Ανέβαινε στα
ουρανοθέμελα ισχνός καλόγερος ανενόχλητος, αγέρωχος. Στο μικρό αγροτόσπιτο
έκαιγε για τα καλά η εστία, στο καζάνι έβραζε ο ατίθασος κόκορας, με τον
γευστικό ζωμό θα χάριζε ολβιότητα στα αφεντικά του. Έτοιμη η σούπα θα ζέσταινε
τα ταλανισμένα σωθικά. Έπειτα ο πετεινός θα γέμιζε κάστανα και κουκουνάρια, με
μανιτάρια και ξερά βερίκοκα να ψηθεί, να τους ξαναχορτάσει συνοδεία
γλυκοπατάτας.
Χειμώνας δριμύς, παγωνιά ατελείωτη. Αυτή την περίοδο διάλεγε ο γέρο Χρόνος να παραδώσει τον θρόνο στον νεότερο αντικαταστάτη. Πιστοί οι μήνες καρτερούσαν και διάβαιναν στωικά.
Η αφέντρα σκούπιζε με ανθόνερο τα εικονίσματα όπου διανυκτέρευσαν στο χιονισμένο κατώφλι, μπήκαν στο σπιτικό με τη νέα χρονιά. Να κουβαλήσουν την καλοτυχία. Στην άκρη το σπασμένο ρόδι με τα διάσπαρτα κουνιά να υπόσχονται πειθήνια την αφθονία σε όλο της το μεγαλείο. Παραδίπλα κι η βαριά πέτρα που σύρθηκε να καλοπιάσει την πανάκεια. Τακτοποίησε την αταξία και σταυροκοπήθηκε. Αχ, ας της έφερνε το νέο έτος το δωράκι του. Μια κορούλα λαχταρούσε να φιλοξενήσει στα ζεστά σπλάχνα και στη γενναιόδωρη καρδιά της. Μια χαριτωμένη μικρούλα να αναπτύσσεται σαν τα κλωνιά της ψηλής καρυδιάς στην αυλή, να τη βοηθά στα καθήκοντα της εστίας και της γεωργίας. Δεν θα κουραζόταν να την καμαρώνει μαζί με τον άντρα της, συχνά κι αδιάκριτα κοίταζε την αφούσκωτη κοιλιά της κι αδημονούσε. Άκουσε τα χτυπήματα στη θύρα. Βέβαιη πως ήταν τα γονικά τους με τα αδέρφια της έτρεξε. Σάστισε βλέποντας απρόσμενο επισκέπτη. Ένας διακονιάρης, μουγκός κιόλας της άπλωσε την παλάμη του. Λίγα ψίχουλα ποθούσε μονάχα και θα συνέχιζε τη στράτα του. Κατανόησε τα νοήματά του. Δεν μεμψιμοίρησε τούτη τη φορά και τον κάθισε στο τραπέζι. Τον φίλεψε τα πιο εκλεκτά κομμάτια και το καλύτερο κρασί, παραγωγής τους. Τη φίλησε στο μέτωπο ο ρακένδυτος γεράκος κι αποχώρησε. Μετά από ώρα ήρθαν οι επισκέπτες τους κι εκπληρώθηκε το τραπέζωμα γιορτινό και γλαφυρό. Αργά τη νύχτα χτυπήματα τους αναστάτωσαν από βαθύ ύπνο. Έτρεξε να ανοίξει την πόρτα με το λιπόθυμο λυχνάρι. Ένα κουβαράκι σε καλάθι με κλαδιά γκι την περίμενε. Αδύναμο κλαψούρισμα απαίτησε φιλοξενία και θαλπωρή.
Χειμώνας δριμύς, παγωνιά ατελείωτη. Αυτή την περίοδο διάλεγε ο γέρο Χρόνος να παραδώσει τον θρόνο στον νεότερο αντικαταστάτη. Πιστοί οι μήνες καρτερούσαν και διάβαιναν στωικά.
Η αφέντρα σκούπιζε με ανθόνερο τα εικονίσματα όπου διανυκτέρευσαν στο χιονισμένο κατώφλι, μπήκαν στο σπιτικό με τη νέα χρονιά. Να κουβαλήσουν την καλοτυχία. Στην άκρη το σπασμένο ρόδι με τα διάσπαρτα κουνιά να υπόσχονται πειθήνια την αφθονία σε όλο της το μεγαλείο. Παραδίπλα κι η βαριά πέτρα που σύρθηκε να καλοπιάσει την πανάκεια. Τακτοποίησε την αταξία και σταυροκοπήθηκε. Αχ, ας της έφερνε το νέο έτος το δωράκι του. Μια κορούλα λαχταρούσε να φιλοξενήσει στα ζεστά σπλάχνα και στη γενναιόδωρη καρδιά της. Μια χαριτωμένη μικρούλα να αναπτύσσεται σαν τα κλωνιά της ψηλής καρυδιάς στην αυλή, να τη βοηθά στα καθήκοντα της εστίας και της γεωργίας. Δεν θα κουραζόταν να την καμαρώνει μαζί με τον άντρα της, συχνά κι αδιάκριτα κοίταζε την αφούσκωτη κοιλιά της κι αδημονούσε. Άκουσε τα χτυπήματα στη θύρα. Βέβαιη πως ήταν τα γονικά τους με τα αδέρφια της έτρεξε. Σάστισε βλέποντας απρόσμενο επισκέπτη. Ένας διακονιάρης, μουγκός κιόλας της άπλωσε την παλάμη του. Λίγα ψίχουλα ποθούσε μονάχα και θα συνέχιζε τη στράτα του. Κατανόησε τα νοήματά του. Δεν μεμψιμοίρησε τούτη τη φορά και τον κάθισε στο τραπέζι. Τον φίλεψε τα πιο εκλεκτά κομμάτια και το καλύτερο κρασί, παραγωγής τους. Τη φίλησε στο μέτωπο ο ρακένδυτος γεράκος κι αποχώρησε. Μετά από ώρα ήρθαν οι επισκέπτες τους κι εκπληρώθηκε το τραπέζωμα γιορτινό και γλαφυρό. Αργά τη νύχτα χτυπήματα τους αναστάτωσαν από βαθύ ύπνο. Έτρεξε να ανοίξει την πόρτα με το λιπόθυμο λυχνάρι. Ένα κουβαράκι σε καλάθι με κλαδιά γκι την περίμενε. Αδύναμο κλαψούρισμα απαίτησε φιλοξενία και θαλπωρή.
ΡΟΥΛΑ ΣΚΟΥΜΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!