ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
Το λογοτεχνικό περιοδικό «Κέφαλος — Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» δημιουργήθηκε με σκοπό την αναγέννηση της επτανησιακής λογοτεχνίας, βαδίζοντας πάνω στα χνάρια των μεγάλων λογοτεχνών της Επτανησιακής Σχολής. Στόχος μας είναι, όμως, και η πνευματική αφύπνιση των Ελλήνων λογοτεχνών και αναγνωστών.
Αφουγκραζόμενοι τα σημεία των καιρών και την πνευματική ξηρασία που διακατέχει την εποχή που διανύουμε, είτε στα Επτάνησα είτε σε ολόκληρη την Ελλάδα, ξεκινάμε μια λογοτεχνική σταυροφορία για την ανάκτηση του περασμένου μεγαλείου των Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών, Συγγραφέων, Διηγηματογράφων κλπ., των οποίων ως απόγονοι θα συνεχίσουμε να κρατάμε ψηλά το λάβαρο της ελληνικής λογοτεχνίας. Με μία διαφορά όμως. Δεν θα είμαστε απλώς συνεχιστές τους, αλλά και καινοτόμοι λογοτέχνες, διότι αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας είναι ότι το παρελθόν είναι η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να χτίσουμε ένα νέο μέλλον. Ένα μέλλον που θα γίνει κάποτε παρελθόν και πάνω σ’ αυτό θα στηριχθούν οι νέες λογοτεχνικές γενεές για να χτίσουν το δικό τους μέλλον.
Αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε η συνέχεια τους θα πρέπει κι εμείς με τους στίχους, τις αράδες, τις εικόνες, τις μεταφορές μας, να εμπνεύσουμε τη δική μας συνέχεια, δηλαδή τις νέες γενεές των Ελλήνων Λογοτεχνών που έπονται. Για να συμβεί, όμως, αυτό θα πρέπει ν’ αφυπνιστούμε από το πνευματικό λήθαργο στον οποίο έχουμε βυθιστεί τα τελευταία χρόνια.
Πρώτα απ’ όλα έχουμε αφήσει στο έλεος του Θεού την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας. Έχουμε πάψει να είμαστε εραστές της και υπερασπιστές της. Την έχουμε αφήσει να ξεψυχά στα σκονισμένα ράφια των βιβλιοθηκών του πνεύματος μας.
Κατά δεύτερον έχουμε απομονωθεί πνευματικά και κυριολεκτικά από την ίδια την κοινωνία. Η γραφίδα μας δεν εμπνέεται από το σήμερα, από τις καλές και τις κακές του ημέρες. Δεν εμπνέεται από τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πόλεμοι, παιδιά να πεθαίνουν από τις βόμβες της ανθρώπινης απληστίας, άψυχα σώματα να πλέουν πάνω στη θάλασσα και να ξεβράζονται στις παραλίες του Ομήρου και του Ελύτη. Άνθρωποι να ζουν στους δρόμους άστεγοι, μαθητές να λιποθυμούν στα σχολεία του 21ου αιώνα. Οι νέοι να ξενιτεύονται για ένα κομμάτι ψωμί. Αλήθεια, ποιος άλλος μπορεί να περιγράψει όλα τα παραπάνω καλύτερα, εκτός από τους λογοτέχνες; Ποιος άλλος μπορεί να δώσει ζωή στις μαριονέτες του «εγώ»; Που είναι οι νέοι Σολωμοί και οι Κάλβοι της Ελλάδας να μεταλαμπαδεύσουν με τους στίχους τους την αέναη φλόγα της ελευθερίας του ανθρώπου;
Κατά τρίτον, έχουμε σταματήσει να είμαστε διανοούμενοι λογοτέχνες. Έχουμε ξεχάσει τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Βολταίρο, τον Ρουσώ, τον Σοπενχάουερ, τον Νίτσε και όλους τους φιλοσόφους που ενέπνευσαν γενιές και γενιές ποιητών και συγγραφέων. Έχουμε σταματήσει να διαβάζουμε τον Όμηρο, τον Βιργίλιο, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Καβάφη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη και όλους εκείνους τους μουσοτρόφους ποιητές και λογοτέχνες. Πως θα καινοτομήσουμε άραγε, όταν δεν γνωρίζουμε το παρελθόν; Πως θα εμπνεύσουμε τους νέους, όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε εμπνευστεί από τους προγενέστερους μας;
Γι’ αυτό σας καλούμε, λοιπόν, όλοι μαζί να ξεκινήσουμε ένα λογοτεχνικό ταξίδι στο σύγχρονο –όχι οκνηρό αλλά ακμαίο– κόσμο της λογοτεχνίας, χτίζοντας τους νέους δωρικούς πνευματικούς κίονες του Παρθενώνα της Λογοτεχνίας.
Αφουγκραζόμενοι τα σημεία των καιρών και την πνευματική ξηρασία που διακατέχει την εποχή που διανύουμε, είτε στα Επτάνησα είτε σε ολόκληρη την Ελλάδα, ξεκινάμε μια λογοτεχνική σταυροφορία για την ανάκτηση του περασμένου μεγαλείου των Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών, Συγγραφέων, Διηγηματογράφων κλπ., των οποίων ως απόγονοι θα συνεχίσουμε να κρατάμε ψηλά το λάβαρο της ελληνικής λογοτεχνίας. Με μία διαφορά όμως. Δεν θα είμαστε απλώς συνεχιστές τους, αλλά και καινοτόμοι λογοτέχνες, διότι αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας είναι ότι το παρελθόν είναι η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να χτίσουμε ένα νέο μέλλον. Ένα μέλλον που θα γίνει κάποτε παρελθόν και πάνω σ’ αυτό θα στηριχθούν οι νέες λογοτεχνικές γενεές για να χτίσουν το δικό τους μέλλον.
Αν θέλουμε πραγματικά να είμαστε η συνέχεια τους θα πρέπει κι εμείς με τους στίχους, τις αράδες, τις εικόνες, τις μεταφορές μας, να εμπνεύσουμε τη δική μας συνέχεια, δηλαδή τις νέες γενεές των Ελλήνων Λογοτεχνών που έπονται. Για να συμβεί, όμως, αυτό θα πρέπει ν’ αφυπνιστούμε από το πνευματικό λήθαργο στον οποίο έχουμε βυθιστεί τα τελευταία χρόνια.
Πρώτα απ’ όλα έχουμε αφήσει στο έλεος του Θεού την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας. Έχουμε πάψει να είμαστε εραστές της και υπερασπιστές της. Την έχουμε αφήσει να ξεψυχά στα σκονισμένα ράφια των βιβλιοθηκών του πνεύματος μας.
Κατά δεύτερον έχουμε απομονωθεί πνευματικά και κυριολεκτικά από την ίδια την κοινωνία. Η γραφίδα μας δεν εμπνέεται από το σήμερα, από τις καλές και τις κακές του ημέρες. Δεν εμπνέεται από τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πόλεμοι, παιδιά να πεθαίνουν από τις βόμβες της ανθρώπινης απληστίας, άψυχα σώματα να πλέουν πάνω στη θάλασσα και να ξεβράζονται στις παραλίες του Ομήρου και του Ελύτη. Άνθρωποι να ζουν στους δρόμους άστεγοι, μαθητές να λιποθυμούν στα σχολεία του 21ου αιώνα. Οι νέοι να ξενιτεύονται για ένα κομμάτι ψωμί. Αλήθεια, ποιος άλλος μπορεί να περιγράψει όλα τα παραπάνω καλύτερα, εκτός από τους λογοτέχνες; Ποιος άλλος μπορεί να δώσει ζωή στις μαριονέτες του «εγώ»; Που είναι οι νέοι Σολωμοί και οι Κάλβοι της Ελλάδας να μεταλαμπαδεύσουν με τους στίχους τους την αέναη φλόγα της ελευθερίας του ανθρώπου;
Κατά τρίτον, έχουμε σταματήσει να είμαστε διανοούμενοι λογοτέχνες. Έχουμε ξεχάσει τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Βολταίρο, τον Ρουσώ, τον Σοπενχάουερ, τον Νίτσε και όλους τους φιλοσόφους που ενέπνευσαν γενιές και γενιές ποιητών και συγγραφέων. Έχουμε σταματήσει να διαβάζουμε τον Όμηρο, τον Βιργίλιο, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Καβάφη, τον Ελύτη, τον Σεφέρη και όλους εκείνους τους μουσοτρόφους ποιητές και λογοτέχνες. Πως θα καινοτομήσουμε άραγε, όταν δεν γνωρίζουμε το παρελθόν; Πως θα εμπνεύσουμε τους νέους, όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε εμπνευστεί από τους προγενέστερους μας;
Γι’ αυτό σας καλούμε, λοιπόν, όλοι μαζί να ξεκινήσουμε ένα λογοτεχνικό ταξίδι στο σύγχρονο –όχι οκνηρό αλλά ακμαίο– κόσμο της λογοτεχνίας, χτίζοντας τους νέους δωρικούς πνευματικούς κίονες του Παρθενώνα της Λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!