Το κατακάθι - Αιμίλιος Γάσπαρης (ποίημα)

Το κατακάθι

Άνω Ιλίσια

14/4/2018

Ώρα απογευματινή

Άνθρωπος τιποτένιος



Δεν πάει μπροστά και δεν δουλεύει, κάθεται

Το κατακάθι και σκοτεινιάζει και γεμίζει

Τον πυθμένα και τρώει και γίνεται βούρκος

Και σκόνη λιβυκή, λασπώνει τα μηνύματα

Σκεπάζει αμαρτήματα, καλύπτει αδυναμίες

Πήζει, παγώνει και πισωπατεί και κατεβαίνει

Την ιστορία την παγώνει, δεν τρώγεται

Δεν πίνεται, δεν έχει χρήματα και χρήσιμα

Αδιαμαρτύρητα παίρνει τις θέσεις και γυρνά

Την πλάτη, είναι πηχτό, το συναντάς παντού

Εμπαίζει και κωλυσιεργεί στην παραλία

Στα δημόσια αποχωρητήρια, στις πλατείες

Με τα βαμμένα πρόσωπα και τις λερές γραμμές

Σέρνεται και σπέρνεται από το πιο περίπλοκο

Ειδικευμένο κύκλο. Δεν είναι παραίσθηση

Ούτε ιπτάμενη αχλή, δεν είναι πρόσωπο ενεργό

Μα νόμος δίχως νόημα, φτιαγμένος από ψεύτες

Ελεεινούς θνητούς και θέσει αφορισμένους

Οι πύλες της δικαιοσύνης δεν έχουν τόση δύναμη

Παρά για το ελάχιστο και το πιο ταπεινό

Το πιο αδύνατο, το πιο εύκολα διαχειρίσιμο

Αυτό που δεν μπορεί να αντισταθεί

Στο κατακάθι, στον τιποτένιο άνθρωπο.

Αιμίλιος Γάσπαρης