Ανδρέας Λασκαράτος: Το Ληξούρι (ποίημα)

Τὸ Ληξούρι

1936 ἀφιέρωση

Ὅντις ῾μπορῇ ἕνας σ᾿ ὅλους νὰ χαρίζῃ

Καὶ στὸν ἴδιο καιρὸ νὰ μὴν τοὺς δίνῃ,

ἤθελ᾿ εἶναι κακία νὰ ξεχωρίζῃ

Ἕνανε, καὶ τοὺς ἄλλους νὰν τσ᾿ ἀφίνῃ.

Ἔτσι καὶ τὴ Λαμπρὴ ὁ παπᾶς μας στήνει

Τὴ λαμπάδα του σ᾿ ὅποιον τὴν ὁρίζει

Γιατὶ, ὅσο κι ἂν ἀνάβουνε ἀπὸ ᾿κείνη,

Τίποτα τοῦ παπᾶ δὲν τοῦ στοιχίζει.

Ποὺ ἂν ἤτανε νὰ χάνῃ ὂχ τὴ λαμπάδα

Τρεῖς τέσσαρες σταξοῦλες, δύο, μία,

Τότε ναίσκε ἤθελ᾿ εἶναι φρονημάδα

Νὰ βαλθῇ κι ὁ παπὰς σὲ οἰκονομία.

Καὶ πλέον ὂχ τὴ λαμπάδα τοῦ παπᾶ

Νὰ μὴν ἀνάβῃ πάρι ἡ παπαδιά.

Ἔτσι κι ἐγὼ μ᾿ αὐτὸ τὸ ποιηματάκι

Ὁποὺ τώρα τυπώνω,

Μικρό, χαροποιὸ κι ἀλαφρουλάκι,

Σ᾿ ὅλους σας τ᾿ ἀφιερώνω.

Καὶ δίνω τὸ δικαίωμα στὸν καθένα,

Εἰς σὲ λιγολογία,

Νὰ ῾πῇ: «Τοῦτο ἀφιερώθηκε σ᾿ ἐμένα.»

Κι ἂς τὸ χαρ« μὲ ὑγεία.

Ξεκαθαρίζω ἀκόμη,

Καὶ τοῦτο μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Δεσπότη,

Καὶ μὲ στέρεά μου γνώμη,

Πῶς ἀκούω, διορίζω καὶ θέλω, ὅτι,

Καλόγηροι, παπᾶδες,

᾿Παντρεμένες, ἀνύπαντρες κοπέλες,

Καλόγρηες, ἀσκητᾶδες,

Νηὲς ὤμορφες, καὶ γρηὲς μὲ σοτανέλες,

Ὅλοι, γιὰ ῾πινομή μου,

Νἄχουνε μέρος στὴν ἀφιέρωσή μου.