Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήση μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ
1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;
Η λογοτεχνία είναι η τέχνη του λόγου που αποκλίνει από την συνηθισμένη χρήση της γλώσσας καθώς σε κάνει να ταξιδεύεις με το νου, να ονειρεύεσαι και να βυθίζεσαι σε ένα μοναδικό κόσμο φαντασίας και γνώσης.
2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Η λογοτεχνία προσφέρει στον σύγχρονο άνθρωπο ένα συναρπαστικό ταξίδι, συγκίνησης, προσδοκίας, ονείρων, εποχών, μιας χαμένης ευτυχίας και συχνά ανάμνησης που του θυμίζει την ανθρώπινη υπόσταση του.
3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Ο λόγος που η ποίηση δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα στις μέρες μας οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στους γοργούς ρυθμούς της εποχής μας αλλά και στο εκπαιδευτικό σύστημα μας, που προάγει περισσότερο την εικόνα και έναν μηχανιστικό τρόπο σκέψης παρά μια αφαιρετική ποιητική συλλογιστική στην παιδεία . Η έλλειψη της ποιητικότητας συνεχίζει να διαιωνίζεται και μέσα στην οικογένεια καθώς οι ολοένα αυξανόμενες υποχρεώσεις της καθημερινής ζωής, αποσπούν τον νου και την καλή διάθεση για γραφή και ανάγνωση. Η ποίηση όμως έχει την μαγική δύναμη και στις πιο μεγάλες κρίσεις να αναγεννιέται και να επιβιώνει, για αυτό βλέπω με αισιοδοξία το μέλλον της. Η ποίηση θα έχει πάντα ούριο άνεμο, σαν μια βάρκα ελπίδας που θα ταξιδεύει με αισιοδοξία στα καταγάλανα νερά του νου και της ψυχής μας.
4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Ποίηση για εμένα είναι ένας μικρός θαυματουργός συνδυασμός μαγείας και υψηλής λογοτεχνίας που απελευθερώνει το νου και ταξιδεύει την ψυχή μας.
5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Η τέχνη του λόγου ήρθε στην ζωή μου αναπάντεχα και πολύ ευχάριστα μέσα από μια γλυκιά αναπόληση της παιδικής μου ανάμνησης.
Μια αστραφτερή με ζωηρούς κόκκινους καρπούς ροδιά στεκόταν αγέρωχη έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και όπως ο ήλιος χρυσογυάλιζε την αγαπημένη μου ροδιά, ένας κόσμος σαν χαμένος παράδεισος απλώθηκε μπροστά μου… Τότε γεννήθηκε ένας πόθος μέσα στην καρδιά μου, μια δυνατή λαχτάρα, να περιγράψω σε ένα κομμάτι χαρτί, αυτήν την βγαλμένη από τα όνειρα, ομορφιά, που πλημύριζε από χρώματα και γλυκιές αναμνήσεις.
Μια αστραφτερή με ζωηρούς κόκκινους καρπούς ροδιά στεκόταν αγέρωχη έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και όπως ο ήλιος χρυσογυάλιζε την αγαπημένη μου ροδιά, ένας κόσμος σαν χαμένος παράδεισος απλώθηκε μπροστά μου… Τότε γεννήθηκε ένας πόθος μέσα στην καρδιά μου, μια δυνατή λαχτάρα, να περιγράψω σε ένα κομμάτι χαρτί, αυτήν την βγαλμένη από τα όνειρα, ομορφιά, που πλημύριζε από χρώματα και γλυκιές αναμνήσεις.
6. Γιατί γράφετε;
Για να συνομιλώ με την ψυχή και τα όνειρά μου, για να κρατώ σε ένα κομμάτι χαρτί όλα όσα θα ήθελα να μείνουν για πάντα, για να συνομιλώ με τους άλλους και με όλες τις μορφές της τέχνης.
7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Η ίδια η ζωή. Ο κάθε ήρωας μου κρύβει και ένα κομμάτι του εαυτού μου, που είτε υπάρχει πραγματικά, είτε υπάρχει φανταστικά θα ήθελα να υπάρχει. Φανερώνει μικρές αλήθειες της ζωής που έχω ζήσει, αλήθειες που μεταπλάθονται μέσα από την μυθοπλασία της κάθε ιστορίας και ζωντανεύουν στα διαφορετικά πρόσωπα των φανταστικών ηρώων .
8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Ασχολούμαι με την συγγραφή διηγημάτων, θεατρικών κειμένων, σεναρίων ντοκιμαντέρ ενώ έχω ξεκινήσει την συγγραφή του μυθιστορήματός μου « Βλέπε και Φεύγα» μια ηθογραφία εποχής βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό μου έργο.
9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Έχω γράψει θεατρικά κείμενα, διηγήματα και σενάρια ντοκιμαντέρ. Ένα από τα θεατρικά μου έργα, το βραβευμένο Θεατρικό μου έργο «Βλέπε και Φεύγα», βασισμένο σε αληθινά γεγονότα των Κρατικών Πορνείων Δραπετσώνας, παίζεται στο θέατρο με επιτυχία για 4 συνεχόμενες χρονιές και έχει αποσπάσει της καλύτερες κριτικές από κριτικό παραστάσεων της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών - Θεατρικά Βραβεία Κάρολος Κουν κι Ευρωπαϊκά Βραβεία Θεάτρου – Χορού κ. Νίκο Μπατσικανή Το νέο διήγημα μου με τίτλο: «Θαλασσινές Διαδρομές» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κύμα στην ανθολόγηση με τίτλο «Ιστορίες της Θάλασσας». Είχα την χαρά να γράψω και το σενάριο του ντοκιμαντέρ «Λειψοί, το Διαμάντι της Δωδεκανήσου» το οποίο έχει κυκλοφορήσει σε τουριστικούς οδηγούς τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το νέο διήγημα μου «Θαλασσινές Διαδρομές» καλωσόρισε το καλοκαίρι μέσα από τις εκδόσεις Κύμα σε μια ανθολογία που αποτελείται από συγχρόνους συγγράφεις με 12 διηγήματα με τίτλο: “Ιστορίες της Θάλασσας”.
Tο διήγημά μου «Θαλασσινές Διαδρομές» αποτελεί μια μικρή επιτομή για την θάλασσα, ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημά μου, αποκαλύπτει την μαγευτική δύναμη που κρύβει η θάλασσα:
“… Μαγεύτηκε η Λενιώ σαν είδε για πρώτη φορά την ερημική αυτή ακρογιαλιά, που κάποιο μεσημέρι, ανακάλυψε τυχαία. Ένα γαλαζοπράσινο, ατελείωτο, μαγικό χαλί ξεδιπλώνονταν μπρος στα μάτια της, έτοιμο να την τυλίξει βαθιά, μέσα στην αγκαλιά του. Οι ηλιαχτίδες αντανακλούσαν πάνω του και το υφαίνανε με χρυσή κλωστή, κάνοντας το να λάμπει σαν να ήταν κεντημένο μ’ ολάκερο το χρυσάφι του κόσμου.
Η Λενιώ κατάλαβε πως η θάλασσα τούτη, ήταν μια πλανεύτρα μάγισσα που της χάρισε γενναιόδωρα τον μαγικό πλούτο του κόσμου όλου. Δίχως δισταγμό, ανήμπορη να αντισταθεί στην τόση ομορφιά της, παραδόθηκε ημίγυμνη στον χρυσό μανδύα της.
- Λενιώ, Λενιώ μην πας πολύ βαθιά…Ακούστηκε από το βάθος μια φωνή, γεμάτη αγωνία.
Η Λενιώ, όμως, ξεχνιότανε ολοένα και περισσότερο κι ο ήχος της θάλασσας σαν μαγικός αυλός, την παρέσερνε ολοένα και πιο μακριά. Ο ήχος αυτός γαλήνευε την ψυχή της, έκανε την καρδιά της να χαμογελάει και την οδηγούσε σε μια αχαλίνωτη μανία να γευτεί ολάκερη την θάλασσα.
Ήθελε να λουστεί με το χρυσάφι της, να γίνει ένα με αυτήν. Με μιας, βούτηξε στα χρυσαφένια νερά της. Τα καστανά της μαλλιά επέπλεαν σαν καφετιές κορδέλες από φύκια και τα καταγάλανα μάτια της μαρτυρούσαν την λαχτάρα της να παραδοθούν στον έναν και μοναδικό έρωτα που έλαχε να γνωρίσουν…”
Σαν μια θαλασσινή αύρα ο λόγος στο διήγημα, αποκαλύπτει την σχέση μου με την Θάλασσα, μια έκσταση θαυμασμού για την ομορφιά της που εκφράζεται μέσα από το ποιητικό μου δίστιχο:
«Πλανεύτρα είσαι θάλασσα, μαγεύεις την ψυχή μου,
στα γαλανά σου τα νερά, καθρέπτης η ζωή μου».
10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «Ιστορίες της Θάλασσας».
Tο διήγημά μου «Θαλασσινές Διαδρομές» αποτελεί μια μικρή επιτομή για την θάλασσα, ένα μικρό απόσπασμα από το διήγημά μου, αποκαλύπτει την μαγευτική δύναμη που κρύβει η θάλασσα:
“… Μαγεύτηκε η Λενιώ σαν είδε για πρώτη φορά την ερημική αυτή ακρογιαλιά, που κάποιο μεσημέρι, ανακάλυψε τυχαία. Ένα γαλαζοπράσινο, ατελείωτο, μαγικό χαλί ξεδιπλώνονταν μπρος στα μάτια της, έτοιμο να την τυλίξει βαθιά, μέσα στην αγκαλιά του. Οι ηλιαχτίδες αντανακλούσαν πάνω του και το υφαίνανε με χρυσή κλωστή, κάνοντας το να λάμπει σαν να ήταν κεντημένο μ’ ολάκερο το χρυσάφι του κόσμου.
Η Λενιώ κατάλαβε πως η θάλασσα τούτη, ήταν μια πλανεύτρα μάγισσα που της χάρισε γενναιόδωρα τον μαγικό πλούτο του κόσμου όλου. Δίχως δισταγμό, ανήμπορη να αντισταθεί στην τόση ομορφιά της, παραδόθηκε ημίγυμνη στον χρυσό μανδύα της.
- Λενιώ, Λενιώ μην πας πολύ βαθιά…Ακούστηκε από το βάθος μια φωνή, γεμάτη αγωνία.
Η Λενιώ, όμως, ξεχνιότανε ολοένα και περισσότερο κι ο ήχος της θάλασσας σαν μαγικός αυλός, την παρέσερνε ολοένα και πιο μακριά. Ο ήχος αυτός γαλήνευε την ψυχή της, έκανε την καρδιά της να χαμογελάει και την οδηγούσε σε μια αχαλίνωτη μανία να γευτεί ολάκερη την θάλασσα.
Ήθελε να λουστεί με το χρυσάφι της, να γίνει ένα με αυτήν. Με μιας, βούτηξε στα χρυσαφένια νερά της. Τα καστανά της μαλλιά επέπλεαν σαν καφετιές κορδέλες από φύκια και τα καταγάλανα μάτια της μαρτυρούσαν την λαχτάρα της να παραδοθούν στον έναν και μοναδικό έρωτα που έλαχε να γνωρίσουν…”
Σαν μια θαλασσινή αύρα ο λόγος στο διήγημα, αποκαλύπτει την σχέση μου με την Θάλασσα, μια έκσταση θαυμασμού για την ομορφιά της που εκφράζεται μέσα από το ποιητικό μου δίστιχο:
«Πλανεύτρα είσαι θάλασσα, μαγεύεις την ψυχή μου,
στα γαλανά σου τα νερά, καθρέπτης η ζωή μου».
11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Αργά το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα, όταν τα πάντα σιωπούν, εγώ αγκαλιάζω την έμπνευσή μου και ζωγραφίζω στο νου του μυαλού τους δικούς μου ήρωες, δίνοντας τους πνοή μέσα από τον μοναδικό γλωσσικό παράδεισο της γραφής.
12. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Η λογοτεχνία ανέκαθεν υπήρχε και άνθιζε φέρνοντας την Άνοιξη μέσα από τα απόκρημνα βράχια, μέσα από τα χαντακώματα και τις κακουχίες. Η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας συνεχής αγώνας με σκοπό να αναδείξει και να καλωσορίζει την δική του Άνοιξη.
13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller έκτος από την ποιοτική λογοτεχνική γραφή και το ενδιαφέρον του θέματος που μπορεί να προσεγγίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στον εκδοτικό οίκο που το κυκλοφορεί και στον τρόπο προώθησής του βιβλίου.
15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Μεγάλο το δίλημμα σε αυτήν την ερώτηση. Σαφώς και το έντυπο βιβλίο έχει μεγάλη διαχρονική και αξεπέραστη αξία αλλά ο τρόπος ζωή μας αλλάζει συνεχώς και όταν μπορείς να έχει κοντά σου μέσω του ηλεκτρονικού βιβλίου μια βιβλιοθήκη γεμάτη λογοτεχνικούς θησαυρούς όπου και να βρίσκεσαι και να χάνεσαι μέσα στον κόσμο τους, ξεφεύγοντας έστω και για λίγο από την πίεση της καθημερινότητας είναι μια μεγάλη πρόκληση για εμένα…
16. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Να κρατά αναμμένη την δημιουργική του φλόγα, διαβάζοντας και γράφοντας.
17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Ένα μοναδικό βιβλίο του Arthur Miller « Αϊνστάιν – Πικάσο» που μας βοηθάει να κατανοήσουμε μέσα από μια παράλληλη διαδρομή των δύο προτύπων μεγαλοφυίας της επιστήμης και της τέχνης πως ο χρόνος, ο χώρος και η ομορφιά δεν είναι διαφορετικοί κόσμοι, αλλά παράλληλοι κόσμοι στη διαδρομή της ζωής ενός ενιαίου σύμπαντος.
18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δύσκολη ερώτηση γιατί συνεχώς ανακαλύπτω συγχρόνους συγγραφείς και βιβλία που αγαπώ.
Οι παλιές διαχρονικές αγάπες μου όμως είναι ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Ουλίαμ Σαίξπηρ, ο Άντον Τσέχωφ, ενώ αγαπημένοι μου ποιητές είναι ο Κωνσταντίνος Καβάφης ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Άρθουρ Ρεμπώ.
Οι παλιές διαχρονικές αγάπες μου όμως είναι ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Ουλίαμ Σαίξπηρ, ο Άντον Τσέχωφ, ενώ αγαπημένοι μου ποιητές είναι ο Κωνσταντίνος Καβάφης ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Άρθουρ Ρεμπώ.
19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι αυτά που καταφέρνουν να σε παρασύρουν σε άλλους κόσμους όπως: Ο Τελευταίος Πειρασμός του Νίκου Καζαντζάκη, η Πριγκίπισσα Ιζαμπώ του Αγγελού Τερζάκη, Τα μυστικά του Βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα, Όνειρα Καλοκαιρινής Νύχτας του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και άλλα πολλά….
20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
Τα μελλοντικά μου σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας είναι:
Προτεραιότητά μου είναι η έκδοση του μυθιστορήματος μου «Βλέπε και Φεύγα» μια ηθογραφία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα των κρατικών πορνείων στα Βούρλα Δραπετσώνας που έχει ως βάση το ομώνυμο θεατρικό μου έργο, το οποίοι παίζεται στο θέατρο με επιτυχία για 4 συνεχόμενες χρονιές. Παράλληλα έχουν ξεκινήσει ενέργειες για τo ανέβασμα σε θεατρική σκηνή του νέου θεατρικού έργου «ο Αλαφροΐσκιωτος μια δεισιδαιμονία της Κρήτης¨» που έχουμε συγγράψει από κοινού με τον λογοτέχνη, ποιητή Θανάση Σάλτα και συνδυάζει την μοναδική ποιητικότητα, παράδοση της Κρητικής γλώσσας σε συνδυασμό με τη ιερατικότητα των Θρησκευτικών κειμένων.
Ταυτόχρονα, συνεχίζω την συγγραφή νέων διηγημάτων και νέων σεναρίων ως ένα μικρό ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα.
Προτεραιότητά μου είναι η έκδοση του μυθιστορήματος μου «Βλέπε και Φεύγα» μια ηθογραφία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα των κρατικών πορνείων στα Βούρλα Δραπετσώνας που έχει ως βάση το ομώνυμο θεατρικό μου έργο, το οποίοι παίζεται στο θέατρο με επιτυχία για 4 συνεχόμενες χρονιές. Παράλληλα έχουν ξεκινήσει ενέργειες για τo ανέβασμα σε θεατρική σκηνή του νέου θεατρικού έργου «ο Αλαφροΐσκιωτος μια δεισιδαιμονία της Κρήτης¨» που έχουμε συγγράψει από κοινού με τον λογοτέχνη, ποιητή Θανάση Σάλτα και συνδυάζει την μοναδική ποιητικότητα, παράδοση της Κρητικής γλώσσας σε συνδυασμό με τη ιερατικότητα των Θρησκευτικών κειμένων.
Ταυτόχρονα, συνεχίζω την συγγραφή νέων διηγημάτων και νέων σεναρίων ως ένα μικρό ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα.
* * *
ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
(έργο της Ιωάννας Μαστοράκη)
Μαγεύτηκε η Λενιώ σαν είδε για πρώτη φορά την ερημική αυτή ακρογιαλιά, που κάποιο μεσημέρι, ανακάλυψε τυχαία. Ένα γαλαζοπράσινο, ατελείωτο, μαγικό χαλί ξεδιπλώνονταν μπρος στα μάτια της, έτοιμο να την τυλίξει βαθιά, μέσα στην αγκαλιά του. Οι ηλιαχτίδες αντανακλούσαν πάνω του και το υφαίνανε με χρυσή κλωστή, κάνοντας το να λάμπει σαν να ήταν κεντημένο μ’ ολάκερο το χρυσάφι του κόσμου. Η Λενιώ κατάλαβε πως η θάλασσα τούτη, ήταν μια πλανεύτρα μάγισσα που της χάρισε γενναιόδωρα τον μαγικό πλούτο του κόσμου όλου. Δίχως δισταγμό, ανήμπορη να αντισταθεί στην τόση ομορφιά της, παραδόθηκε ημίγυμνη στον χρυσό μανδύα της.
- Λενιώ, Λενιώ μην πας πολύ βαθιά…Ακούστηκε από το βάθος μια φωνή, γεμάτη αγωνία. Η Λενιώ, όμως, ξεχνιότανε ολοένα και περισσότερο κι ο ήχος της θάλασσας σαν μαγικός αυλός, την παρέσερνε ολοένα και πιο μακριά. Ο ήχος αυτός γαλήνευε την ψυχή της, έκανε την καρδιά της να χαμογελάει και την οδηγούσε σε μια αχαλίνωτη μανία να γευτεί ολάκερη την θάλασσα. Ήθελε να λουστεί με το χρυσάφι της, να γίνει ένα με αυτήν. Με μιας, βούτηξε στα χρυσαφένια νερά της. Τα καστανά της μαλλιά επέπλεαν σαν καφετιές κορδέλες από φύκια και τα καταγάλανα μάτια της μαρτυρούσαν την λαχτάρα της να παραδοθούν στον έναν και μοναδικό έρωτα που έλαχε να γνωρίσουν.
Η γλυκιά αυτή θαλασσινή μέθη την οδηγούσε σε μια πρωτόγνωρη, βαθιά, φυσική έκσταση, δίχως συνείδηση και νου…Τα νερά την παρέσερναν μακριά, προχωρούσε σαν μαγεμένη τυφλή, μα ξάφνου μια σωτήρια, ανδρική φωνή, της φώναξε δυνατά:
-Λενιώ, Λενιώ…Πήγες πολύ βαθιά. Γύρνα πίσω!
Η καρδιά της Λενιώς χτυπούσε δυνατά, ήθελε να χαθεί μέσα σε αυτήν την αλμυρή έκσταση και να αισθανθεί στην ακριβή ψυχή της, την ζεστή αγκαλιά και την γαλάζια γαλήνη, που πότε ως τα τώρα, δεν είχε γνωρίσει. Άλλωστε τους γονείς της, δεν τους γνώρισε ποτέ, τους είχε πάρει μακριά στα ξένα, η θάλασσα. Κανένας μας, δεν έμαθε, πως έγινε το ναυάγιο, εκείνο το μοιραίο βράδυ. Μα η Λενιώ μας απόψε, το νιώθε πως ήταν τυχεροί οι γονείς της, που απέμειναν αιώνιοι ναυαγοί στο βυθό, ευτυχισμένοι για πάντα, μιας και δεν τους ξύπνησε ποτέ κανείς, απ’ αυτό το υπέροχο θαλασσινό τους όνειρο. Μα, το δικό της γλυκό όνειρο, άρχισε να σβήνει απ’ τα μάτια της, όταν στο πλάι της, θέριεψε μια φωνή που λες και ήταν βγαλμένη από βαριά καρδιά, της γκρέμισε τον μοναδικό παράδεισο που μέχρι τώρα είχε γνωρίσει.
- Λενιώ, Λενιώ μου, ξύπνα! Είμαι εδώ, κοντά σου.
Η Λενιώ άνοιξε για λίγο τα μάτια της. Έπειτα τα ξανάκλεισε γρήγορα, για να μην χάσει από μπροστά της, αυτό το μοναδικό όνειρο, που της χάρισε απλόχερα τον παράδεισο.Ένα ξαφνικό φιλί, σταμάτησε τις θαλασσινές σκέψεις της και τα αλμυρά όνειρα της, διεκδικώντας θέση σε μια νέα ζωή, που κι η ίδια δεν ήξερε, αν πραγματικά την λαχταρούσε ή όχι. Κι έτσι απέμεινε μετέωρη, να υπνοβατεί ανάμεσα σε ένα όνειρο μαγικό και σε μια μαγική πραγματικότητα, ανάμεσα στη θάλασσα και στην ανδρική μορφή που την διεκδικούσε, ολοένα και περισσότερο, ναρκώνοντας την ολόκληρη σε μια πλάνη, χωρίς να μπορεί να της αντισταθεί. Μια φωνή, σαν μελωδία γνώριμη αντήχησε ψιθυριστά στα αυτιά της, μια μελωδία γνώριμη που όμως δεν θυμόταν που την είχε ξανακούσει:
- Πόσο σε αγαπώ!...Της είπε και την ξαναφίλησε για να την αναστήσει.
Ένας αγέρας την φύσηξε απαλά, οι αισθήσεις της επανήλθαν και το αλαργινό ταξίδι που της είχε δώσει τόση αγαλλίαση είχε φτάσει στο τέλος του. Άνοιξε τα μάτια της. Μπροστά της στεκόταν μια γνώριμη μορφή γεμάτη θλίψη στο βλέμμα, μια ανδρική μορφή, που σαν την είδε να συνέρχεται, ξέσπασε πρώτα σε δάκρυα και έπειτα σε γέλια. Την αγκάλιασε ζεστά και παρηγορητικά της είπε:
- Λενιώ μου; Ξύπνησες; Ένα κακό όνειρο ήταν. Πάει, τελείωσε.
Η Λενιώ κοίταξε γύρω της κι όλα ήταν λευκά… Δεν υπήρχε πια η γαλήνη που τόσο αναζητούσε. Κι εκείνον που την αγκάλιαζε με τόσο αγάπη και στοργή, δεν τον αναγνώριζε. Πως μπορεί αυτός ο άντρας να με γνωρίζει; Αναρωτήθηκε μέσα της, αφού τίποτα δεν της θύμιζε η μορφή του. Δεν μπορούσε όμως να αντισταθεί στην ζεστή αγκαλιά του γιατί ένιωθε πως για χάρη της θα μπορούσε να απαρνηθεί τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της, την θάλασσα, που τόσο την είχε μαγέψει.
Η Λενιώ ξημέρωσε σε ένα άγνωστό μέρος, σαν ξένη. Τίποτα πια δεν θυμόταν…Ήταν λένε, αυτό το ατύχημα στα βράχια, που την έκανε να χάσει για λίγο την μνήμη της. Δεν ήθελε όμως να την ξαναβρεί, δεν ήθελε να ξέρει τι υπάρχει πέρα από το γαλαζοπράσινο, ατελείωτο, μαγικό χαλί που την είχε πλανέψει. Ήθελε μόνο να αγκαλιάζει το κύμα και να κοιμάται στην μελωδία του. Κι όμως δίπλα της, στεκότανε ένας άγνωστος που προσπαθούσε να την παρηγορήσει στην δική του αγκαλιά. Την καλούσε σε ένα ταξίδι που δεν μπορούσε να του αρνηθεί. Η Λενιώ τον ακολούθησε σε μία ευτυχία εφήμερη, σε ένα όνειρο που δεν κράτησε για πολύ, γιατί εκείνος την πρόδωσε και ξαφνικά έφυγε απ’ την ζωή της, αφήνοντας την μόνη της, σε έναν κόσμο δίχως χρώμα.
Οι μέρες κυλούσαν και το σεντόνι του χρόνου σκέπασε τις πληγές της και ξεχάστηκε η Λενιώ. Η ζωή της πήρε χρώμα κόκκινο και ζεστάθηκε η καρδιά της και γέμισε χαρούμενες στιγμές. Συχνά έλεγε, γεμάτη ενθουσιασμό, για την καινούργια της αρχή: - Οι νεανικοί έρωτες ανήκουν στο παρελθόν. Μα όσο κι αν έδειχνε ευτυχισμένη κάπου μέσα στην καρδιά της έκρυβε μια πληγή, εκείνη την θύμηση, από την παλιά γλύκα της θαλασσινής έκστασης που κάποτε είχε γευτεί.
Κάποιο ηλιόλουστο πρωινό, σε έναν αμέριμνο περίπατο της, άκουσε το μακρινό θρόισμα των κυμάτων. Μια ηδονή πλημμύρησε το κορμί της κι άξαφνα ένα μυστήριο θέλγητρο που δεν μπορούσε να το νικήσει, την έκανε να σηκώσει το βλέμμα και να μυρίσει το θαλασσινό αλμυρό αγέρα που της έδινε υποσχέσεις αιώνιας ζωής και ευτυχίας. Μπρος στα μάτια της ξεδιπλώνονταν αυτό το γαλαζοπράσινο, ατελείωτο, μαγικό χαλί που κάποτε την είχε μαγέψει, έτοιμο να την τυλίξει και πάλι, βαθιά μέσα στην αγκαλιά του και να της χαρίσει ξανά, όλο το χρυσάφι του κόσμου.
Τότε, η Λενιώ κοντοστάθηκε, κοίταξε τα ζαρωμένα από τα γηρατειά, χέρια της. Έπειτα έκατσε σε μια γωνία και σιγομουρμούρισε:-Σε αυτόν τον κόσμο θέλω να βυθιστώ κι εγώ, κομμάτι της θάλασσας να γίνω, να περιφέρομαι με τις γοργόνες και να είμαι για πάντα ελεύθερη, παραδομένη αιώνια στον έρωτα τούτο. Έπειτα έκλεισε τα μάτια της, φύσηξε ένας ούριος άνεμος κι η ακριβή ψυχή της, παραδόθηκε για πάντα, ελεύθερη κι ανάλαφρη στο κύμα…
- Λενιώ, Λενιώ μην πας πολύ βαθιά…Ακούστηκε από το βάθος μια φωνή, γεμάτη αγωνία. Η Λενιώ, όμως, ξεχνιότανε ολοένα και περισσότερο κι ο ήχος της θάλασσας σαν μαγικός αυλός, την παρέσερνε ολοένα και πιο μακριά. Ο ήχος αυτός γαλήνευε την ψυχή της, έκανε την καρδιά της να χαμογελάει και την οδηγούσε σε μια αχαλίνωτη μανία να γευτεί ολάκερη την θάλασσα. Ήθελε να λουστεί με το χρυσάφι της, να γίνει ένα με αυτήν. Με μιας, βούτηξε στα χρυσαφένια νερά της. Τα καστανά της μαλλιά επέπλεαν σαν καφετιές κορδέλες από φύκια και τα καταγάλανα μάτια της μαρτυρούσαν την λαχτάρα της να παραδοθούν στον έναν και μοναδικό έρωτα που έλαχε να γνωρίσουν.
Η γλυκιά αυτή θαλασσινή μέθη την οδηγούσε σε μια πρωτόγνωρη, βαθιά, φυσική έκσταση, δίχως συνείδηση και νου…Τα νερά την παρέσερναν μακριά, προχωρούσε σαν μαγεμένη τυφλή, μα ξάφνου μια σωτήρια, ανδρική φωνή, της φώναξε δυνατά:
-Λενιώ, Λενιώ…Πήγες πολύ βαθιά. Γύρνα πίσω!
Η καρδιά της Λενιώς χτυπούσε δυνατά, ήθελε να χαθεί μέσα σε αυτήν την αλμυρή έκσταση και να αισθανθεί στην ακριβή ψυχή της, την ζεστή αγκαλιά και την γαλάζια γαλήνη, που πότε ως τα τώρα, δεν είχε γνωρίσει. Άλλωστε τους γονείς της, δεν τους γνώρισε ποτέ, τους είχε πάρει μακριά στα ξένα, η θάλασσα. Κανένας μας, δεν έμαθε, πως έγινε το ναυάγιο, εκείνο το μοιραίο βράδυ. Μα η Λενιώ μας απόψε, το νιώθε πως ήταν τυχεροί οι γονείς της, που απέμειναν αιώνιοι ναυαγοί στο βυθό, ευτυχισμένοι για πάντα, μιας και δεν τους ξύπνησε ποτέ κανείς, απ’ αυτό το υπέροχο θαλασσινό τους όνειρο. Μα, το δικό της γλυκό όνειρο, άρχισε να σβήνει απ’ τα μάτια της, όταν στο πλάι της, θέριεψε μια φωνή που λες και ήταν βγαλμένη από βαριά καρδιά, της γκρέμισε τον μοναδικό παράδεισο που μέχρι τώρα είχε γνωρίσει.
- Λενιώ, Λενιώ μου, ξύπνα! Είμαι εδώ, κοντά σου.
Η Λενιώ άνοιξε για λίγο τα μάτια της. Έπειτα τα ξανάκλεισε γρήγορα, για να μην χάσει από μπροστά της, αυτό το μοναδικό όνειρο, που της χάρισε απλόχερα τον παράδεισο.Ένα ξαφνικό φιλί, σταμάτησε τις θαλασσινές σκέψεις της και τα αλμυρά όνειρα της, διεκδικώντας θέση σε μια νέα ζωή, που κι η ίδια δεν ήξερε, αν πραγματικά την λαχταρούσε ή όχι. Κι έτσι απέμεινε μετέωρη, να υπνοβατεί ανάμεσα σε ένα όνειρο μαγικό και σε μια μαγική πραγματικότητα, ανάμεσα στη θάλασσα και στην ανδρική μορφή που την διεκδικούσε, ολοένα και περισσότερο, ναρκώνοντας την ολόκληρη σε μια πλάνη, χωρίς να μπορεί να της αντισταθεί. Μια φωνή, σαν μελωδία γνώριμη αντήχησε ψιθυριστά στα αυτιά της, μια μελωδία γνώριμη που όμως δεν θυμόταν που την είχε ξανακούσει:
- Πόσο σε αγαπώ!...Της είπε και την ξαναφίλησε για να την αναστήσει.
Ένας αγέρας την φύσηξε απαλά, οι αισθήσεις της επανήλθαν και το αλαργινό ταξίδι που της είχε δώσει τόση αγαλλίαση είχε φτάσει στο τέλος του. Άνοιξε τα μάτια της. Μπροστά της στεκόταν μια γνώριμη μορφή γεμάτη θλίψη στο βλέμμα, μια ανδρική μορφή, που σαν την είδε να συνέρχεται, ξέσπασε πρώτα σε δάκρυα και έπειτα σε γέλια. Την αγκάλιασε ζεστά και παρηγορητικά της είπε:
- Λενιώ μου; Ξύπνησες; Ένα κακό όνειρο ήταν. Πάει, τελείωσε.
Η Λενιώ κοίταξε γύρω της κι όλα ήταν λευκά… Δεν υπήρχε πια η γαλήνη που τόσο αναζητούσε. Κι εκείνον που την αγκάλιαζε με τόσο αγάπη και στοργή, δεν τον αναγνώριζε. Πως μπορεί αυτός ο άντρας να με γνωρίζει; Αναρωτήθηκε μέσα της, αφού τίποτα δεν της θύμιζε η μορφή του. Δεν μπορούσε όμως να αντισταθεί στην ζεστή αγκαλιά του γιατί ένιωθε πως για χάρη της θα μπορούσε να απαρνηθεί τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της, την θάλασσα, που τόσο την είχε μαγέψει.
Η Λενιώ ξημέρωσε σε ένα άγνωστό μέρος, σαν ξένη. Τίποτα πια δεν θυμόταν…Ήταν λένε, αυτό το ατύχημα στα βράχια, που την έκανε να χάσει για λίγο την μνήμη της. Δεν ήθελε όμως να την ξαναβρεί, δεν ήθελε να ξέρει τι υπάρχει πέρα από το γαλαζοπράσινο, ατελείωτο, μαγικό χαλί που την είχε πλανέψει. Ήθελε μόνο να αγκαλιάζει το κύμα και να κοιμάται στην μελωδία του. Κι όμως δίπλα της, στεκότανε ένας άγνωστος που προσπαθούσε να την παρηγορήσει στην δική του αγκαλιά. Την καλούσε σε ένα ταξίδι που δεν μπορούσε να του αρνηθεί. Η Λενιώ τον ακολούθησε σε μία ευτυχία εφήμερη, σε ένα όνειρο που δεν κράτησε για πολύ, γιατί εκείνος την πρόδωσε και ξαφνικά έφυγε απ’ την ζωή της, αφήνοντας την μόνη της, σε έναν κόσμο δίχως χρώμα.
Οι μέρες κυλούσαν και το σεντόνι του χρόνου σκέπασε τις πληγές της και ξεχάστηκε η Λενιώ. Η ζωή της πήρε χρώμα κόκκινο και ζεστάθηκε η καρδιά της και γέμισε χαρούμενες στιγμές. Συχνά έλεγε, γεμάτη ενθουσιασμό, για την καινούργια της αρχή: - Οι νεανικοί έρωτες ανήκουν στο παρελθόν. Μα όσο κι αν έδειχνε ευτυχισμένη κάπου μέσα στην καρδιά της έκρυβε μια πληγή, εκείνη την θύμηση, από την παλιά γλύκα της θαλασσινής έκστασης που κάποτε είχε γευτεί.
Κάποιο ηλιόλουστο πρωινό, σε έναν αμέριμνο περίπατο της, άκουσε το μακρινό θρόισμα των κυμάτων. Μια ηδονή πλημμύρησε το κορμί της κι άξαφνα ένα μυστήριο θέλγητρο που δεν μπορούσε να το νικήσει, την έκανε να σηκώσει το βλέμμα και να μυρίσει το θαλασσινό αλμυρό αγέρα που της έδινε υποσχέσεις αιώνιας ζωής και ευτυχίας. Μπρος στα μάτια της ξεδιπλώνονταν αυτό το γαλαζοπράσινο, ατελείωτο, μαγικό χαλί που κάποτε την είχε μαγέψει, έτοιμο να την τυλίξει και πάλι, βαθιά μέσα στην αγκαλιά του και να της χαρίσει ξανά, όλο το χρυσάφι του κόσμου.
Τότε, η Λενιώ κοντοστάθηκε, κοίταξε τα ζαρωμένα από τα γηρατειά, χέρια της. Έπειτα έκατσε σε μια γωνία και σιγομουρμούρισε:-Σε αυτόν τον κόσμο θέλω να βυθιστώ κι εγώ, κομμάτι της θάλασσας να γίνω, να περιφέρομαι με τις γοργόνες και να είμαι για πάντα ελεύθερη, παραδομένη αιώνια στον έρωτα τούτο. Έπειτα έκλεισε τα μάτια της, φύσηξε ένας ούριος άνεμος κι η ακριβή ψυχή της, παραδόθηκε για πάντα, ελεύθερη κι ανάλαφρη στο κύμα…
Απόσπασμα από το Θεατρικό έργο: «Βλέπε και Φεύγα»
(έργο της Ιωάννας Μαστοράκη)
Το έργο διαδραματίζεται στα Βούρλα Δραπετσώνας το 1929 και είναι μια ηθογραφία βασισμένη σε αληθινά στοιχεία και γεγονότα με θέμα τις συνθήκες διαβίωσης και τον ψυχισμό των ιερόδουλων στα κρατικά πορνεία των Βούρλων Δραπετσώνας.
''ΒΛΕΠΕ & ΦΕΥΓΑ'' γράφανε με κιμωλία στην ξύλινη πόρτα του Άδη που χώριζε τους ζωντανούς από τους νεκρούς. Νεκρές υπάρξεις χωρίς συναίσθημα & με μόνη διέξοδο επιβίωσης τον πληρωμένο έρωτα αποζητούν την κάθαρση .Ένας κόσμος γεμάτος χαμένα όνειρα βρίσκεται υπό την κατοχή της Μαντάμ Ντουντού και των αστυνομικών που φρουρούσαν την πύλη.)
Εισαγωγικός Μονόλογος Ντουντού:
Η τελευταία φόρα που σε είδα ήμουν, δεν ήμουν στα δεκαπέντε και εσύ αδερφάκι μου, πολύ μπερμπάντης ήσουν, μάγκας περπατημένος, σε έβλεπα και ξεχνούσα το όνομα μου! Γάμο μου έταξες και μετά εξαφανίστηκες αλλά με την Ντουντού δεν τα βάζουν! Σαν με πήρες από το σπίτι μου και με έβγαλες στο κουρμπέτι ορκίστηκα στην Παναγιά ότι εγώ πουτάνα και πρεζού δεν θα γίνω!
Την πουτανιά όμως την σπούδασα, ξυπόλητη ξεκίνησα και έγινα ο φόβος και ο τρόμος του Πειραιά, Ντουντού η Δράκαινα. Να ξεφύγω δεν μπορούσα. Το ήξερα δεν είχε επιστροφή αυτός ο δρόμος… Ακόμα με ψάχνουν για παλιά νταλαβέρια απλήρωτα αλλά που να ξέρουν ότι εγώ είμαι η Δράκαινα! Που να ξέρει η γειτονιά ότι η σύνταξη που έχω είναι από τα πουτανόσημα! Με περνάνε για γραμματιζούμενη, νομίζουν ότι είμαι χήρα που πνίγει την μοναξιά της στα βιβλία. Εγώ όμως δεν τα διαβάζω, τα κρατάω και αναπολώ την ζωή που είχα και μετά κάθομαι και την γράφω σε ένα κομμάτι χαρτί, κάθε μέρα, προσεχτικά. Δεν θέλω να μου ξεφύγει τίποτα!
Δεν μου λείπει αυτή η ζωή, όλα αυτά τα χρόνια έχω για παρηγοριά την Παναγιά, μόνο αυτή μπορεί να με κρίνει και να με συγχωρέσει που είναι γυναίκα και ξέρει. Φίλοι δεν υπήρχαν ποτέ, μόνο άνθρωποι τρομαγμένοι που στεκόντουσαν προσοχή από φόβο μην χάσουν το κεφάλι τους. Εγώ όλους αυτούς του θεωρούσα οικογένεια μου, για το καλό τους ήμουν σκληρή, έπρεπε να σκληρύνουν στα Βούρλα αλλιώς δεν θα την βγάζανε καθαρή.
Πόσους μόρτιδες σαν τα κρύα τα νερά θα είχανε σκοτώσει οι μπάτσοι από το ξύλο για ψύλλου πήδημα και πόσοι άλλοι θα ήταν ισόβια αν δεν ήμουν εγώ να τους προστατεύω και να πω ότι ήταν σε αυτοάμυνα. Τα κορίτσια τα θυμάμαι ένα προς ένα, με μισούσανε το ξέρω. Εγώ όμως της προστάτευα, εγώ έκρινα την μοίρα τους. Αυτές δεν ξέρανε, πουτάνες ήτανε… Για το καλό τους και το καλό της πατρίδας μας, το έκανα.
Σαν να θυμάμαι την Λουμπίνα, μόρτισσα, η καλύτερη. Πόσες φορές έχω προσευχηθεί για την ψυχή αυτών των κοριτσιών, η Παναγιά μόνο το ξέρει. Μάγκες «Βλέπε και φεύγα» γράφαμε με κιμωλία στην πόρτα του διαβολεμένου τόπου: στα Βούρλα! Από εδώ και πέρα ότι δείτε και ακούσετε είναι μυστικό…
''ΒΛΕΠΕ & ΦΕΥΓΑ'' γράφανε με κιμωλία στην ξύλινη πόρτα του Άδη που χώριζε τους ζωντανούς από τους νεκρούς. Νεκρές υπάρξεις χωρίς συναίσθημα & με μόνη διέξοδο επιβίωσης τον πληρωμένο έρωτα αποζητούν την κάθαρση .Ένας κόσμος γεμάτος χαμένα όνειρα βρίσκεται υπό την κατοχή της Μαντάμ Ντουντού και των αστυνομικών που φρουρούσαν την πύλη.)
Εισαγωγικός Μονόλογος Ντουντού:
Η τελευταία φόρα που σε είδα ήμουν, δεν ήμουν στα δεκαπέντε και εσύ αδερφάκι μου, πολύ μπερμπάντης ήσουν, μάγκας περπατημένος, σε έβλεπα και ξεχνούσα το όνομα μου! Γάμο μου έταξες και μετά εξαφανίστηκες αλλά με την Ντουντού δεν τα βάζουν! Σαν με πήρες από το σπίτι μου και με έβγαλες στο κουρμπέτι ορκίστηκα στην Παναγιά ότι εγώ πουτάνα και πρεζού δεν θα γίνω!
Την πουτανιά όμως την σπούδασα, ξυπόλητη ξεκίνησα και έγινα ο φόβος και ο τρόμος του Πειραιά, Ντουντού η Δράκαινα. Να ξεφύγω δεν μπορούσα. Το ήξερα δεν είχε επιστροφή αυτός ο δρόμος… Ακόμα με ψάχνουν για παλιά νταλαβέρια απλήρωτα αλλά που να ξέρουν ότι εγώ είμαι η Δράκαινα! Που να ξέρει η γειτονιά ότι η σύνταξη που έχω είναι από τα πουτανόσημα! Με περνάνε για γραμματιζούμενη, νομίζουν ότι είμαι χήρα που πνίγει την μοναξιά της στα βιβλία. Εγώ όμως δεν τα διαβάζω, τα κρατάω και αναπολώ την ζωή που είχα και μετά κάθομαι και την γράφω σε ένα κομμάτι χαρτί, κάθε μέρα, προσεχτικά. Δεν θέλω να μου ξεφύγει τίποτα!
Δεν μου λείπει αυτή η ζωή, όλα αυτά τα χρόνια έχω για παρηγοριά την Παναγιά, μόνο αυτή μπορεί να με κρίνει και να με συγχωρέσει που είναι γυναίκα και ξέρει. Φίλοι δεν υπήρχαν ποτέ, μόνο άνθρωποι τρομαγμένοι που στεκόντουσαν προσοχή από φόβο μην χάσουν το κεφάλι τους. Εγώ όλους αυτούς του θεωρούσα οικογένεια μου, για το καλό τους ήμουν σκληρή, έπρεπε να σκληρύνουν στα Βούρλα αλλιώς δεν θα την βγάζανε καθαρή.
Πόσους μόρτιδες σαν τα κρύα τα νερά θα είχανε σκοτώσει οι μπάτσοι από το ξύλο για ψύλλου πήδημα και πόσοι άλλοι θα ήταν ισόβια αν δεν ήμουν εγώ να τους προστατεύω και να πω ότι ήταν σε αυτοάμυνα. Τα κορίτσια τα θυμάμαι ένα προς ένα, με μισούσανε το ξέρω. Εγώ όμως της προστάτευα, εγώ έκρινα την μοίρα τους. Αυτές δεν ξέρανε, πουτάνες ήτανε… Για το καλό τους και το καλό της πατρίδας μας, το έκανα.
Σαν να θυμάμαι την Λουμπίνα, μόρτισσα, η καλύτερη. Πόσες φορές έχω προσευχηθεί για την ψυχή αυτών των κοριτσιών, η Παναγιά μόνο το ξέρει. Μάγκες «Βλέπε και φεύγα» γράφαμε με κιμωλία στην πόρτα του διαβολεμένου τόπου: στα Βούρλα! Από εδώ και πέρα ότι δείτε και ακούσετε είναι μυστικό…
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΙΩΑΝΝΑΣ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ
Η Ιωάννα Μαστοράκη είναι συγγραφέας θεατρικών έργων και διηγημάτων. Έχει γράψει θεατρικά κείμενα, διηγήματα και σενάρια ντοκιμαντέρ.
Είναι Διευθύντρια Θεάτρου του Ομίλου για την Unesco Πειραιώς και Νήσων
Έχει βραβευτεί για την προσφορά της στον πολιτισμό και έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών-Θεατρικά Βραβεία Κάρολος Κουν κι Ευρωπαϊκά Βραβεία Θεάτρου – Χορού)
Ένα από τα θεατρικά της έργα, το βραβευμένο Θεατρικό της έργο «Βλέπε και Φεύγα», βασισμένο σε αληθινά γεγονότα των Κρατικών Πορνείων Δραπετσώνας, παίζεται στο θέατρο με επιτυχία για 4 συνεχόμενες χρονιές.
Έχει γράψει το σενάριο του ντοκιμαντέρ «Λειψοί, το Διαμάντι της Δωδεκανήσου» το οποίο έχει κυκλοφορήσει σε τουριστικούς οδηγούς τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το νέο διήγημα της, με τίτλο: «Θαλασσινές Διαδρομές» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κύμα στην ανθολόγηση με τίτλο «Ιστορίες της Θάλασσας».
Το 2018 διετέλεσε κριτής του 37ου πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, στην κατηγορία «Νουβέλα».
Είναι Διευθύντρια Θεάτρου του Ομίλου για την Unesco Πειραιώς και Νήσων
Έχει βραβευτεί για την προσφορά της στον πολιτισμό και έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών-Θεατρικά Βραβεία Κάρολος Κουν κι Ευρωπαϊκά Βραβεία Θεάτρου – Χορού)
Ένα από τα θεατρικά της έργα, το βραβευμένο Θεατρικό της έργο «Βλέπε και Φεύγα», βασισμένο σε αληθινά γεγονότα των Κρατικών Πορνείων Δραπετσώνας, παίζεται στο θέατρο με επιτυχία για 4 συνεχόμενες χρονιές.
Έχει γράψει το σενάριο του ντοκιμαντέρ «Λειψοί, το Διαμάντι της Δωδεκανήσου» το οποίο έχει κυκλοφορήσει σε τουριστικούς οδηγούς τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το νέο διήγημα της, με τίτλο: «Θαλασσινές Διαδρομές» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κύμα στην ανθολόγηση με τίτλο «Ιστορίες της Θάλασσας».
Το 2018 διετέλεσε κριτής του 37ου πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, στην κατηγορία «Νουβέλα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!