Αφιερωμένο στην Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ
Η ποιήτρια Κατερίνα των αγγέλων
Θαυμάζω τον οργωμένο κήπο ,
που αρδεύεται στο σώμα σου , Κατερίνα των αγγέλων .
Μοσχοβολάνε τ’ αγριολούλουδα
στο πληγωμένο σου γέλιο .
Τα μάτια σου με καλούνε , προσκυνητή ,
στο ναό της άμωμης ψυχής σου .
Γυμνώνομαι , ταπεινά ,
απ’ το στεφάνι της ζωώδους μου φύσης
και εισέρχομαι , σιωπηλός ,
στο ιερό της αγίας σου ποίησης .
Όρθιος , σε κίνηση πυρρίχιου
και με τα χέρια μου μια ανοιχτή αγκαλιά ,
ίσα να σε χωρέσει , έστω και λίγο .
Και , ώ του θαύματος ,
υπάρχω , τυχερός που με κοινώνησες
κρασάκι έμπνευσης ,
αντίδωρο του έρωτα
και αίμα από βάσανα του Ανθρώπου .
Και τώρα , όμορφή μου Κατερίνα των αγγέλων ,
εγώ , ένα φτωχό δεντρί
μέσα στο δάσος τ’ ουρανού σου ,
προσεύχομαι
να ξαναγίνω σπόρος .
Δε θέλω δάκρυα να με ποτίσουν ,
στίχους σου δρέπω
από το περιβόλι σου , ποιήτριά μου ,
στη φάτνη της καρδιάς μου να εισδύσουν
κι όσο να ρθει η άνοιξη
βρέφος - ελπίδα να γεννήσουν .
Κι εσύ , που θάλλεις
άνοιξη μες στους χειμώνες ,
ακάματη αθάνατή μου μούσα ,
θα’ σαι εδώ , κοντά μας ,
άστρο και σύννεφο της κάθε ώρας ,
να μας ζεσταίνεις
την παγωμένη ανθρωπιά μας .
22 Ιανουαρίου 2020
Πάνος Κουμπούρας
Φιλόλογος - λογοτέχνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!