Ανδρέας Κάλβος: ΛΥΡΑ - Ωδή Πρώτη. Ο Φιλόπατρις (ποίημα)

ΛΥΡΑ

ᾨδὴ Πρώτη. Ὁ Φιλόπατρις

στροφὴ α´.

Ὦ φιλτάτη πατρίς,

ὦ θαυμασία νῆσος,

Ζάκυνθε· σὺ μοῦ ἔδωκας

τὴν πνοήν, καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος

τὰ χρυσὰ δῶρα! 5

β´.

Καὶ σὺ τὸν ὕμνον δέξου·

ἐχθαίρουσιν οἱ Ἀθάνατοι

τὴν ψυχήν, καὶ βροντάουσιν

ἐπὶ τὰς κεφαλὰς

τῶν ἀχαρίστων. 10

γ´.

Ποτὲ δὲν σὲ ἐλησμόνησα,

ποτέ· - Καὶ ἡ τύχη μ᾿ ἔρριψε

μακρὰ ἀπόσε· μὲ εἶδε

τὸ πέμπτον τοῦ αἰῶνος

εἰς ξένα ἔθνη. 15

δ´.

Ἀλλὰ εὐτυχής, ἢ δύστηνος

ὅταν τὸ φῶς ἐπλούτη

τὰ βουνά, καὶ τὰ κύματα,

σὲ ἐμπρὸς τῶν ὀφθαλμῶν μου

πάντοτες εἶχον. 20

ε´.

Σύ, ὅταν τὰ οὐράνια

ρόδα μὲ᾿ τὸ ἀμαυρότατον

πέπλον σκεπάζῃ ἡ νύκτα,

σὺ εἶσαι τῶν ὀνείρων μου

ἡ χαρὰ μόνη. 25

ς´.

Τὰ βήματά μου ἐφώτισε

ποτὲ εἰς τὴν Αὐσονίαν,

γῆ μακαρία, ὁ ἥλιος·

κεῖ καθαρὸς ὁ ἀέρας

πάντα γελάει. 30

ζ´.

Ἐκεῖ ὁ λαὸς ηὐτύχησεν·

ἐκεῖ ἡ Παρνάσιαι κόραι

χορεύουν, καὶ τὸ λύσιον

φύλλον αὐτῶν τὴν λύραν

κεῖ στεφανώνει. 35

η´.

Ἄγρια, μεγάλα τρέχουσι

τὰ νερὰ τῆς θαλάσσης,

καὶ ρίπτονται, καὶ σχίζονται

βίαια ἐπὶ τοὺς βράχους

ἀλβιονείους. 40

θ´.

Ἀδειάζει ἐπὶ τὰς ὄχθας

τοῦ κλεινοῦ Ταμησσοῦ,

καὶ δύναμιν, καὶ δόξαν,

καὶ πλοῦτον ἀναρίθμητον

τὸ ἀμαλθεῖον. 45

ι´.

Ἐκεῖ τὸ αἰόλιον φύσημα

μ᾿ ἔφερεν· ἡ ἀκτῖνες

μ᾿ ἔθρεψαν, μ᾿ ἐθεράπευσαν

τῆς ὑπεργλυκυτάτης

ἐλευθερίας. 50

ια´.

Καὶ τοὺς ναούς σου ἐθαύμασα

τῶν Κελτῶν ἱερὰ

πόλις· τοῦ λόγου ποία,

ποία εἰς ἐσὲ τοῦ πνεύματος

λείπει ἀφροδίτη; 55

ιβ´.

Χαῖρε Αὐσονία, χαῖρε

καὶ σὺ Ἀλβιών, χαιρέτωσαν

τὰ ἔνδοξα Παρίσια·

ὡραία καὶ μόνη ἡ Ζάκυνθος

μὲ κυριεύει. 60

ιγ´.

Τῆς Ζακύνθου τὰ δάση,

καὶ τὰ βουνὰ σκιώδη,

ἤκουον ποτὲ σημαίνοντα

τὰ θεῖα τῆς Ἀρτέμιδος

ἀργυρᾶ τόξα. 65

ιδ´.

Καὶ σήμερον τὰ δένδρα,

καὶ τὰς πηγὰς σεβάζονται

δροσερὰς οἱ ποιμένες·

αὐτοῦ πλανῶνται ἀκόμα

ἡ Νηρηΐδες. 70

ιε´.

Τὸ κῦμα ἰώνιον πρῶτον

ἐφίλησε τὸ σῶμα·

πρῶτοι οἱ ἰώνιοι Ζέφυροι

ἐχάϊδευσαν τὸ στῆθος

τῆς Κυθερείας. 75

ις´.

K᾿ ὅταν τὸ ἐσπέριον ἄστρον

ὁ οὐρανὸς ἀνάπτῃ,

καὶ πλέωσι γέμοντα ἔρωτος

καὶ φωνῶν μουσικῶν

θαλάσσια ξύλα· 80

ιζ´.

Φιλεῖ τὸ ἴδιον κῦμα,

οἱ αὐτοὶ χαϊδεύουν Ζέφυροι

τὸ σῶμα καὶ τὸ στῆθος

τῶν λαμπρῶν Ζακυνθίων

ἄνθος παρθένων. 85

ιη´.

Μοσχοβολάει τὸ κλίμα σου,

ὦ φιλτάτη πατρίς μου,

καὶ πλουτίζει τὸ πέλαγος

ἀπὸ τὴν μυρωδίαν

τῶν χρυσῶν κήτρων. 90

ιθ´.

Σταφυλοφόρους ρίζας,

ἐλαφρά, καθαρά,

διαφανῆ τὰ σύννεφα

ὁ βασιλεὺς σοῦ ἐχάρισε

τῶν Ἀθανάτων. 95

κ´.

Ἡ λαμπὰς ἡ αἰώνιος

σοῦ βρέχει τὴν ἡμέραν

τοὺς καρπούς, καὶ τὰ δάκρυα

γίνονται τῆς νυκτὸς

εἰς ἐσὲ κρίνοι. 100

κα´.

Δὲν ἔμεινεν ἔαν ἔπεσε

ποτὲ εἰς τὸ πρόσωπόν σου

ἡ χιῶν· δὲν ἐμάρανε

ποτὲ ὁ θερμὸς Κύων,

τὰ σμάραγδά σου. 105

κβ´.

Εἶσαι εὐτυχής· καὶ πλέον

σὲ λέγω εὐτυχεστέραν,

ὅτι σὺ δὲν ἐγνώρισας

ποτὲ τὴν σκληρὰν μάστιγα

ἐχθρῶν, τυράννων. 110

κγ´.

Ἂς μὴ μοῦ δώσῃ ἡ μοῖρα μου

εἰς ξένην γῆν τὸν τάφον·

εἶναι γλυκὺς ὁ θάνατος

μόνον ὅταν κοιμώμεθα

εἰς τὴν πατρίδα. 115

Ανδρέας Κάλβος