Συνέντευξη με τον Λογοτέχνη Κωνσταντίνο Αλσινό - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήση μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν (ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ). Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τον Λογοτέχνη Κωνσταντίνο Αλσινό, ο οποίος συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό του έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΑΛΣΙΝΟ

1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Ετυμολογικά και μόνο να την προσεγγίσει κανείς, είναι η τέχνη του λόγου. Για μένα όμως, όχι ως ένα απλό συνταίριαγμα λέξεων για να δημιουργηθεί ένα ποίημα ή ένα ωραίο κείμενο, αλλά με την ευρύτερη έννοια του Λόγου, που μπορεί να είναι και η ύψιστη μορφή τέχνης (για όσους βέβαια μπορούν ν’ ακολουθήσουν, τους μυημένους)∙ κάτι που μπορεί να αγγίξει βαθειά τη ψυχή του αναγνώστη και να τον κάνει να σκεφτεί ακόμα παραπάνω, να τον βελτιώσει ως άνθρωπο.

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Τη σωτηρία. Ειδικά στις μέρες μας. Είμαστε πια σε αυτό το σημείο της ιστορίας όπου όλα είναι εξαιρετικά προσιτά για όποιον θελήσει να τα βρει, κι επίσης, έχουν λεχθεί και γραφτεί σπουδαία πράγματα, που αν τους δίναμε λίγη παραπάνω σημασία, ο κόσμος μας θα ήτανε πραγματικά καλύτερος. Η ενασχόληση με τη λογοτεχνία, πέραν του ότι (αποδεδειγμένα πια)  καθιστά κάποιον όλο και εξυπνότερο, τον κάνει και πιο ολοκληρωμένο ως προσωπικότητα. Ίσως δεν είναι και τυχαία η απομάκρυνση από τις ανθρωπιστικές επιστήμες γενικότερα σήμερα, μιας και οι έξυπνοι πολίτες δεν εξυπηρετούν τον «πολιτισμένο» μας κόσμο.

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Βομβαρδιζόμαστε δυστυχώς από πληροφορίες, ενώ η επικυριαρχία της εικόνας είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Από τις διαφημίσεις που βρίσκονται παντού, από τις οθόνες που κοσμούν κάθε δωμάτιο, από τα κινητά που τείνουν να γίνουν μέλος του σώματός μας. Γενικά το κλίμα της ευκολίας και της «διασκέδασης» που καλλιεργήθηκε (συνειδητά ή μη) τις τελευταίες δεκαετίες συνέβαλλαν πολύ σε αυτό. Φταίει ίσως ο τρόπος ζωής, μιας και η αξία του καθενός εκτιμάται βάσει του μισθού, της δουλειάς και της περιουσίας του. Είναι όλα πλέον τόσο εύκολα, κι οι άνθρωποι διαλέγουν κάτι ελαφρύ, να περάσει ευχάριστα η ώρα τους, χαμένοι ωστόσο μέσα στην πλάνη τους, αφού η ανάγνωση ενός καλού βιβλίου, σίγουρα μπορεί ν’ αποτελέσει μια απροσδόκητη απόλαυση, ακόμα κι ηδονή. Ίσως φταίνε τα κοινωνικά ταμπού, ίσως το πολιτικό σύστημα (το διεθνές, που είναι από τα πιο άγρα που υπήρξαν ποτέ), πάντως η ποίηση, δυστυχώς δεν έχει τη θέση που της αρμόζει. Κι είναι μεγάλο κρίμα να συμβαίνει κάτι τέτοιο στον τόπο μας, λαμβάνοντας υπόψιν τον γλωσσικό και λογοτεχνικό μας πλούτο.  
Ωστόσο, δεν απελπίζομαι. Πιστεύω πως οι άνθρωποι που έχουν συναίσθηση του τι διακυβεύεται και του τι έχουμε καθήκον να σώσουμε θα είναι πάντα εδώ, οι ποιητές θα γεννιούνται και θα καταφεύγουν πάντα στην τέχνη τους, ευαίσθητοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να τους ακολουθούν.  

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Τα πάντα. Σχεδόν κάτι μεταφυσικό. Δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί με κάποια άλλη τέχνη, αν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να κινητοποιήσει τόσο πολύ τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Βέβαια, αυτό προϋποθέτει και μιαν εξοικείωση. Κι είναι και κάτι που καλλιεργείται. Δεν μπορεί κάποιος απ’ το πουθενά να ξεκινήσει να διαβάζει ποίηση. Θέλει μια προετοιμασία, χρειάζεται κανείς να γνωρίζει τη γλώσσα του (κι ειδικά εμείς είμαστε πολύ τυχεροί, έχουμε μια πολύ έξυπνη γλώσσα, κάτι που δείχνει κι έξυπνους ανθρώπους), χρειάζεται να είναι ανοιχτός στο συναίσθημα, χρειάζεται την προθυμία του να καταλάβει. Για μένα, το να διαβάσω έναν σπουδαίο στίχο, είναι πραγματικά εκστατικό, μιας και θα συνδέσει αυτομάτως το μυαλό και την καρδιά, με ένα τρόπο που δύσκολα περιγράφεται και δύσκολα μπορώ να βρω κάπου αλλού.

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Ίσως, δειλά, πριν από μια δεκαετία περίπου. Δεν ξέρω γιατί, απλά τότε έπιασα το στυλό κι άρχισα να σκαρώνω στιχάκια. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι πιο ενεργά, οπότε έχει αλλάξει κι ο τρόπος γραφής μου.

6. Γιατί γράφετε;

Για να λυτρώσω τα «μέσα» μου, όπως συχνά λέω. Ξέρετε, ο κάθε καλλιτέχνης, ως άνθρωπος «μη κανονικός» ζει μονάχα για εκείνην τη μοναδική στιγμή της δημιουργίας χωρίς να τον ενδιαφέρει η όποια επιβράβευση ή αναγνώριση (μιλώ για τους πραγματικούς καλλιτέχνες, γιατί γενικά χαλαλίζουμε τις λέξεις στους καιρούς μας). Τίποτα δεν μπορεί να μου καλύψει αυτή την ενδογενή μου ανάγκη όσο το να την καταγράψω κάπως στο χαρτί.

7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Όχι κάποια συγκεκριμένη. Σίγουρα όμως, πράγματα και καταστάσεις που οι περισσότεροι από εμάς δεν δίνουν καν σημασία. Ζούμε και σ΄ έναν τόπο που η κάθε του σπιθαμή σου δίνει μια αφορμή να γράψεις κάτι ωραίο, δεν γίνεται να γλιτώσεις. Ακόμα και τώρα που ζω εξωτερικό, έχω αυτήν την δεξαμενή των αναμνήσεων να καταφεύγω, όταν τα ερεθίσματά μου εδώ δεν αρκούν. 

8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Η ποίηση είναι η μεγάλη μου αγάπη. Αλλά είναι κάτι που σε βρίσκει, δεν μπορείς να το εξαναγκάσεις να συμβεί. Παλαιότερα πίστευα πως θα μου ήτανε αδύνατον να γράψω κάτι άλλο, μιας και ο λόγος μου ήταν εξαιρετικά πυκνός, κάτι που διαψέυστηκε βέβαια όταν καταπιάστηκα και με τα μυθιστορήματα. 

9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

Η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΕΙΡΟ, και άλλα μικρά και μόνα εκδόθηκε το 2016 από τος εκδόσεις Γαβριηλίδη. Έχει πολύ προσωπικό χαρακτήρα κι αναδεικνύει διάφορες ανησυχίες που είχα εκείνην την περίοδο. Μια χρονιά μετά, εξέδωσα το πρώτο μου μυθιστόρημα ¨ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΟΥ ΤΡΕΛΛΟΥ» από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Βέβαια, υπάρχει και πολύ αδημοσίευτο υλικό που αν όλα πάνε καλά, θα δρομολογηθεί κι αυτό σιγά σιγά.

10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΟΥ ΤΡΕΛΛΟΥ».

Είναι κατά βάσην ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα, μακριά από οποιαδήποτε φόρμα. Μια φανταστική βόλτα σε υπαρκτούς, και μη, τόπους , κατά τη διάρκεια της οποίας διάφορες σκέψεις  ‒που θα μπορούσαν να κρύβονται στο μυαλό του καθενός από εμάς‒ καταγράφονται, ακολουθώντας τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα: ενός νέου που θα αντιπαρατεθεί με όλα τα μεγάλα ερωτήματα του κόσμου. Ίσως ζητήματα που αφορούσαν εμένα από καιρό, αλλά τώρα ήρθε η ώρα τους να επεξεργαστούν.
Στο βιβλίο λοιπόν, όλα ξεκινούν μπροστά σ΄ έναν καθρέφτη, κάτω από το ηλιοβασίλεμα. Ένας νέος χωρίς όνομα ‒άρα ένας οποιοσδήποτε νέος‒ μετά από ένα ταξείδι με το πλοίο όπου εργάζεται, επιστρέφει στην πόλη που κατοικεί. Κάνει μια στάση στο καφενείο της γειτονιάς, απέναντι από έναν καθρέφτη, και κοιτά το θολό είδωλό του. Δίπλα, δυο άνδρες παίζουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι και, από πάνω, ένας γέροντας τους παρακολουθεί. Εκεί θα τον βρει ο τρελλός της γειτονιάς∙ του μιλά ασυνάρτητα, τον καλεί σε βοήθεια, θα τον πάρει, τελικά, με το ζόρι να συναντήσουν κατά σειρά τρεις ανθρώπους που θα συστηθούν ως: ο Χρόνος, ο Διάβολος και ο Θεός.
Όλοι αυτοί, μονοπωλώντας για λίγο τον νέο, ο καθένας στο δικό του σκηνικό και από τη δική του σκοπιά, θα συζητήσουν ‒στην ουσία‒ θα φιλοσοφήσουν πάνω στον έρωτα, στην αγάπη, στη ζωή, στον θάνατο, στα μεγάλα λάθη της ιστορίας, στα πάθη, στις παρανοήσεις, στη θνητή μας φύση, στο ανθρώπινο τοπίο γενικά. Μια μέρα μετά, συναντιούνται όλοι μαζί∙ θέσεις και αντιθέσεις ξεδιπλώνονται, μεγάλες πεποιθήσεις καταρρέουν, πολλά «πιστεύω» αποδομούνται. Αντέχουμε, άραγε, τόση αλήθεια; Και, εντέλει, τι είναι αλήθεια απ’ όσα πιστεύουμε  σ’ έναν κόσμο μηδενικού αθροίσματος; 

11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ώρα. Πρέπει να περιμένω τη στιγμή που το μυαλό μου θα είναι καθαρό ώστε να βρει χώρο να φωλιάσει η όποια ιδέα. Ίσως ο τόπος και οι συνθήκες παίζουν μεγαλύτερο ρόλο. 

12. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Δύσκολη, είναι η αλήθεια. Θέλω να πω πως, ανέκαθεν, οι λογοτέχνες (πλην ελαχίστων) όχι μόνο δεν έκαναν περιουσία από τα βιβλία τους, αλλά ούτε καν βιοπορίζονταν από αυτά. Πολλώ δε μάλλον τώρα, που οι καιροί είναι τόσο άγριοι, και το κάθε βήμα αβέβαιο. Εγώ προσωπικά εργάζομαι σε κάτι εντελώς διαφορετικό κι εκδίδω τα βιβλία μου ιδίοις εξόδοις, κάτι που φαντάζομαι κάνουν πι περισσότεροι, με τα ίδια ποσά αυτοθυσίας.

13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Η κρίση έχει γεννήσει πολλούς νέους λογοτέχνες, κυρίως ποιητές. Με στενοχωρεί βέβαια ‒αν και την καταλαβαίνω κάπως‒ η γενικότερη τάση του αναγνωστικού κοινού προς τα πιο «εύπεπτα» κι ευχάριστα βιβλία, αλλά υπάρχουν ακόμα,  και «ξεπηδούν» ολοένα και περισσότεροι αξιόλογοι συγγραφείς. 

14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Να σας πω την αλήθεια μου, το best seller, είναι κάτι που δεν με αφορά γενικότερα, ως έννοια. Μου αρκεί να βρεθούν κάποιοι, ακόμα και λίγοι, που να θέλουν να ακούσουν όσα έχω να πω. Σαφώς και θα με ευχαριστούσε να ήταν πολλοί, δε λέω, αλλά πιστεύω πως τα βιβλία που χαίρουν μεγάλης επιτυχίας υπολείπονται συχνά νοήματος και προσωπικού χαρακτήρα. Χωρίς να υποβιβάζω την αξία τους βεβαίως, όλα και όλοι χρειάζονται κάπου!

15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Σαφέστατα το έντυπο. Τρέμω ειλικρινά την ώρα και τη στιγμή που το βιβλίο θα εξαλειφθεί (γιατί προς τα εκεί οδεύουμε). Υπάρχει μια ολόκληρη τέχνη και ομάδα ανθρώπων που δουλεύουν ώστε να εκδοθεί ένα βιβλίο, χωρίς να ξεχνάμε την ευχαρίστηση που έχει ένα βιβλίο που μπορεί κανείς ν’ αγγιξει.

16.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Να προσπαθεί και να έχει κουράγιο. Γιατί, όσο κι αν γέρασε ο κόσμος μας, κι όσο κι αν πιστεύουμε ότι όλα έχουν ήδη ειπωθεί, πάντα θα υπάρχει χώρος για κάτι νέο. Επίσης, να έχει πίστη, να μη συμβιβαστεί, και να φυλάξει τη γλώσσα μας όσο μπορεί, γιατί κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ.

*     *     *

ΤΡΟΙΑ
(του Κωνσταντίνου Αλσινού) 

Μας απόμεινε μόνο να στεκόμαστε στ’ ακρογιάλι.
Ακίνητοι, ατάραχοι, αναίσθητοι.
Μονάχα μ’ ένα βλέμμα μας σ’ αυτό το πένθιμο δείλι.
Αδιάφορο πόσες μέρες περάσαν, πόσες μέρες θα ‘ρθούν.
Αδιάφορο πόσα πλοία ήρθαν και πόσα θα φύγουν.
Κάποια μέρα, ίσως κατά ‘δω να πλεύσει η σωτηρία μας.
Μέχρι τότε οι φωτιές μας θα πυρώνουν το ηλιοβασίλεμα.

Οι θεοί μας μας ξεχάσαν,
οι άνθρωποί μας προσπαθούν να μας θυμούνται.
Στείρα τα χρόνια που περάσαμε εδώ.
Δεν τα μετράμε πια.
Είναι οι στιγμές που μας καίνε.
Είναι οι στιγμές που πεθαίνουν.
Οι στιγμές, οι στιγμές, να φυγαδεύσουμε τις στιγμές!
Τη θάλασσα, το σύννεφο, τον ήλιο να μην βασιλέψει, τις ζωές μας!

Γιατί πολεμάμε πια κανείς μας δεν γνωρίζει.
Τυχεροί όσοι χαθήκαν, βρήκανε κάποιον σκοπό.
Λυτρωμένοι από το άγχος του αύριο και του πότε,
απαλλαγμένοι από τη ελπίδα και τη ματαίωση αυτής.
Κι είναι αυτά τα κύματα,
αυτές οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα,
όλα,
εγκλωβισμένα στο αιώνιο της επανάληψης.
Κι εμείς , οι κόκκοι της άμμου στον άνεμο της ιστορίας
γεννημένοι για τα μεγάλα μα πεθαμένοι για τα μικρά,
ακίνητοι, ατάραχοι, αναίσχυντοι,
μονάχα μ ‘ένα βλέμμα μας σ’ αυτό το πένθιμο δείλι.

Μας απόμεινε μόνο να στεκόμαστε στ’ ακρογιάλι.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
(του Κωνσταντίνου Αλσινού) 

Να με θυμάστε
όταν κάποια μικρή πεταλούδα σας σκουντήσει το τζάμι
ή κάποιος γλάρος κινήσει για ταξίδι μεσοπέλαγα
γιατί ήμουν εγώ
το αδύναμο αεράκι στα φτερά της
κι η απελπισία στην καθάρια του ματιά.
Κι αν με ρωτήσετε
Εσύ πού ήσουν όταν πολεμούσαμε τον χρόνο
θα απαντήσω
πως αιώνια μονομαχούσα τον καιρό,
κι αν με ρωτήσετε
Εσύ γιατί πάλεψες και πότε
θα σας πω πως μια ζωή
πάλευα με τις νεράιδες της θάλασσας
και όλα τα στοιχειά των πόλεων
φορώντας πάντοτε τα δεκανίκια του θεού
και παιανίζοντας τους ύμνους των δαιμόνων
να ανταμώσω τις λέξεις
να τους δώσω λόγο κι ελευθερία
μήπως και έτσι
κουνήσω ένα λιθαράκι απ’ τα θεμέλια του κόσμου
και ακουστώ σαν επιμένων θόρυβος στις συνειδήσεις,
μήπως και έτσι
αγγίξω το άθικτο ανείπωτο  και φυλαχτώ στην κιβωτό των ονείρων.

*     *     *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΛΣΙΝΟΥ

Γεννημένος στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε θέατρο, συμμετείχε σε διάφορες παραστάσεις και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ τα τελευταία χρόνια, αρθρογραφεί και σε ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή: «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΕΙΡΟ, και άλλα, μικρά και μόνα» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2016) και το μυθιστόρημα «ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΈΦΤΗ ΤΟΥ ΤΡΕΛΛΟΥ» (εκδόσεις Αγγελάκη, Αθήνα 2017) . Ζει και εργάζεται στο εξωτερικό.

*     *     *

ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ: 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ 

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ 

ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

ΠΑΤΗΣΕ 

ΕΔΩ!