ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝ
Να ’μουν σαν τ’ αστέρι τ’ ουρανού
της ταπεινής γιορτής ο ταχυδρόμος
απ’ τους κάμπους ως τα χιόνια του βουνού
για ν’ αρχίσει φωτεινά ο χρόνος.
Να ’μουνα της κόρης τ’ αλεξανδρινά
στο ιερό κοντά που τα ’χε αφημένα
δώρα αγριόχορτα στου δρόμου τη γωνιά
π’ ώσπου να γυρίσει τα ’βρε ρόδιν’ ανθισμένα.
Να ’μουν ο τσοπάνης της χαράς
που φυλά ευλαβικά τα πρόβατά του
μα τη νύχτα της μεγάλης προσφοράς
να ξεφύγουν τα αφήνει απ’ την καρδιά του.
Να ’μουνα της πόλης ο φτωχός
και του παλιού χωριού ο ξένος
που πανώριος σαν μικρός Χριστός
μέσα σε φιλόξενη φωλιά κοιμάται καλεσμένος.
Να ’μουν σαν τ’ αστέρι τ’ ουρανού
της ταπεινής γιορτής ο ταχυδρόμος
απ’ τους κάμπους ως τα χιόνια του βουνού
για ν’ αρχίσει φωτεινά ο χρόνος.
Ελένη Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!