Το σύμπαν επεκτεινόταν στο άπειρο έξω από την κάψουλα του διαστημικού σταθμού. ‘Το χέρι του θεού’ όπως συνήθιζε να λέει, τους κρατούσε σε τροχιά γύρω από την γη.
Συμπλήρωναν εξήντα μέρες διενεργώντας πειράματα και υποβάλλοντας σε δοκιμασίες τον εαυτό τους προς χάριν της ανθρωπότητας. Τις ελεύθερές του ώρες διάβαζε Ντοστογιέφσκι στο πρωτότυπο και προσευχόταν αιωρούμενος λόγω έλλειψης βαρύτητας σαν άγγελος στον παράδεισο.
Ιντερνέτ και άλλες γήινες ευκολίες δεν είχαν, συνεπώς η επικοινωνία με τους δικούς τους γινόταν σπάνια.
Ανήμερα των Χριστουγέννων ώρα δέκα τοπική Μόσχας, η γραμμή άνοιξε. Στην οθόνη η κόρη και η γυναίκα του.
«Τι θα μου φέρεις μπαμπά μου» τον ρώτησε η μικρή.
«Ένα ολόγιομο φεγγάρι και αστερόσκονη» της απάντησε.
«Να γυρίσεις γρήγορα μου αρκεί, σ’ αγαπώ μπαμπά».
Φοίβος Σταμπολιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!