Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήση μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 3ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2019 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Μαίρη Κάντα, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΜΑΙΡΗ ΚΑΝΤΑ
1. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο, πιστεύω πως μπορεί να προσφέρει μία απόδραση από τα προβλήματα της καθημερινότητας.
2. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Από το 2007 αρθρογραφώ σε εφημερίδες και sites, μα το 2012 έγραψα το πρώτο μου θεατρικό κείμενο. Ήταν ένας μονόλογος που έγραψα για να τον στείλω σε ένα διαγωνισμό συγγραφής θεατρικών κειμένων. Αυτός ο διαγωνισμός ήταν ο λόγος για να κάτσω στο υπολογιστή και να πληκτρολογήσω τις πρώτες σελίδες. Όταν έγραψα την λέξη «τέλος» και διάβασα από την αρχή, όσα είχα γράψει, δεν πίστευα πως πράγματι είχα γράψει εγώ αυτό το κείμενο. Υπήρχαν σίγουρα λάθη, αλλά διαβάζοντας την ιστορία της ηρωίδας μου, σκέφτηκα πως πλέον αυτό θέλω να κάνω: Να γράφω τις ιστορίες των ηρώων που δημιουργώ. Λίγους μήνες αργότερα, έγραψα το πρώτο ολοκληρωμένο διήγημα για να δημοσιευτεί σε ένα site.
3. Γιατί γράφετε;
Η γραφή είναι η ψυχοθεραπεία μου, μέσα από αυτή μπορώ να εκφραστώ. Μπορώ να προσθέσω στους ήρωες που δημιουργώ, το πώς νοιώθω κάθε φορά, να «μιλήσω» μέσα από τους ήρωες μου, να φτιάξω από την αρχή ένα δικό μου κόσμο.
4. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης. Οτιδήποτε μπορεί να με εμπνεύσει: ένας πίνακας ζωγραφικής, μία παλιά φωτογραφία.
5. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Έχω ασχοληθεί με διάφορα είδη. Έχω γράψει αστυνομικά διηγήματα, διηγήματα τρόμου και φαντασίας, ρομαντικά μα και παραμύθια.
6. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Όπως είπα και πιο πριν, το πρώτο μου λογοτεχνικό έργο ήταν ένας θεατρικός μονόλογος, με το τίτλο «Γυναικεία Εξομολόγηση». Στην συνέχεια, έγραψα άλλα δύο θεατρικά έργα. Γράφω διηγήματα και παραμύθια όπου δημοσιεύονται σε διάφορα λογοτεχνικά sites, ενώ κάποια από τα διηγήματα μου έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικά ψηφιακά βιβλία. Με τα διηγήματα μου «Μια αλήθεια που πονάει» και «Κλόουν» κέρδισα δύο φορές βραβείο σε διαγωνισμό συγγραφής. Πρόσφατα συμμετέχω στο συλλογικό βιβλίο «28 λόγοι για να πεθάνεις» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις i-write.
7. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «28 λόγοι για να πεθάνεις».
Πρόκειται για ένα συλλογικό βιβλίο 28 αστυνομικών διηγημάτων που το έχουν γράψει 28 νέοι συγγραφείς του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa. Σε αυτό το βιβλίο συμμετέχω με το διήγημα «Φόνος στον Οίκο του Θεού». Η υπόθεση εξελίσσεται στην Κόρινθο. Εκεί μία μαθήτρια δολοφονείται μέσα σε μία εκκλησία. Η ντετέκτιβ Φένια Αναγνώστου αναλαμβάνει να βρει τον ένοχο. Και τα 28 διηγήματα που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο είναι εξαιρετικά και θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Πρόκειται για ένα συλλογικό βιβλίο 28 αστυνομικών διηγημάτων που το έχουν γράψει 28 νέοι συγγραφείς του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa. Σε αυτό το βιβλίο συμμετέχω με το διήγημα «Φόνος στον Οίκο του Θεού». Η υπόθεση εξελίσσεται στην Κόρινθο. Εκεί μία μαθήτρια δολοφονείται μέσα σε μία εκκλησία. Η ντετέκτιβ Φένια Αναγνώστου αναλαμβάνει να βρει τον ένοχο. Και τα 28 διηγήματα που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο είναι εξαιρετικά και θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
8. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Γράφω αργά το βράδυ ή πολύ νωρίς το πρωί και ακούγοντας πάντα ήχους βροχής καθώς με αυτό τον τρόπο ηρεμώ και συγκεντρώνομαι καλύτερα σε αυτό που γράφω.
Σήμερα υπάρχουν πολλά και αξιόλογα βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Oι εκδοτικοί οίκοι δίνουν χώρο σε νέους συγγραφείς να γράψουν. Οι αναγνώστες, από την άλλη, έχουν περισσότερες επιλογές για να αγοράσουν ένα βιβλίο και να το διαβάσουν.
10. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
9. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
Σήμερα υπάρχουν πολλά και αξιόλογα βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Oι εκδοτικοί οίκοι δίνουν χώρο σε νέους συγγραφείς να γράψουν. Οι αναγνώστες, από την άλλη, έχουν περισσότερες επιλογές για να αγοράσουν ένα βιβλίο και να το διαβάσουν.
Αν και διηγήματα μου συμπεριλήφθησαν πρώτα σε ηλεκτρονικά βιβλία, προτιμώ το έντυπο βιβλίο. Είναι διαφορετική αίσθηση να αγγίζεις ένα έντυπο βιβλίο, να αλλάζεις τις σελίδες του, να προσέχεις μήπως κατά λάθος τσαλακωθεί.
11. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Θα τον προέτρεπα να διαβάζει πολλά βιβλία και να γράφει επίσης πολύ. Η εξάσκηση είναι αυτή που θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος στη συγγραφή.
12. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Διάβασα το βιβλίο της Jodi Picoult «Μικρά σημαντικά πράγματα».
14. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
Είναι μία αρκετά δύσκολη ερώτηση καθώς μου αρέσουν πολλά βιβλία και είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Θα αναφέρω το βιβλίο της Jodi Picoult «Ο φύλακας της αδερφής μου» καθώς ήταν το πρώτο βιβλίο που αγόρασα ως φοιτήτρια στα Ιωάννινα και τοποθέτησα στη βιβλιοθήκη μου. Αγαπημένο μου βιβλίο από την Cecelia Ahern είναι το «Στην Άκρη του Ουράνιου Τόξου». Ακόμα μου αρέσουν πολύ τα βιβλία «Έρωτας σαν βροχή» της κ. Λένας Μαντά, «Αγαπώ θα πει χάνομαι» της κ. Ρένας Ρώσση-Ζαίρη, «Σκοτεινός Λαβύρινθος» του κ. Αζαριάδη.
12. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Διάβασα το βιβλίο της Jodi Picoult «Μικρά σημαντικά πράγματα».
13. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Έχω πολλούς αγαπημένους Έλληνες συγγραφείς, αλλά προτιμώ να μη αναφέρω κάποιον συγκεκριμένα. Από ξένους συγγραφείς, λατρεύω την Jodi Picoult και την Cecelia Ahern. Μου αρέσουν επίσης και τα βιβλία του John Green.
Είναι μία αρκετά δύσκολη ερώτηση καθώς μου αρέσουν πολλά βιβλία και είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Θα αναφέρω το βιβλίο της Jodi Picoult «Ο φύλακας της αδερφής μου» καθώς ήταν το πρώτο βιβλίο που αγόρασα ως φοιτήτρια στα Ιωάννινα και τοποθέτησα στη βιβλιοθήκη μου. Αγαπημένο μου βιβλίο από την Cecelia Ahern είναι το «Στην Άκρη του Ουράνιου Τόξου». Ακόμα μου αρέσουν πολύ τα βιβλία «Έρωτας σαν βροχή» της κ. Λένας Μαντά, «Αγαπώ θα πει χάνομαι» της κ. Ρένας Ρώσση-Ζαίρη, «Σκοτεινός Λαβύρινθος» του κ. Αζαριάδη.
15. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
Το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει ένα συλλογικό βιβλίο παραμυθιών, όπου θα συμμετέχω και εγώ με ένα παραμύθι.
* * *
«Το ταξίδι της απεξάρτησης»
(της Μαίρης Κάντα)
Ο Νικήτας έφτασε έξω από το γραφείο της ψυχολόγου. Τα πόδια του έτρεμαν και τα χέρια του ήταν ιδρωμένα. Μα το είχε αποφασίσει. Δεν θα έκανε τώρα πίσω. Δεν θα έφευγε, δεν θα το έσκαγε σαν δειλός. Χτύπησε το κουδούνι και περίμενε. Σε λίγα λεπτά η ψυχολόγος τον υποδέχτηκε στο γραφείο της. Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Θα κατάφερνε άραγε να βγει νικητής; Να σταματήσει την κακιά συνήθεια του τζόγου.
«Όλα εξαρτιόνται από σένα και από την δύναμη που έχεις κρυμμένη μέσα σου» είπε η ψυχολόγος και εκείνος την κοίταξε με δυσπιστία, χωρίς να απαντήσει. «Δεν με πιστεύεις;» τον ρώτησε με ένα ελαφρύ χαμόγελο η ψυχολόγος και ο Νικήτας έγνεψε αρνητικά. «Κακώς» συνέχισε η Ιωάννα, η ψυχολόγος του. «Όλοι μας μοιάζουμε με τον Ηρακλή. Θυμάσαι τους άθλους του; Εσύ μόλις έκανες ένα άθλο. Έφτασες μέχρι το γραφείο μου. Ζήτησες την βοήθεια μου, όπως έκανε και ο Ηρακλής για να εξοντώσει την Λερναία Ύδρα». Ο Νικήτας χαμογέλασε. Με την βοήθεια της ψυχολόγου του, άρχισε ξαφνικά να νοιώθει πιο δυνατός.
«Ίσως είμαι και εγώ ένας Ηρακλής» σκέφτηκε και αμέσως φαντάστηκε τον εαυτό του ως ημίθεο να κρατάει ένα ρόπαλο. «Τα βήματα που πρέπει να κάνεις είναι αρκετά» τον επανέφερε στην πραγματικότητα, η Ιωάννα και συνέχισε «αλλά στο τέλος θα νικήσεις». Ο Νικήτας έφυγε από το γραφείο της ψυχολόγου με την υπόσχεση πως θα επέστρεφε ξανά σύντομα για να κάνει την δεύτερη του συνεδρία.
Όταν έφτασε στο σπίτι, αποφάσισε να καταγράψει σε ένα χαρτί τι ακριβώς του προσφέρει ο τζόγος, συμβουλή που του έδωσε η ψυχολόγος. «Χρήματα, ακριβά ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα….» ήταν μερικά από αυτά που κατέγραψε στη λίστα του. Την έκρυψε στο συρτάρι του και περίμενε μέχρι την επόμενη συνεδρία.
«Είσαι έτοιμος να εξοντώσεις το λιοντάρι;» του είπε η Ιωάννα, μόλις έφτασε στο γραφείο της. «Το ποιο;» ρώτησε εκείνος απορημένος. Η Ιωάννα γέλασε. «Το λιοντάρι της Νεμέας που εξόντωσε ο Ηρακλής» απάντησε και συνέχισε: «Είμαι σίγουρη πως με την ψυχική σου θέληση, θα νικήσεις την εξάρτησή σου από τον τζόγο». Ο Νικήτας της έδειξε την λίστα που είχε γράψει. Είχε προσθέσει τον τίτλο: «Τα οφέλη του τζόγου». Η ψυχολόγος την διάβασε προσεκτικά. «Υλικές επιθυμίες έχεις μόνο;» τον ρώτησε αφοπλιστικά και συνέχισε: «Μόνο το χρήμα γεμίζει την ψυχή σου; Δεν είδα πουθενά να αναφέρεις την αγάπη, την ευτυχία, την γνώση. Δεν αγαπάς κάποιο άτομο; Δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις κάτι; Κάποιο χόμπι δεν έχεις;» Οι ερωτήσεις της ψυχολόγου ήταν αρκετά σκληρές και πλήγωσαν τον Νικήτα.
Έμεινε σκεφτικός μη γνωρίζοντας τι να απαντήσει. Μα και η Ιωάννα παρέμεινε σιωπηλή. Περίμενε την απάντηση του. Ήξερε όμως πόσο δύσκολο ήταν να απαντήσει ο συνομιλητής της. «Αγαπούσα πολύ μία γυναίκα..» άρχισε να λέει ο Νικήτας, «περνούσαμε πολύ όμορφα μαζί. Γελούσαμε, βλέπαμε ταινίες. Ήμασταν και οι δύο άνεργοι, αλλά δεν μας ένοιαζε αυτό. Πηγαίναμε διακοπές τα καλοκαίρια και κοιμόμασταν στην παραλία. Παίρναμε ένα τοστ και το τρώγαμε μαζί...» είπε και δάκρυα κύλησαν ξαφνικά από τα μάτια του.
«Και μετά;» ρώτησε η ψυχολόγος. «Μετά εκείνη γνώρισε ένα πλούσιο επιχειρηματία, δέκα χρόνια μεγαλύτερο μου και με άφησε. Μου είπε μόνο πως δεν μπορούσα να της προσφέρω την ζωή που της προσέφερε εκείνος. Κάπως έτσι άρχισα τον τζόγο». «Πες μου κάτι: Τι σε συγκίνησε σήμερα περισσότερο; Η λίστα που μου έφερες ή οι στιγμές που θυμήθηκες με την πρώην σύντροφό σου;» «Οι στιγμές που θυμήθηκα» απάντησε εκείνος, χωρίς να το πολυσκεφτεί. «Μπράβο!» του απάντησε χαρούμενα η ψυχολόγος. «Αυτό ήθελα να ακούσω. Οι στιγμές σου δίνουν μεγαλύτερη χαρά και όχι τα ακριβά ρούχα. Είσαι έτοιμος να φέρεις τα βόδια του Γηρυόνη στον Ευρυσθέα.» Ο Νικήτας την κοίταξε για ακόμα μια φορά απορημένος. «Θέλω να πω πως βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως το πιο σημαντικό σε αυτή την ζωή είναι οι όμορφες στιγμές που ζεις. Δεν έχεις ανάγκη τα υλικά πράγματα που σου προσφέρει ο τζόγος. Κατάλαβες;» Ο Νικήτας έγνεψε καταφατικά.
Ωστόσο, οι μέρες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες για τον Νικήτα. Όλα άρχισαν, όταν του τηλεφώνησε ένας φίλος του που είχε γνωρίσει στο καζίνο που πήγαινε. Του είπε πως κέρδισε ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό και αγόρασε ένα αυτοκίνητο μάρκας Μερσεντές. Ο Νικήτας αμέσως ζήλεψε τον φίλο του. Ονειρευόταν από μικρό παιδί να αποκτήσει ένα τόσο ακριβό αυτοκίνητο. Και τώρα το απέκτησε ο φίλος του. «Θα το αποκτήσω και εγώ» σκέφτηκε και αποφάσισε στιγμιαία να πάει στο καζίνο να παίξει. «Μόνο για μία φορά» σκέφτηκε καθώς έπαιξε τα πρώτα του χρήματα στη ρουλέτα. Μα δεν ήταν μόνο μία φορά. Ξημερώματα έφυγε από το καζίνο έχοντας χάσει πολλά χρήματα για ακόμα μία φορά.
Επέστρεψε στο σπίτι, κάνοντας συνέχεια αρνητικές σκέψεις. «Και είχα ξεκινήσει καλά την ψυχοθεραπεία. Γιατί πήγα ξανά στο καζίνο; Πόσο ανόητος ήμουν;» σκεφτόταν συνέχεια. Όταν πήγε ξανά στην συνεδρία, είχε μετανιώσει για την επίσκεψη του στο καζίνο και περίμενε την δυσαρέσκεια της ψυχολόγου του. Ντρεπόταν να την κοιτάξει στα μάτια. Μα εκείνη, για ακόμα μία φορά ήταν χαμογελαστή και του είπε όσα ήθελε να ακούσει και ο ίδιος.
«Πήγες λοιπόν στο καζίνο. Η ζήλεια σε κυρίευσε και μετά σε κυρίευσαν οι αρνητικές σκέψεις. Μοιάζεις στον μυθικό Ηρακλή. Μη νοιώθεις άσχημα. Και αυτός τα ίδια έκανε. Για να εξοντώσει τις Στυμφαλίδες όρνιθες, χρησιμοποίησε τα κρόταλα της θεάς Αθηνάς. Μπορεί να μη μοιάζω στη θεά Αθηνά, αλλά θα σε βοηθήσω να νικήσεις τις δικές σου Στυμφαλίδες όρνιθες. Έπειτα, μόνος σου θα πραγματοποιήσεις και τον όγδοο άθλο του Ηρακλή». «Ποιος είναι αυτός;» ρώτησε ο Νικήτας που πια είχε καταλάβει πως οι άθλοι του Ηρακλή άρεσαν πολύ στην ψυχολόγο του. «Θα αρπάξεις τα άγρια άλογα του Διομήδη και έτσι θα μειώσεις τις αρνητικές σκέψεις που κάνεις» του απάντησε εκείνη.
Πέρασαν μήνες και οι συνεδρίες του Νικήτα με την ψυχολόγο του συνεχίστηκαν κανονικά. Με την βοήθεια της Ιωάννας κατάφερε να βγάλει από την ζωή του, τον τζόγο. Στη τελευταία συνεδρία, ο Νικήτας πήγε στο γραφείο της Ιωάννας κρατώντας ένα βιβλίο.
«Αυτό είναι για σένα» είπε στην Ιωάννα, όταν άνοιξε την πόρτα του γραφείου της και της έδωσε το βιβλίο. Η Ιωάννα διάβασε δυνατά το τίτλο: «Οι δώδεκα άθλοι του Ηρακλή». «Με την βοήθεια σου» της είπε, «κατάφερα να πραγματοποιήσω και τον δωδέκατο άθλο του Ηρακλή» και χαμογέλασε.
«Όλα εξαρτιόνται από σένα και από την δύναμη που έχεις κρυμμένη μέσα σου» είπε η ψυχολόγος και εκείνος την κοίταξε με δυσπιστία, χωρίς να απαντήσει. «Δεν με πιστεύεις;» τον ρώτησε με ένα ελαφρύ χαμόγελο η ψυχολόγος και ο Νικήτας έγνεψε αρνητικά. «Κακώς» συνέχισε η Ιωάννα, η ψυχολόγος του. «Όλοι μας μοιάζουμε με τον Ηρακλή. Θυμάσαι τους άθλους του; Εσύ μόλις έκανες ένα άθλο. Έφτασες μέχρι το γραφείο μου. Ζήτησες την βοήθεια μου, όπως έκανε και ο Ηρακλής για να εξοντώσει την Λερναία Ύδρα». Ο Νικήτας χαμογέλασε. Με την βοήθεια της ψυχολόγου του, άρχισε ξαφνικά να νοιώθει πιο δυνατός.
«Ίσως είμαι και εγώ ένας Ηρακλής» σκέφτηκε και αμέσως φαντάστηκε τον εαυτό του ως ημίθεο να κρατάει ένα ρόπαλο. «Τα βήματα που πρέπει να κάνεις είναι αρκετά» τον επανέφερε στην πραγματικότητα, η Ιωάννα και συνέχισε «αλλά στο τέλος θα νικήσεις». Ο Νικήτας έφυγε από το γραφείο της ψυχολόγου με την υπόσχεση πως θα επέστρεφε ξανά σύντομα για να κάνει την δεύτερη του συνεδρία.
Όταν έφτασε στο σπίτι, αποφάσισε να καταγράψει σε ένα χαρτί τι ακριβώς του προσφέρει ο τζόγος, συμβουλή που του έδωσε η ψυχολόγος. «Χρήματα, ακριβά ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα….» ήταν μερικά από αυτά που κατέγραψε στη λίστα του. Την έκρυψε στο συρτάρι του και περίμενε μέχρι την επόμενη συνεδρία.
«Είσαι έτοιμος να εξοντώσεις το λιοντάρι;» του είπε η Ιωάννα, μόλις έφτασε στο γραφείο της. «Το ποιο;» ρώτησε εκείνος απορημένος. Η Ιωάννα γέλασε. «Το λιοντάρι της Νεμέας που εξόντωσε ο Ηρακλής» απάντησε και συνέχισε: «Είμαι σίγουρη πως με την ψυχική σου θέληση, θα νικήσεις την εξάρτησή σου από τον τζόγο». Ο Νικήτας της έδειξε την λίστα που είχε γράψει. Είχε προσθέσει τον τίτλο: «Τα οφέλη του τζόγου». Η ψυχολόγος την διάβασε προσεκτικά. «Υλικές επιθυμίες έχεις μόνο;» τον ρώτησε αφοπλιστικά και συνέχισε: «Μόνο το χρήμα γεμίζει την ψυχή σου; Δεν είδα πουθενά να αναφέρεις την αγάπη, την ευτυχία, την γνώση. Δεν αγαπάς κάποιο άτομο; Δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις κάτι; Κάποιο χόμπι δεν έχεις;» Οι ερωτήσεις της ψυχολόγου ήταν αρκετά σκληρές και πλήγωσαν τον Νικήτα.
Έμεινε σκεφτικός μη γνωρίζοντας τι να απαντήσει. Μα και η Ιωάννα παρέμεινε σιωπηλή. Περίμενε την απάντηση του. Ήξερε όμως πόσο δύσκολο ήταν να απαντήσει ο συνομιλητής της. «Αγαπούσα πολύ μία γυναίκα..» άρχισε να λέει ο Νικήτας, «περνούσαμε πολύ όμορφα μαζί. Γελούσαμε, βλέπαμε ταινίες. Ήμασταν και οι δύο άνεργοι, αλλά δεν μας ένοιαζε αυτό. Πηγαίναμε διακοπές τα καλοκαίρια και κοιμόμασταν στην παραλία. Παίρναμε ένα τοστ και το τρώγαμε μαζί...» είπε και δάκρυα κύλησαν ξαφνικά από τα μάτια του.
«Και μετά;» ρώτησε η ψυχολόγος. «Μετά εκείνη γνώρισε ένα πλούσιο επιχειρηματία, δέκα χρόνια μεγαλύτερο μου και με άφησε. Μου είπε μόνο πως δεν μπορούσα να της προσφέρω την ζωή που της προσέφερε εκείνος. Κάπως έτσι άρχισα τον τζόγο». «Πες μου κάτι: Τι σε συγκίνησε σήμερα περισσότερο; Η λίστα που μου έφερες ή οι στιγμές που θυμήθηκες με την πρώην σύντροφό σου;» «Οι στιγμές που θυμήθηκα» απάντησε εκείνος, χωρίς να το πολυσκεφτεί. «Μπράβο!» του απάντησε χαρούμενα η ψυχολόγος. «Αυτό ήθελα να ακούσω. Οι στιγμές σου δίνουν μεγαλύτερη χαρά και όχι τα ακριβά ρούχα. Είσαι έτοιμος να φέρεις τα βόδια του Γηρυόνη στον Ευρυσθέα.» Ο Νικήτας την κοίταξε για ακόμα μια φορά απορημένος. «Θέλω να πω πως βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο. Αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως το πιο σημαντικό σε αυτή την ζωή είναι οι όμορφες στιγμές που ζεις. Δεν έχεις ανάγκη τα υλικά πράγματα που σου προσφέρει ο τζόγος. Κατάλαβες;» Ο Νικήτας έγνεψε καταφατικά.
Ωστόσο, οι μέρες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες για τον Νικήτα. Όλα άρχισαν, όταν του τηλεφώνησε ένας φίλος του που είχε γνωρίσει στο καζίνο που πήγαινε. Του είπε πως κέρδισε ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό και αγόρασε ένα αυτοκίνητο μάρκας Μερσεντές. Ο Νικήτας αμέσως ζήλεψε τον φίλο του. Ονειρευόταν από μικρό παιδί να αποκτήσει ένα τόσο ακριβό αυτοκίνητο. Και τώρα το απέκτησε ο φίλος του. «Θα το αποκτήσω και εγώ» σκέφτηκε και αποφάσισε στιγμιαία να πάει στο καζίνο να παίξει. «Μόνο για μία φορά» σκέφτηκε καθώς έπαιξε τα πρώτα του χρήματα στη ρουλέτα. Μα δεν ήταν μόνο μία φορά. Ξημερώματα έφυγε από το καζίνο έχοντας χάσει πολλά χρήματα για ακόμα μία φορά.
Επέστρεψε στο σπίτι, κάνοντας συνέχεια αρνητικές σκέψεις. «Και είχα ξεκινήσει καλά την ψυχοθεραπεία. Γιατί πήγα ξανά στο καζίνο; Πόσο ανόητος ήμουν;» σκεφτόταν συνέχεια. Όταν πήγε ξανά στην συνεδρία, είχε μετανιώσει για την επίσκεψη του στο καζίνο και περίμενε την δυσαρέσκεια της ψυχολόγου του. Ντρεπόταν να την κοιτάξει στα μάτια. Μα εκείνη, για ακόμα μία φορά ήταν χαμογελαστή και του είπε όσα ήθελε να ακούσει και ο ίδιος.
«Πήγες λοιπόν στο καζίνο. Η ζήλεια σε κυρίευσε και μετά σε κυρίευσαν οι αρνητικές σκέψεις. Μοιάζεις στον μυθικό Ηρακλή. Μη νοιώθεις άσχημα. Και αυτός τα ίδια έκανε. Για να εξοντώσει τις Στυμφαλίδες όρνιθες, χρησιμοποίησε τα κρόταλα της θεάς Αθηνάς. Μπορεί να μη μοιάζω στη θεά Αθηνά, αλλά θα σε βοηθήσω να νικήσεις τις δικές σου Στυμφαλίδες όρνιθες. Έπειτα, μόνος σου θα πραγματοποιήσεις και τον όγδοο άθλο του Ηρακλή». «Ποιος είναι αυτός;» ρώτησε ο Νικήτας που πια είχε καταλάβει πως οι άθλοι του Ηρακλή άρεσαν πολύ στην ψυχολόγο του. «Θα αρπάξεις τα άγρια άλογα του Διομήδη και έτσι θα μειώσεις τις αρνητικές σκέψεις που κάνεις» του απάντησε εκείνη.
Πέρασαν μήνες και οι συνεδρίες του Νικήτα με την ψυχολόγο του συνεχίστηκαν κανονικά. Με την βοήθεια της Ιωάννας κατάφερε να βγάλει από την ζωή του, τον τζόγο. Στη τελευταία συνεδρία, ο Νικήτας πήγε στο γραφείο της Ιωάννας κρατώντας ένα βιβλίο.
«Αυτό είναι για σένα» είπε στην Ιωάννα, όταν άνοιξε την πόρτα του γραφείου της και της έδωσε το βιβλίο. Η Ιωάννα διάβασε δυνατά το τίτλο: «Οι δώδεκα άθλοι του Ηρακλή». «Με την βοήθεια σου» της είπε, «κατάφερα να πραγματοποιήσω και τον δωδέκατο άθλο του Ηρακλή» και χαμογέλασε.
«Η μάγισσα που ήθελε να γίνει γιατρός»
(της Μαίρης Κάντα)
Μία φορά και ένα καιρό σε ένα μικρό σπίτι βαθιά μέσα στο δάσος, ζούσε μία οικογένεια μάγων. Η μικρή Χλόη, ο πατέρας της Χανς και η μητέρα της Κλαίρη. Οι γονείς της Χλόης εργάζονταν στο Υπουργείο Μαγείας. Δουλειά τους ήταν να κατασκευάζουν επικίνδυνα φίλτρα, να τρομάζουν και να κάνουν κακό στους ανθρώπους και στα ζώα. Λάτρευαν την δουλειά τους και ήλπιζαν στο μέλλον να δουλέψει και η κόρη τους στο Υπουργείο Μαγείας.
Η Κλαίρη και ο Χάνς μάθαιναν στη κόρη τους την μαγεία και την κατασκευή των φίλτρων. Μα η Χλόη δεν ήθελε να είναι κακιά μάγισσα. Ήθελε να σπουδάσει και να γίνει γιατρός. Στεναχωριόταν κάθε φορά που έβλεπε τους γονείς της να ετοιμάζουν το φίλτρο του μίσους.
Μία μέρα οι γονείς της είπαν πως ήταν αρκετά μεγάλη για να μαθητεύσει στο σχολείο των μάγων για να μάθει την σκοτεινή μαγεία. Εκείνη αρνήθηκε και τους είπε τι ονειρευόταν να κάνει. Οι δύο μάγοι θύμωσαν πολύ. Ποτέ κανένας μάγος δεν είχε αρνηθεί μία θέση στο σχολείο των μάγων. «Είσαι τρελή. Ποτέ δεν θα γίνεις γιατρός» φώναξε ο πατέρας της. «Όλοι στη οικογένεια μας ήταν περήφανοι κακοί και σκοτεινοί μάγοι. Τι είναι αυτά που λες τώρα;» είπε και η μητέρα της.
Έπειτα οι γονείς της καυγάδισαν μεταξύ τους. «Εσύ φταις» είπε ο Χανς στη γυναίκα του και συνέχισε «Την κακόμαθες». Η Κλαίρη ανταπάντησε και έριξε τις ευθύνες στον άντρα της. Η Χλόη βλέποντας τον καυγά των γονιών της, αποφάσισε να το σκάσει από το σπίτι. Μαζί της πήρε το καπέλο τη, τον μαγικό αόρατο μανδύα της και ένα φίλτρο που είχε ετοιμάσει εκείνη.
Κρύφτηκε αρχικά στο δάσος. Με το αόρατο μανδύα της ένοιωθε ασφάλεια. Όταν το φορούσε κανένας μάγος δεν μπορούσε να την εντοπίσει. Μόνο οι θνητοί και τα ζώα του δάσους μπορούσαν να δουν την Χλόη. Μα δεν μπορούσε να μείνει για πάντα κρυμμένη και μέσα στο δάσος. Ήθελε να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Έτσι άρχισε να βαδίζει προς την πόλη. Η διαδρομή ήταν μεγάλη και δύσκολη.
Καθώς περπατούσε, άκουσε κλάματα. Σταμάτησε για λίγο και προσπάθησε να ακούσει από πού ερχόταν το κλάμα. Πίσω από κάποιους θάμνους είδε ένα μικρό ελάφι. Το πόδι του είχε παγιδευτεί σε μία μεγάλη σιδερένια παγίδα. Η Χλόη πλησίασε προσεκτικά την παγίδα και προσπάθησε να απελευθερώσει το ελάφι. «Πρόσεχε» της είπε το ελάφι «Ο κυνηγός είναι κοντά. Θα σου κάνει κακό». Η μικρή μάγισσα του χαμογέλασε και προσπάθησε να ανοίξει την παγίδα. Από μακριά άκουσε τους πυροβολισμούς του κυνηγού. Έπρεπε να βιαστεί. Ευτυχώς, λίγο πριν να πλησιάσει ο κυνηγός, απελευθέρωσε το πόδι του ελαφιού.
«Σε ευχαριστώ πολύ» είπε το ελάφι και πήγε να φύγει. Μα η Χλόη πρόσεξε πως το πόδι του έτρεχε αίμα. Έσκισε ένα μικρό κομμάτι ύφασμα από το παντελόνι της και έδεσε με αυτό το πόδι του. «Να προσέχεις» του είπε και το αποχαιρέτησε. Συνέχισε την διαδρομή της. Ήταν αποφασισμένη.
Για να φτάσει στη πόλη έπρεπε να περάσει από ένα μεγάλο ποτάμι. Φοβόταν να κολυμπήσει γιατί δεν ήξερε καλό κολύμπι. Έμεινε για ώρα εκεί. Κάποια στιγμή είδε στο ποτάμι να επιπλέουν κάποια κλαδιά δέντρων. Έτσι αποφάσισε να βρει κάποιο μεγάλο κορμό και να το χρησιμοποιήσει για να περάσει απέναντι.
Ήταν χαρούμενη όταν πέρασε απέναντι. Λίγο πριν να φύγει όμως από το ποτάμι, είδε ένα μικρό λύκο μέσα στο ποτάμι. Προσπαθούσε να βγει στην όχθη μα δεν μπορούσε. Τα νερά του ποταμιού ήταν πολύ ορμητικά και κατέληγαν σε ένα μεγάλο καταρράκτη. Η Χλόη με την βοήθεια ενός κλαδιού κατάφερε και έπιασε το λυκάκι πριν να πνιγεί
Όμως, στη προσπάθεια της να σώσει το ζώο, σκίστηκε σε ένα σημείο ο μαγικός χιτώνας, χωρίς να το καταλάβει η Χλόη. Έτσι συνέχισε να περπατάει. «Σύντομα το όνειρο μου θα πραγματοποιηθεί» σκεφτόταν η Χλόη και τραγουδούσε χαμηλόφωνα
Μα λίγα βήματα πριν να φτάσει στη πόλη, την βρήκε ο πατέρας της και εμφανίστηκε μπροστά ης.. «Θα έρθεις στο σπίτι. Αύριο ξεκινάς μαθήματα» είπε και την τράβηξε με δύναμη για να την ανεβάσει στη σκούπα του. «Δεν θέλω. Δεν θέλω να είμαι κακιά και να με μισούν όλοι» είπε με κλάματα η Χλόη.
Ο πατέρας της όμως ήταν ανένδοτος. Η Χλόη τότε έβγαλε από το καπέλο της, το μαγικό φίλτρο και το έριξε πάνω του. Εκείνος ταράχθηκε και της άφησε το χέρι. «Είναι ένα ξόρκι αγάπης. Σε αγαπώ πολύ μπαμπά. Μα εγώ θα αποφασίσω αν θα είμαι καλή μάγισσα ή κακιά μάγισσα. Και αποφάσισα να ακολουθήσω το όνειρο μου. Αντίο» είπε η Χλόη και απομακρύνθηκε. Ήξερε πως πια δεν κινδύνευε από τους γονείς της. Σύντομα θα γινόταν μία πολύ καλή γιατρός.
Νούπι: Ο ήρωας του δάσους
(της Μαίρης Κάντα)
Μία φορά και ένα καιρό, στο βάλτο ενός δάσους, ζούσε ο Νούπι μαζί με την οικογένεια του. Ήταν ένα μικρό κουνούπι, μα διέφερε από τα αδέρφια του και τους φίλους του. Και αυτό γιατί είχε ένα όνειρο μεγαλύτερο από το μέγεθος του σώματός του. Ο Νούπι ονειρευόταν να γίνει σούπερ ήρωας. Όταν εκμυστηρεύτηκε το όνειρό του στον πατέρα του, εκείνος γέλασε πολύ δυνατά. «Τι είναι αυτά που λες; Δεν βλέπεις πως είσαι; Πώς θα σώσεις εσύ τον κόσμο, ένα τόσο δα κουνουπάκι; Μη ξαναπείς τέτοια ανοησία». Ανάλογη αντίδραση είχαν και τα αδέρφια του μικρού Νούπι. Αυτά τον φώναζαν περιπαικτικά «Super Noupi».
Mία μέρα, καθώς ο Νούπι πήγαινε στο σχολείο του, άκουσε μία μεγάλη παρέα κουνουπιών, μαζί με τα αδέρφια του να φωνάζουν δυνατά: «Super Noupi πότε θα μας σώσεις;» και γελούσαν. Ο Νούπι τότε θύμωσε πολύ, επέστρεψε στο σπίτι και μάζεψε τα πράγματα του.«Σύντομα θα καταλάβουν πως κακώς με κορόιδευαν όλοι τους» σκέφτηκε ο Νούπι και συνέχισε «Θα γίνω ο Super Noupi και θα σώσω το δάσος». Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του και ξεκίνησε το ταξίδι για να πραγματοποιήσει το όνειρο του.
Όπως ταξίδευε για αρκετές ώρες μέσα στο δάσος, πρόσεξε ένα ελάφι μαζί με το παιδί του να τρώνε χόρτα. Ήταν μία όμορφη και τρυφερή εικόνα που του προκάλεσε δάκρυα στα μάτια, καθώς θυμήθηκε τις όμορφες στιγμές που περνούσε με την οικογένεια του. Μα λίγο πιο πέρα, κρυμμένο πίσω από ένα μεγάλο δέντρο, είδε ένα λύκο που ετοιμαζόταν να επιτεθεί στα ελάφια. «Α όχι, σήμερα δεν θα φας ελάφι» είπε ο Νούπι και κατευθύνθηκε προς τον λύκο. Τότε άρχισε να τον τσιμπάει σε όλα τα σημεία του σώματος του. Ο λύκος τα έχασε με την ξαφνική επίθεση του κουνουπιού και άρχισε να ξύνεται. «Άφησε με ήσυχο» φώναξε στον Νούπι μα εκείνος δεν σταμάτησε.
Τα δύο ελάφια, άκουσαν το θόρυβο που έκανε ο λύκος και απομακρύνθηκαν. Έτσι ο Νούπι σταμάτησε την επίθεση του και άφησε τον λύκο ήσυχο. «Θα δεις τι θα πάθεις. Εξαιτίας σου έχασα το μεσημεριανό μου γεύμα» τον απείλησε ο λύκος. Ο Νούπι γέλασε και του απάντησε: «Πιάσε με πρώτα, αν μπορείς» και έφυγε.
Λίγες μέρες αργότερα, καθώς ο Νούπι ήταν κοντά στο ποτάμι, είδε καπνούς στην απέναντι όχθη του ποταμιού. Όταν βρέθηκε εκεί, είδε δύο άτομα που κοιμόντουσαν. Είχαν ανάψει φωτιά για να ζεσταθούν, μα εξαιτίας του δυνατού αέρα, η φωτιά σύντομα θα έκαιγε τα δέντρα του δάσους. Ο Νούπι έπρεπε να δράσει γρήγορα. Έτσι, τσίμπησε τον άντρα στο πρόσωπο και στα χέρια, προσπαθώντας να τον ξυπνήσει. Έπειτα προσπάθησε να ξυπνήσει και την γυναίκα. «Ζζζζζ, ξυπνήστε … Ζζζζζζ » φώναζε στο ζευγάρι.
Ο άντρας, κουνήθηκε λίγο από την θέση του και ο Νούπι τον πλησίασε ακόμα περισσότερο. «Ζζζζζζ σήκω να σβήσεις την φωτιά» του είπε, μα ο άντρας με την ανάστροφη του χεριού του, χτύπησε τον Νούπι και τον εκσφενδόνισε αρκετά μακριά. «Άουτς» αναφώνησε το μικρό κουνούπι από το πόνο, μα επέστρεψε ξανά στο ζευγάρι. Το κουνούπι έκανε θόρυβο και η γυναίκα άνοιξε τα μάτια της. Όταν είδε τις ανεξέλεγκτες φλόγες και τον καπνό, ξύπνησε τρομαγμένη τον άντρα της και μαζί κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά πριν επεκταθεί στο δάσος. «Όλα πήγαν καλά» είπε ανακουφισμένος ο Νούπι. Ήταν πλέον ένας ήρωας, το μικρό κουνούπι.
Και σαν ήρωας, έπρεπε να προστατέψει ξανά το δάσος. Μία νέα ευκαιρία του δόθηκε, όταν άκουσε κάποια παιδιά να φωνάζουν καθώς περπατούσαν. Πλησίασε κοντά τους μα είδε κάτι που τον ενόχλησε πολύ. Τα παιδιά έτρωγαν διάφορα σνακς και πετούσαν τα σκουπίδια κάτω. Ο Νούπι αποφάσισε να τους δώσει ένα μάθημα, ώστε να προσέχουν περισσότερο το περιβάλλον. «Ζζζζζ, δεν σέβεστε το δάσος, τώρα θα δείτε τι θα πάθετε» είπε. Κάθε φορά που έριχναν ένα σκουπίδι κάτω, τα τσιμπούσε. «Άουτς» παραπονέθηκε ένα παιδί όταν πόνεσε από το τσίμπημα του Νούπι. Τότε ο Νούπι πλησίασε το παιδί περισσότερο και του είπε: «Ζζζ, όπως πόνεσες εσύ με το τσίμπημα μου, έτσι πονάει και το έδαφος κάθε φορά που αφήνεις τα σκουπίδια σου κάτω. Μάζεψε τα σκουπίδια και δεν θα σε ενοχλήσω ξανά» Τα παιδιά μάζεψαν ό,τι είχαν πετάξει κάτω και έφυγαν.
Ο Νούπι ήταν πολύ χαρούμενος και αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι του. Είχε εκπληρώσει το όνειρο του να γίνει σούπερ ήρωας. Επιπλέον έδειξε στη οικογένεια του και στους συμμαθητές του που τον κορόιδευαν πως οποιοσδήποτε μπορεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του, όσο μικροσκοπικός και αν είναι.
Mία μέρα, καθώς ο Νούπι πήγαινε στο σχολείο του, άκουσε μία μεγάλη παρέα κουνουπιών, μαζί με τα αδέρφια του να φωνάζουν δυνατά: «Super Noupi πότε θα μας σώσεις;» και γελούσαν. Ο Νούπι τότε θύμωσε πολύ, επέστρεψε στο σπίτι και μάζεψε τα πράγματα του.«Σύντομα θα καταλάβουν πως κακώς με κορόιδευαν όλοι τους» σκέφτηκε ο Νούπι και συνέχισε «Θα γίνω ο Super Noupi και θα σώσω το δάσος». Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του και ξεκίνησε το ταξίδι για να πραγματοποιήσει το όνειρο του.
Όπως ταξίδευε για αρκετές ώρες μέσα στο δάσος, πρόσεξε ένα ελάφι μαζί με το παιδί του να τρώνε χόρτα. Ήταν μία όμορφη και τρυφερή εικόνα που του προκάλεσε δάκρυα στα μάτια, καθώς θυμήθηκε τις όμορφες στιγμές που περνούσε με την οικογένεια του. Μα λίγο πιο πέρα, κρυμμένο πίσω από ένα μεγάλο δέντρο, είδε ένα λύκο που ετοιμαζόταν να επιτεθεί στα ελάφια. «Α όχι, σήμερα δεν θα φας ελάφι» είπε ο Νούπι και κατευθύνθηκε προς τον λύκο. Τότε άρχισε να τον τσιμπάει σε όλα τα σημεία του σώματος του. Ο λύκος τα έχασε με την ξαφνική επίθεση του κουνουπιού και άρχισε να ξύνεται. «Άφησε με ήσυχο» φώναξε στον Νούπι μα εκείνος δεν σταμάτησε.
Τα δύο ελάφια, άκουσαν το θόρυβο που έκανε ο λύκος και απομακρύνθηκαν. Έτσι ο Νούπι σταμάτησε την επίθεση του και άφησε τον λύκο ήσυχο. «Θα δεις τι θα πάθεις. Εξαιτίας σου έχασα το μεσημεριανό μου γεύμα» τον απείλησε ο λύκος. Ο Νούπι γέλασε και του απάντησε: «Πιάσε με πρώτα, αν μπορείς» και έφυγε.
Λίγες μέρες αργότερα, καθώς ο Νούπι ήταν κοντά στο ποτάμι, είδε καπνούς στην απέναντι όχθη του ποταμιού. Όταν βρέθηκε εκεί, είδε δύο άτομα που κοιμόντουσαν. Είχαν ανάψει φωτιά για να ζεσταθούν, μα εξαιτίας του δυνατού αέρα, η φωτιά σύντομα θα έκαιγε τα δέντρα του δάσους. Ο Νούπι έπρεπε να δράσει γρήγορα. Έτσι, τσίμπησε τον άντρα στο πρόσωπο και στα χέρια, προσπαθώντας να τον ξυπνήσει. Έπειτα προσπάθησε να ξυπνήσει και την γυναίκα. «Ζζζζζ, ξυπνήστε … Ζζζζζζ » φώναζε στο ζευγάρι.
Ο άντρας, κουνήθηκε λίγο από την θέση του και ο Νούπι τον πλησίασε ακόμα περισσότερο. «Ζζζζζζ σήκω να σβήσεις την φωτιά» του είπε, μα ο άντρας με την ανάστροφη του χεριού του, χτύπησε τον Νούπι και τον εκσφενδόνισε αρκετά μακριά. «Άουτς» αναφώνησε το μικρό κουνούπι από το πόνο, μα επέστρεψε ξανά στο ζευγάρι. Το κουνούπι έκανε θόρυβο και η γυναίκα άνοιξε τα μάτια της. Όταν είδε τις ανεξέλεγκτες φλόγες και τον καπνό, ξύπνησε τρομαγμένη τον άντρα της και μαζί κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά πριν επεκταθεί στο δάσος. «Όλα πήγαν καλά» είπε ανακουφισμένος ο Νούπι. Ήταν πλέον ένας ήρωας, το μικρό κουνούπι.
Και σαν ήρωας, έπρεπε να προστατέψει ξανά το δάσος. Μία νέα ευκαιρία του δόθηκε, όταν άκουσε κάποια παιδιά να φωνάζουν καθώς περπατούσαν. Πλησίασε κοντά τους μα είδε κάτι που τον ενόχλησε πολύ. Τα παιδιά έτρωγαν διάφορα σνακς και πετούσαν τα σκουπίδια κάτω. Ο Νούπι αποφάσισε να τους δώσει ένα μάθημα, ώστε να προσέχουν περισσότερο το περιβάλλον. «Ζζζζζ, δεν σέβεστε το δάσος, τώρα θα δείτε τι θα πάθετε» είπε. Κάθε φορά που έριχναν ένα σκουπίδι κάτω, τα τσιμπούσε. «Άουτς» παραπονέθηκε ένα παιδί όταν πόνεσε από το τσίμπημα του Νούπι. Τότε ο Νούπι πλησίασε το παιδί περισσότερο και του είπε: «Ζζζ, όπως πόνεσες εσύ με το τσίμπημα μου, έτσι πονάει και το έδαφος κάθε φορά που αφήνεις τα σκουπίδια σου κάτω. Μάζεψε τα σκουπίδια και δεν θα σε ενοχλήσω ξανά» Τα παιδιά μάζεψαν ό,τι είχαν πετάξει κάτω και έφυγαν.
Ο Νούπι ήταν πολύ χαρούμενος και αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι του. Είχε εκπληρώσει το όνειρο του να γίνει σούπερ ήρωας. Επιπλέον έδειξε στη οικογένεια του και στους συμμαθητές του που τον κορόιδευαν πως οποιοσδήποτε μπορεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του, όσο μικροσκοπικός και αν είναι.
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΑΙΡΗΣ ΚΑΝΤΑ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Μέγαρα. Σπούδασα στη Φιλοσοφική Σχολή των Ιωαννίνων και για κάποια χρόνια έκανα ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Η φιλολογία δεν με γοήτευε ιδιαίτερα. Άρχισα να ψάχνω για κάτι άλλο, κάτι που θα με «γέμιζε» περισσότερο. Αυτό το βρήκα στην αρθρογραφία. Από το 2006 άρχισα να αρθρογραφώ σε διάφορες εφημερίδες, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο και τα ιδιαίτερα. Το 2010 μετακόμισα στη Αθήνα για να σπουδάσω δημοσιογραφία στο ιεκ ΑΚΜΗ και πήρα το πτυχίο μου τον Ιούλιο του 2012. Έχω συνεργαστεί με διάφορα site. Επίσης έχω ασχοληθεί και με το ραδιόφωνο. Έχω παρακολουθήσει ακόμα σεμινάρια νοηματικής γλώσσας και θεατρικής γραφής στο «Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής Tabula Rasa». Τρία θεατρικά έργα που έχω γράψει, ανέβηκαν στο θέατρο και αυτά είναι τα: «Γυναικεία Εξομολόγηση» ,«Ανάκριση» και «Ραντεβού με την σοκολάτα». Το 2015 συμμετείχα στο συλλογικό ebook «Ψηφίδες Λόγου» με ένα διήγημα μου. Το 2016 κέρδισα το τρίτο βραβείο λογοτεχνίας σε ένα διαγωνισμό συγγραφής. Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε το συλλογικό βιβλίο «Διαδρομές Ψυχής» από τις εκδόσεις «Γράφημα» και συμμετείχα με το κείμενο μου «Μια αλήθεια που πονάει». To 2018 επίσης, κέρδισα το τρίτο βραβείο λογοτεχνίας σε διαγωνισμό συγγραφής. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη λογοτεχνική γραφή στο «Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής Tabula Rasa». Συμμετέχω με ένα αστυνομικό διήγημα στο συλλογικό βιβλίο «28 λόγοι για να πεθάνεις» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις i-write.
Λατρεύω την Αθήνα, γιατί σε αυτή την πόλη, έγιναν πραγματικότητα όλα τα όνειρά μου. Λατρεύω το φθινόπωρο. Μία μελαγχολική εποχή ανάμεσα στη ζέστη του καλοκαιριού και το κρύο του χειμώνα. Αγαπώ την βροχή. Μου αρέσει να βλέπω τις σταγόνες να κυλούν στο παράθυρο και μετά να χάνονται. Αγαπάω επίσης το ουράνιο τόξο μετά από μία καταιγίδα. Αγαπώ τους ανθρώπους που δέχονται με χαρά να σε βοηθήσουν, αν το ζητήσεις. Εξοργίζομαι με τα «πρέπει». Αυτά τα τεράστια «πρέπει» που δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις, που σε φυλακίζουν.
Λατρεύω την Αθήνα, γιατί σε αυτή την πόλη, έγιναν πραγματικότητα όλα τα όνειρά μου. Λατρεύω το φθινόπωρο. Μία μελαγχολική εποχή ανάμεσα στη ζέστη του καλοκαιριού και το κρύο του χειμώνα. Αγαπώ την βροχή. Μου αρέσει να βλέπω τις σταγόνες να κυλούν στο παράθυρο και μετά να χάνονται. Αγαπάω επίσης το ουράνιο τόξο μετά από μία καταιγίδα. Αγαπώ τους ανθρώπους που δέχονται με χαρά να σε βοηθήσουν, αν το ζητήσεις. Εξοργίζομαι με τα «πρέπει». Αυτά τα τεράστια «πρέπει» που δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις, που σε φυλακίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!