνο μου; Τώρα, καθώς σου μιλώ ψυχή προς ψυχή, σκέφτομαι πως η ζωή σου μου χάρισε τη μεγαλύτερη χαρά, ο θάνατός σου την πιο αβάσταχτη θλίψη. Ίσως για σένα ο θάνατος να ήταν μια λύση που ίσως σε ελευθέρωσε, αλλά για μένα η φυγή σου είναι μια ελευθερία, που ποτέ δε θέλησα να κατακτήσω.

*     *     *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΚΙΦΟΚΕΡΗ

Η Αθανασία Κιφοκέρη γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Πύργο Hλείας. Έχει σπουδάσει Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και συγκεκριμένα στο τμήμα Προσχολικής Αγωγής και εκπαιδευτικού σχεδιασμού, και μιλά αγγλικά, ιταλικά και ισπανικά. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα ισπανικών στο Instituto di Cervantes, μαθήματα υποκριτικής στο θέατρο των Αλλαγών με καθηγητές τον Θοδωρή Αθερίδη, τον Αλέξανδρο Ρήγα, τον σκηνοθέτη Χρήστο Δήμα και τον Ευδόκιμο Τσολακίδη. Επίσης έχει παρακολουθήσει μαθήματα στο Φάρο των Τυφλών για την εκμάθηση της γραφής Braille και σεμινάρια εγληματολογίας. Επιπρόσθετα, έχει παρακολουθήσει το ετήσιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλo: «Νευροψυχολογία και Ειδική Αγωγή με ιδιαίτερη έμφαση στις ειδικές αξιολογήσεις, θεραπείες και παρεμβάσεις» από το παιδαγωγικό τμήμα ειδικής αγωγής του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας. Επίσης, είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο των Πατρών στο τμήμα Επιστήμες της Αγωγής: Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση Ατόμων με Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού Λόγου. Εργάζεται στην ιδιωτική εκπαίδευση ως νηπιαγωγός και σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Είναι συγγραφέας αρκετών παιδικών και παιδαγωγικών βιβλίων, και αρθρογραφεί σε τοπικές εφημερίδες και ελληνικά blogs . Από το 2020 είναι μέλος στο Κέντρο μελέτης του Εγκλήματος.